คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 62

ยิ่งเจนิสปล่อยให้ปล่อยคนใจร้ายกับยิ่งกระชับกอดให้แน่นขึ้น พร้อมกับกดจมูกลงที่แก้มนวลใสของเจนิสลงอย่างรัวๆ

"ฟอด"

"หอมจัง ทำไมแก้มเมียถึงหอมเช่นนี้" ร่างสูงยังคงเจ้าเลห์และยังคงเหลี่ยมจัดเหมือนเดิม

ด้านเจนิสจากที่ง่วงๆ พอเจอคนใจร้ายในเวอร์ชั่นนี้ ฉันถึงกับหายง่วงปานปริดทิ้ง ให้ตายเถอะทำไมเขาถึงได้นิสัยเสียกับฉันมากขนาดนี้ มือเรียวหยิกเข้าที่แขนแกร่งของคนตัวโตด้วยความแรง

"โอ้ย...เจ็บ ครับที่รัก พี่เจ็บ" ริวยังคงตีมึนใส่เจนิส ทำเอาร่างบางถึงกับมองค้อนมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ กลิ่นเหล้าที่หึ่งไปทั้งตัว

"พี่มาห้องฉันทำไม กลับไปสิคนบ้า ดึกแล้วฉันง่วง จะนอน" เจนิสสบตาคนเจ้าเล่ห์พร้อมกับเอ่ยมาเสียงแข็ง

"ไม่เอาสิเจนิส ฉันเมามากและขับรถกลับคอนโด ฉันไม่ไหวหรอกนะ ขอนอนที่นี่ด้วยได้ไหม ฉันอยากนอนกับเธอ อย่าใจร้ายไล่ฉันกลับเลยนะ ฉันเมามากขับรถกลับไม่ไหวหรอก" ริวไม่พูดเปล่าร่างสูงยังทำท่าทีเหมือนจะอ้วกใส่ห้องของเธอ เจนิสถึงกับหยีหน้าขึ้นมา

" นี้...พี่อย่าอ้วกใส่ห้องฉันนะ" เจนิสเอ่ยเสียงแข็ง ฉันเหนื่อยกับคนเหลี่ยมจัดอย่างเขาจริงๆ หึ...! เส้นทางกลับคอนโดของเขาขับรถไม่ถึงยี่สิบนาที แต่ขับมาที่คอนโดฉันได้ทั้งที่ไกลกว่าไหม

"นะ...ครับ อย่าไล่เลย" ร่างสูงทำสีหน้าอ้อนวอนใส่เจนิสสุดๆ

!! หึ...ฉันไม่น่าเปิดประตูให้พี่เลย" เจนิสเอ่ยเช่นนั้น จากนั้นร่างบางก็เดินไปยังเตียงนอน เพราะขี้เกียจเถียงกับคนอย่างเขา

!! เย้...ขอบคุณนะครับเมีย ที่ให้พี่นอนด้วย" ริวเอ่ยจบจากนั้นร่างสูงก็ถือวิสะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของเจนิส และเดินเข้าไปอาบน้ำทันที ด้วยท่าทีที่อารมณ์ดี อย่างน้อยก็เป็นสัญญาณที่ดีขึ้นที่เจนิส นั้นเริ่มใจอ่อนให้กับตน ถ้าเจนิสไม่ใจอ่อนเธอจะเปิดประตูให้ผมทำไม ใช่ไหมครับ จริงๆ เขาไม่ได้เมาอะไรหรอกเพียงแค่แกล้งตบตาเธอเท่านั้น

ริวใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึงสิบนาที ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำมีเพียงผ้าเซ็ดตัวผืนเล็กที่ปิดท่อนล่างเอาไว้

ด้านเจนิสร่างบางที่ล้มตัวลงนอนใช่ว่าฉันจะนอนหลับหรอกนะ สายตาสะดุดเข้ากับร่างสูงที่เดินมาหยุดตรงหน้าของเธอ

" นิใครให้พี่ใช้ผ้าเช็ดตัวของฉัน" ร่างบางลุกขึ้นนั่งและเอ่ยขึ้นมาเสียงแข็ง

"ก็เห็นว่ามีผ้าอยู่ผืนเดียว จะให้ใช้ผืนไหนละครับ" เจนิสเสมองใบหน้าของริวมาด้วยสีหน้าไม่พอใจและดุดัน

"พี่ไม่มีเสื้อผ้าใส่ หรือจะให้พี่นอนแบบนี้เลย ก็ได้นะ พี่ชอบนอนแก้ผ้า"

!! โบ๊ก !! ร่างบางถึงกับเขวี้ยงหมอนใส่หน้าของ ริวเข้าเต็มๆ มือแม่นขนาดนี้จะหลบยังไงก็ไม่ทัน

"โอ้ย...เจ็บ"

"ผู้หญิงบ้าอะไรโยนแม่นชิบหาย" ริวเอ่ยพร้อมกับจับเข้าที่ใบหน้าของตน

จากนั้นร่างบางก็ลุกออกจากเตียงนอน และเดินมาหยิบเสื้อยืดตัวโต และกางเกงขาสั้นตัวใหญ่ให้กับริว

"เอาไป" ร่างบางโยนเสื้อ และกางเกงขาสั้นของผู้ชายให้กับริว

"เฮ้ย...เจนิสนิเธอมีกางเกงผู้ชายไว้ที่ห้องแบบนี้ได้ไง" ริวที่เห็นกางเกงในมือร่างสูงถึงกับเอ่ยถามทันที

"ของอิแซมมี่มัน เพื่อนฉันเคยมานอนที่นี่" ร่างสูงรู้สึกโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่ของไอ้หัวทองนั้น จากนั้นร่างบางก็โยนผ้าห่มมาให้ผม

"พี่นอนพี่พื้นก็แล้วกัน เพราะบนโซฟาเป็นที่ของน้องตุ๊กตา" ร่างสูงเสมองไปยังตุ๊กตาก็พบว่าเป็นตุ๊กตาที่เขาเคยป่าลูกโปงให้กับเธอนั้นเอง

"เฮ้ย...ได้ไงอะ เจนิส นิจะให้ฉันนอนที่พื้นจริงๆ เหรอ"

"ถ้านอนไม่ได้จะยากอะไร พี่ก็กลับคอนโดพี่ไปสิ" ริวได้แต่กัดฟันให้กับคนตัวเล็กที่เอาแต่ออกคำสั่งกับตน

"ปิดไฟด้วยฉันง่วงจะนอน" ร่างบางเอ่ยเสร็จก็ล้มตัวลงนอนทันที เพราะนี้มันดึกมากแล้ว

ริวปูผ้าห่มลงบนพื้น และมองบนเตียงนอนของเจนิสตาละห้อย แล้วทำไมเขาต้องมาทนนอนพื้นแข็งๆ แบบนี้ด้วยวะ ใจร้ายจริงๆ ยัยหน้าหยิ่ง ไม่คิดว่าเจนิสจะใจร้ายและใจแข็งกับเขามากขนาดนี้ ช่างทำกับคนอย่างเขาได้

"เจนิส ไปอาบน้ำ จะพาออกไปทานข้าว" ริวเอ่ยกับคนตัวเล็กที่เอาแต่มองใบหน้าของตนมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เจนิสฉันยังคงโกรธเขาเรื่องที่เขาขึ้นมาแอบนอนบนเตียงกับฉัน และเรื่องในรถวันนั้นฉันก็ยังไม่ลืมมันหรอกนะ คิดว่าเขาทำแบบนี้ฉันจะหายโกรธหรือไง

"ฉันไปไหนกับพี่ไม่ได้หรอก เพราะวันนี้ฉันจะต้องกลับบ้าน" ริวถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัย ใช่สิเขาไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัวอะไรเกี่ยวกับเจนิส เลย

"ก็ดีนะ ฉันจะได้ไปแสดงตัวกับพ่อตา แม่ยายเลยเป็นไง" ริวยังคงเอ่ยติดตลก

ด้านเจนิสสบตาเข้ากับร่างสูง แต่นั้นกับยิ่งทำให้เจนิส นั้นแววตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ริวเสมองใบหน้าคนตัวเล็กที่มีท่าทีเปลี่ยนไป ฉันอยากรู้นักพี่ริวที่พี่พูดมานั้นพี่พูดจริง หรือเพียงแค่หลอกให้ฉันดีใจเท่านั้น

"เจนิส..ฉันพูดอะไรให้เธอไม่พอใจฉัน...ขอโทษ" ริวที่เห็นท่าทีของเจนิสร่างสูงถึงกับหน้าเสีย แค่เขาเอ่ยคำว่าแม่ ร่างบางถึงกับรู้สึกร้อนที่ขอบตาขึ้นมาพราวๆ

"แม่ฉันเสียไปนานมากแล้ว พ่อฉันแต่งงานใหม่ ฉันโตมากับยาย" เจนิสเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย จนริวเอ่ยรู้สึกได้ถึงความเศร้าที่ผ่านออกมาจากแววตาของเธอ

ด้านริวที่ได้ฟังความในใจของเจนิส ร่างสูงถึงกับรู้สึกหน่วงในใจ อ่า...ยิ่งได้ฟังเช่นนี้จากปากของเธอ ทำไมเขารู้สึกสงสารเจนิสจับใจ ยิ่งคิดถึงเรื่องวันนั้นเขาไม่น่าวู่วามถึงกับย่ำยีทำให้เธอเสียใจเลย

"บ้านเธออยู่ที่ไหนฉันจะไปส่ง"

"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ พี่กลับไปเถอะ" เจนิสเอ่ยขณะที่น้ำใส่ๆ นั้นเริ่มไหลออกจากดวงตา น้อยนักที่จะมีคนเอ่ยถึงแม่ของเธอ

ริวที่จะเดินเข้าไปปลอบกับต้องหยุดชะงักฝีเท้าไว้ เมื่อ สมาร์ตโฟนของร่างสูงนั้นเดินขึ้นมา ฝ่ามือหนาลวงจากกระเป๋าขึ้นมา

Rrrrrrr เฟียส

"เฟียส" ริวเอ่ยชื่อของเฟียสออกมา แต่นั้นก็ทำให้เจนิสนั้นสบตาเข้ากับเขา ริวตัดสินใจไม่รับ แต่นั้นเฟียตก็ยังคงต่อสายเข้ามาอีกรอบ ใบหน้าอันหล่อเหลามีสีหน้าคิดหนักด้วยสายตาที่ตัดเพ้อของเจนิส