คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 37

ด้านแป้งที่ถูกริวเอ่ยชวน ชายหนุ่มที่ตนนั้นปลื้มเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนั้น ใบหน้าสวยเชิด ลุคคุณหนูอย่างแป้งถึงกับยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว นับว่านี้เป็นครั้งแรกที่เธอนั่นได้ทานข้าวกับริว ทายาทนักธุรกิจหนุ่มชื่อดังร่วมโต๊ะทานข้าวด้วย นับว่าเป็นอะไรที่เกินคลาดสำหรับเธอเอามากๆ ถึงขั้นยอมจอดรถของตน ทิ้งไว้ที่คอนโดของเจนิสเพื่อที่จะมารถคันเดียวกับริว นั้นเอง

ด้านริวจริงๆ เขาตั้งใจจะมาหาเจนิสเพื่อที่จะลากเธอนั้นมาทานข้าวด้วย แต่ด้วยที่ว่าเขานั่งรอเจนิสราวเกือบจะสองชั่วโมงแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนตัวเล็กนั้นจะกลับมาเสียที อีกอย่างเขากับแป้งนั้นก็รู้จักและเป็นเพื่อนกันจะชวนเธอมานั่งทานเป็นเพื่อนก็ไม่เห็นจะแปลก ริวหักพวกมาลัยรถแวะเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มันแสนจะธรรมดาและไม่ได้ดูหรูหราอะไรมากนัก ใบหน้าสวยที่นั่งเคียงคู่มาด้วยนั่นถึงกับชะงักแต่นั้นก็ยังคงนิ่งไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา

!! หึ...! นิอย่าบอกนะ ว่าริวจะพาฉันมาทานที่ร้านแบบนี้จริงๆ ฉันเป็นถึงนางแบบ จำเป็นอย่างมากที่จะต้องรักษาภาพพจน์ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่ตนนั่งมาด้วยนั้นจอดที่ร้านแห่งนี้จริง ริวที่เดินออกจากรถไปโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเธอนั้น

แป้งถึงกับนั่งอ้าปากค้างที่ริวนั้นลงจากรถไป โดยที่แป้งนั้นเดินตามริวเข้ามาภายในร้าน จากนั้นร่างสูงของริวก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทันที เป็นเก้าอี้ไม้ร้านอาหารตามสั่งข้างทางที่แสนธรรมดา ใบหน้าสวยถึงกับหยีหน้าขึ้นมา

แต่นั้นแป้งก็จำใจมานั่งที่โต๊ะกับริว ร่างสูงยื่นเมนูให้กับคนตรงหน้า

"แป้งอยากทานอะไร สั่งได้เลยนะ วันนี้เราเป็นเจ้ามือเอง" ริวเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าที่แป้งนั้นก็สวยและฮอตพอตัว

ด้านแป้งฉันสั่งมาเพียงแค่ไม่กี่อย่าง ฉันคิดไม่ถึงว่าริวที่เขาทั้งหล่อรวยและฮอตสุดๆ นั้นจะรสนิยมต่ำทานอาหารอะไรแบบนี้ ถามว่าฉันเคยทานไหมก็เคยทานสมัยที่ยังไม่ได้เข้าวงการนางแบบสมัยที่ยังอยู่ห้องเช่าแคบๆ กับมารดาของฉัน และฉันก็ไม่ยอมตกไปอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่แบบนั้นอีกแล้ว แป้งสบตาเข้ากับริว จากนั้นก็จำใจทานมื้อนี้กับเขาและฝืนยิ้มออกมา ทั้งที่ภายในใจกับรู้สึกแปลบๆ ขึ้นมาในอก

หึ...ทีไปทานกับยัยเจวันนั้นร้านอาหารระดับภัตตาคารดัง ซึ่งต่างจากทานกับเธอวันนี้โดยสิ้นเชิ้ง ทั้งที่คนที่สมควรนั่งร้านหรูแบบนั้นมันควรเป็นฉัน ไม่ใช่ยัยเจ แป้งได้แต่คิดในใจพร้อมกับกำมือแน่นโดยท่าทีโกรธจัดให้กับน้องสาวต่างสายเลือด

1 ชั่วโมงต่อมา

ริวขับรถมาส่งแป้งที่คอนโดของเจนิส ขณะที่แป้งจะลงจากรถของริวนั้น หญิงสาวก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณเขา

"แป้งต้องขอบคุณริวมากๆ เลยนะสำหรับมื้อเย็นวันนี้ วันหลังเราขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงริวกลับบ้างนะ" แป้งเอ่ยพร้อมกับเผยยิ้มให้กับคนตรงหน้า

"ได้สิครับ มีสาวๆ สวยๆ เลี้ยงทั้งทีเราจะปฎิเสธได้ไง" จากนั้นแป้งก็ไม่ลืมที่จะแอดไลน์เพื่อติดต่อกับริว เมื่อได้สิ่งที่ตนต้องการแล้วนั้น หญิงสาวก็ลงจากรถหรูของริว พร้อมกับใบหน้าอันสดใสถึงวันนี้ร้านที่ริวเลือกจะไม่ถูกจริตกับเธอเท่าไหร่ แต่การที่เธอได้ไปทานมื้อเย็นสองต่อสองกับริวแบบนี้มันเป็นอะไรที่คุ้มมาก

การกระทำของริวและแป้งนั้นก็ไม่ได้หลุดพ้นสายตาของเจนิส ร่างบางที่ออกมานั่งรับลมเย็นๆ ที่ระเบียงของคอนโดได้ไม่นาน ก็เจอกับรถของริววิ่งเข้ามาจอด จากนั้นพี่แป้งก็ลงมาจากรถของเขา ท่าทีและรอยยิ้มอันสดใสของแป้งนั้น ทำเอาเจนิสถึงกับอดสงสัยไม่ได้ ร่างบางแอบมองรถของริวและแป้งที่วิ่งตามกันออกจากคอนโดของเธอ

!!หึ...เขาจะไปไหนกับใคร มันก็เรื่องของเขาสิ เกี่ยวอะไรกับฉันกัน" ร่างบางของคนปากแข็งที่แอบมองริวนั้น ได้แต่พึมพำมาขณะที่พวกเขานั้นขับรถออกไปจนลับตา

ด้านเจนิสหลังจากที่กลับเข้ามาในห้องแล้วนั้น ร่างบางถึงกับล้มตัวลงนอนและหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาเพื่อเปิดเครื่อง ฉันลืมไปเสียสนิทว่าปิดเครื่องไปตั้งแต่หัวค่ำก็เห็นว่าSMS ขึ้นแจ้งเตือนมาเป็นสายของพี่ริว แต่นั้นใช่ว่าเธอจะสนใจ เมื่อฉันเปิดเครื่องได้ไม่กี่นาที คนใจร้ายก็โทรเข้ามาทันที

"ในเมื่อไม่คิดอะไรกับฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จะโทรหาฉันอีกทำไม เขาจะใจร้ายทำให้ฉันหวั่นไหวไปถึงไหน ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวนะว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขา ที่ไม่รับสายไม่อยากคุยแบบนี้เพราะฉันไม่ต้องการเป็นเด็กเลี้ยงของเขา ฉันพยายามที่จะห่างกับเขาให้มากที่สุด เพราะฉันทราบดีว่าคนอย่างเขาไม่มีทางจริงใจกับฉันได้" ร่างบางได้แต่ครุ่นคิดอะไรเพียงลำพัง และจู่ๆ ก็รู้สึกถึงน้ำใสๆ ที่ไหลออกจากห่างตาราวกับคนไม่รู้ตัว