คลั่งรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 77

@บริษัท J.A

หลายชั่วโมงต่อมาด้านเจนิสหลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาลไปเยี่ยมคุณพ่อแล้วนั้นฉันก็กลับเข้ามาบริษัท เนื่องจากวันนี้ฉันและคุณอาศักดิ์มีนัดส่งงานให้กับลูกค้า แต่งานค่อนข้างที่จะมีปัญหาซึ่งเวลาเรทมาหนึ่งชั่วโมงได้แล้ว และอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาเลิกเรียนที่ฉันต้องไปรับน้องฟรอสต์ ปกติเวลานี้ฉันต้องออกไปรับลูกแล้ว ซึ่งดูท่าทีลูกค้าคนนี้ก็ท่าทางจะเลือกมากอยู่เหมือนกัน เอาไงดี สายตาเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกไม่กี่นาทีฉันคงไปรับลูกไม่ทัน จากนั้นก็มีเสียงสมาร์ตโฟนที่ดังขึ้นมา แต่เป็นเบอร์ที่ฉันไม่ได้บันทึก ใบหน้าสวยหวานขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แต่นั้นก็ยอมรับสายแต่โดยดี

Rrrrrrrr

[สวัสดีคะ] เสียงหวานเอ่ยออกไป

[ที่รักอยู่ไหนครับ ให้พี่ไปรับเรา แล้วไปรับน้องฟรอสต์กันไหม] เสียงทุ่มอันคุ้นหูของพี่ริวเอ่ยขึ้นมากับฉัน เอาจริงฉันไม่มีเบอร์ของเขา

[ฉันติดงาน รบกวนพี่ช่วยรับน้องฟรอสต์ให้ทีนะคะ พอดีงานฉันติดพันน่าจะยาวถึงค่ำ ยังไงช่วยไปส่งน้องฟรอสต์ที่บ้านและฝากไว้กับป้าพิมพ์ก็ได้คะ] เจ นิสเอ่ยกับริว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั่นไม่ได้ไปรับน้องฟรอสต์เอง อีกใจก็กลัวว่าลูกชายนั้นจะเสียใจ แต่ยังไงพี่ริวคงมีวิธีคุยกับลูกแหละ

[ได้ครับที่รัก] ริวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ที่วันนี้คุณพ่อยังหนุ่มนั้นจะได้ไปรับลูกชายเอง

[หึ...แล้วพี่ก็เลิก เลือกฉันที่ลงที่รักได้แล้วนะแสลงหู] จากนั้นร่างบางก็กดตัดสายเขาไปทันที แต่คำพูดของเจนิสกับทำเอาริวนั้นถึงกับยิ้มไม่หุบ

อีกด้านของริวหลังจากที่ว่างสายกับเจนิสแล้วนั้น ริวก็ไม่รอช้าร่างสูงก็ขับรถออกจากบริษัทในเวลาบ่ายสองกว่าๆ จากนั้นก็กลับเข้ามาอีกทีพร้อมกับน้องฟรอสต์ลูกชายที่น่าตาน่ารักในชุดนักเรียน โดยมีคุณพ่อที่เดินจูงมือและสะพายเข้าเป๋าใบเล็กให้กับลูกชาย ทำเอาเหล่าพนักงานที่ได้เห็นถึงกับสงสัยและงงงวยไปตามๆ กัน เด็กชายที่น่าตาน่ารักนั้นคือใครกัน แต่ดูจากใบหน้าของเด็กแล้วนั่นถอดแบบมาจากท่านประธานกันอย่างเห็นๆ ไม่เว้นแม้แต่เลขาของริวเองต่างก็ตกใจและสงสัยไม่ต่างจากคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน

"คุณพ่อครับ น้องฟรอสต์หิวแล้ว อยากกินไอศครีมจังเลยครับ" เสียงเล็กของน้องฟรอสต์ที่เดินมากับบิดา แต่สายตากับเหลือบไปเห็นมินิมาร์ทก่อนที่จะขึ้นลิฟต์ เด็กน้อยเอ่ยอ้อนกับคนเป็นพ่อขึ้นมาทันที

"ได้สิครับ แต่สัญญาก่อนนะว่าน้องฟรอสต์จะทานแค่แท่งเดียว เดี๋ยวคุณแม่จะดุคุณพ่อ โอเคไหมครับ" ริวเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและดูอบอุ่น

"ครับ" จากนั้นน้องชายก็หยิบไอศครีมและมีขนมอีกสองสามห่อที่ถือตามริวมา เป็นภาพที่ใครได้เห็นก็ต้องยิ้มตาม และตอนนี้เหล่าพนักงานที่ได้เห็นภาพนี้ต่างซุบซิบสงสัยถึงเรื่องน้องฟรอสต์และริวถึงกับไม่เป็นอันทำงาน

จนกระทั่งเสียงซุบซิบนั้นดังเข้าถึงหูของริกและนินิวที่สองสามีอยู่ที่ห้องทำงานของริกซึ่งอยู่กันคนละชั้นกับห้องทำงานของริว

!! ก๊อก !!

"เชิญครับ" ริวเอ่ยเสียงผ่านประตูขณะที่ยังวุ่นวายกับการแกะขนมให้กับลูกชาย สายตาเหลือบไปมองประตูก็เจอริกและนินิวนั้นเดินเข้ามาในห้องทำงานของตน

"นั้นไงคะ พี่ริกเชื่อนิวยัง น้องฟรอสต์ครับ" นินิวเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาหาเด็กน้อยที่นั่งกินขนมข้างกับริว น้องฟรอสต์มองคนผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่ทั้งสองด้วยท่าทีสงสัย

"น้องฟรอสต์สวัสดีลุงริก ป้านินิวก่อนครับลูก" จากนั้นน้องฟรอสต์ก็ยกมือไหว้ ริกและนินิวทันที

"สวัสดีครับ สวัสดีครับ" เสียงเจื้อนแจ้วเอ่ยออกมาด้วยความน่ารัก

"เหมือนพี่ริวมาก น่ารักจังเลยนะครับ หล่อตั้งแต่เด็กเลยลูก" นินิวที่เห็นหน้าน้องฟรอสต์ครั้งแรก ถึงกับหลงรักเอ่ยชมหลานชายไม่หยุดปาก

"ใช่...เหมือนไอ้ริวมาก โครตเหมือนไอ้ริวตอนเด็กๆ เลย" ริกเอ่ยพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับหลานชายตัวน้อยที่มองหน้าคุณลุงและเคี้ยวขนมในปาก

"กับเรนิส น้องฟรอสต์น่าจะเป็นพี่นะ เป็นพี่น้องไทม์น่าจะเดือนเดียวหนะ" ริวเอ่ยกับพี่ชายและพี่สะใภ้

"เป็นไง เซอร์ไพรส์สุดๆ ไอ้เชี่ยริวน้องกู แม่งลูกโตกว่าลูกทุกคนในกลุ่มอีก" ริกเอ่ยกับน้องชาย แต่นั้นทำเอาริวถึงกับยิ้มไม่หุบด้วยความชอบใจ

"เย็นนี้อย่าลืมพาหลานแวะไปหาคุณพ่อคุณแม่ละ เรื่องของนายกับน้องเจนิสฉันเล่าให้คุณแม่ฟังหมดแล้ว" ริกเอ่ยออกมากับน้องชาย ริวได้แต่พยักหน้าให้ วันนี้เขาก็ตั้งใจจะพาลูกชายนั้นไปหาคุณปู่คุณย่าพอดี

"ไหนครับ ลุงริกขออุ้มหน่อยน๊า" จากนั้นน้องฟรอสต์ก็ลุกขึ้นให้ลุงริกนั้นอุ้มตน

"ตัวโตแล้ว ลุงจะอุ้มไม่ไหวแล้วครับ ฟอด" จากนั้นก็ประทับจูบลงที่แก้มย้วยของน้องฟรอตส์

"จัดอีกคนดิ ช้า เดี๋ยวกูแซง" ริวเอ่ยมาเช่นนั้น นินิวถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที

"เรนิสคนเดียวก็หัวหมุ่นไปทั้งบ้านแล้วนะคะ พี่ริว ลองเอาไปเลี้ยงคู่กับน้องฟรอสต์ดูไหม ฮ่าๆ" นินิวเอ่ยขำๆ กับริวมาเลี้ยงลูกเองใช่ว่าจะง่ายนะ

"ที่รักคะ นี้จะเลยเวลาแล้ว ไปรับลูกกันนะคะ พี่ริว น้องฟรอสต์ครับ วันนี้เจอกันที่บ้านนะครับลูก ป้านิว กับลุงริกไปแล้วนะ บายๆ ครับ" จากนั่นน้องฟรอสต์ก็ยกมือขึ้นบายๆ ให้กับริกและนินิว

20.38 นาที

ด้านเจนิสหลังจากที่ฉันกลับมาถึงบ้านแล้วนั้น ป้าพิมพ์บอกว่าพี่ริวนั่นไม่ได้มาส่งน้องฟรอสต์ที่บ้านของฉัน ให้ตายเถอะนี้มันถึงเวลานอนของลูกแล้วนะ ทำไมเขาถึงไดทำตัวเหลวไหลแบบนี้กัน พอฉันโทรไปถามเขาก็บอกว่าน้องฟรอสต์กำลังหลับอยู่ ฉันว่ามันไม่ใช่แล้วละ ปกติฉันจะพาน้องฟรอสต์ขึ้นนอนไม่เกินสองทุ่มครึ่ง เนื่องจากตอนเช้าลูกต้องตื่นเช้าไปโรงเรียน คนเป็นห่วงลูกอย่างเจนิสเดินวนอยู่ในบ้านราวกับหนูติดจั่น คนใจร้อน อีกห้านาทีถ้าพี่ริวไม่ยอมมาส่งลูกฉันจะไม่ทนแล้วนะ เจนิสได้แต่นึกคาดโทษริวมา

Line จากนั้นพี่ริวเขาก็ส่งภาพที่น้องฟรอสต์กำลังหลับอยู่ที่ไหนซักแห่งมาให้ฉัน พร้อมกับโลเคชั่น เจนิสไม่รอช้ามือกดเข้าไปทันที

"ห่างจากบ้านของฉันห้ากิโล นิเขาพาลูกไปทำอะไรอยู่ที่นั้นกัน" คนบ้าจะรู้หรือเปล่าว่าพรุ่งนี้ลูกฉันต้องไปโรงเรียนนะ ใบหน้าหวานขมวดคิ้วขึ้นมาด้วนท่าทีสงสัย

ด้านเจนิสรอจนกระทั้งถึงนาทีที่แปดก็ไม่เห็นว่าริวนั่นจะมาส่งลูกอย่างที่รับปากกับเธอไว้ มือเรียวถึงกับหยิบกุญแจรถและขับไปตามโลเคชั่นทันที ร่างบางขับเข้ามาภายในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยหมู่บ้านของระดับเศรษฐี ส่วนมากจะเป็นคฤหาสน์หลายยี่สิบหลังที่ปลูกในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ฉันขับกระทั่งมาถึงที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง ฉันหยุดรถตามพี่ รปภ. บอก จากนั้นก็มีคนเปิดประตูให้ฉัน นั้นขับรถเข้าไป เป็นคฤหาสน์ที่มีบริเวณกว้างมาก แต่ตาฉันต้องเบิกกว้างออกมาอีกครั้ง เมื่อมีรถสปอร์ตคันหรูจอดเลียงไม่ต่ำกว่าสิบคันที่จอดในโรงรถ เป็นขั้นของใครของมัน จนกระทั่งไปเจอกับรถของริวที่จอดอยู่

"นี้อย่าบอกนะว่า คฤหาสน์หลังนี้คือบ้านของเขา ฉันไม่เคยรู้ว่าพี่ริวจะรวยมากขนาดนี้ ฉันนิเทียบกับเขาไม่ติดเลยซักนิด ขนาดโรงจอดรถยังประดับด้วยหินอ่อน หือ..." แต่ก่อนที่จะลงจากรถฉันก็ไม่ลืมที่จะสำรวจตัวเอง

"ให้ตายเถอะ ยัยเจเอ้ย...นี้ฉันออกจากบ้านมาด้วยชุดนอนแบบนี้ได้ไงกัน ฉันเป็นห่วงลูกถึงกับลืมไปเสียสนิทว่าตัวฉันนั่นใส่ชุดนอนที่พร้อมจะเข้านอนมาก จะวนรถกลับไปเปลี่ยนก็เสียเวลาเปล่า

ร่างบางตัดสินใจก้าวขาลงจากลง แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยคลาดโทษให้กับคนเจ้าเล่ห์อย่างพี่ริว ที่ไม่ยอมทำตามอย่างที่พูด ทำให้ฉันต้องมาตามน้องฟรอสต์ถึงที่นี่ เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านก็เจอกับแม่บ้าน

"คุณเจนิส ใช่ไหมคะ" แม่บ้านเอ่ยถามฉันมา

"คะ สวัสดีคะ" เจนิสเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้