คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง นิยาย บท 11

เสแสร้ง?

เสิ่นหยินอู้ นิ่งไปชั่วครู่แล้วเยาะเย้ยในใจ

“แน่ล่ะ เรื่องเข้าอกเข้าใจฉันเทียบกับฉูฉู่ของคุณไม่ได้หรอก”

ประโยคหนึ่งที่เพิ่งโพล่งออกมา

ฉินเย่ตะลึงจนพูดไม่ออก

เสิ่นหยินอู้เองก็อึ้งไปเช่นกัน

เธอ……กำลังพูดมั่วอะไรเนี่ย?

เสิ่นหยินอู้เสียใจในคำพูดที่ไม่ถูกของเขา คางของเสิ่นหยินถูกฉินเย่ยกขึ้น และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับดวงตาสีเข้มของเขา

ฉินเย่หรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาเฉียบคมราวกับดวงตาของนกอินทรี

“คุณอิจฉาเธอเหรอ?”

คิ้วของเสิ่นหยินอู้กระตุก และรีบปัดมือของเขาออก

“คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

อย่างไรก็ตาม มือของเธอไม่มีกำลังและเมือสัมผัสเขา นุ่มมนวลและไร้กำลังขัดขืน

การกระทำนี้ทำให้ฉินเย่เลิกคิ้ว ยิ้มเยาะและคว้าข้อมือของเธอ"อ่อนแอขนาดนี้เลย?"

"คุณโง่มาก."

เสิ่นหยินอู้ว่าจบประโยค แล้วชักมือกลับ ผลก็คือ เขาเอนหลังโซฟาเพราะออกแรงมากเกินไป

หลังจากนั้นก็ลุกไม่ขึน

ไม่มีแรง.

ฉินเย่ยืนอยู่ที่นั่นมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน แล้วพูดว่า:"เดี๋ยวก่อน"

หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องน้ำ หยิบกะละมังพลาสติกที่มีน้ำและผ้าเช็ดตัวออกมา วางบนเก้าอี้ข้างๆ เธอ

ฉินเย่แช่ผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ในน้ำเย็น หยิบมันขึ้นมาบิดหมาดให้เสิ่นหยินอู้เช็ด

"คุณจะทำอะไร?"

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาพร้อมผ้าเช็ดตัวเสิ่นหยินอู้ก็เบี่ยงตัวหลบ

ฉินเย่จับไหล่ของเธอและขมวดคิ้วบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา:"อย่าขยับ ให้ฉันทำให้เธอเย็นลงหน่อย"

เสิ่นหยินอู้อยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อผ้าเช็ดตัวสัมผัสกับผิวของเธอและความรู้สึกเย็นยะเยือกก็จู่โจมทันที หมดหนทางขัดขืน

ตอนนี้อุณหภูมิร่างกายของเธอสูง และมันคงจะไม่ดีถ้าอุณหภูมิร่างกายเธอไม่เย็นลง

ถ้าคนอื่นเห็นแบบนี้

“ฉันไม่ได้โกรธอะไร ฉันทำเองได้”

ฉินเย่ยังคงขมวดคิ้วและจ้องมองที่เธออย่างไม่พอใจ

"คุณนี้มัน……"

ปัง!

ก่อนที่เขาจะพูดจบ มีเสียงดังอยู่นอกประตู และฉินเย่และเสิ่นหยินอู้ก็มองออกไปนอกประตูพร้อมกัน

จากนั้นเขาก็เห็นเจียงฉูฉู่ นั่งยองๆ หยิบอะไรบางอย่างด้วยความตื่นตระหนก

มือฉินเย่แข็งทื่อ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาชักมือกลับมาด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก

เสิ่นหยินอู้นอนอยู่ที่นั่น กระตุกมุมริมฝีปากของเขาอย่างเย้ยหยัน

เจียงฉูฉู่รีบหยิบของที่อยู่บนพื้นแล้วเดินเข้าไป

เธอยิ้มเบาๆไปทางฉินเย่ และ เสิ่นหยินอู้ ราวกับว่าเมื่อกี้นี้เธอไม่เห็นอะไรเลย

“เมื่อกี้ถือของไม่ดีไม่ทันระวังเลยทำหล่นซะได้ ไม่ได้ทำให้พวกคุณตกใจหรอก ใช่ไหม?”

ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางของเขาและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจียงฉูฉู่กลับเดินเข้ามาหาเขาแล้วยื่นมือออกมา: "ให้ฉันทำเถอะค่ะ"