คุณแมงดากลายเป็นซีอีโอไปแล้ว! นิยาย บท 4

วายุรีบขัดขึ้นทันทีก่อนที่อติรุจจะทันได้พูด

“แม่ฮะ ผมปวดฉี่ ไม่ไหวแล้ว ต้องฉี่เดี๋ยวนี้เลยฮะ”

วายุดึงแขนเสื้อนิรสาอย่างน่าเอ็นดู ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่วายุรับรู้ได้ถึงความวิตกกังวลของแม่ของเขา

ในเมื่อผู้ชายคนนี้ทำให้แม่กลัว ฉันจะต้องทำให้เราหนีไปจากผู้ชายคนนี้ให้เร็วที่สุด

นิสราไม่ทันคิดว่าวายุจะมีไหวพริบที่ดีขนาดนี้ เธอตั้งสติอยู่ชั่วครู่ แล้วรีบปรับเสียงรับมุกของวายุ “ได้จ้ะ แม่พาไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้แหละ”

จากนั้น เธอก็ลากวายุและรีบเดินหนีไปทันที

เฮ้อ? อะไรกันเนี่ย?

เมทินีและธารามองหน้ากันงง ๆ ก่อนจะรีบเดินตามแม่และวายุไป

อติรุจตั้งใจจะเดินตามไปแต่ถูกหญิงสาวข้างกายเรียกรั้งไว้

“ช่างมันเถอะค่ะพี่รุจ ลูกไม้ก็คงหล่นไม่ไกลต้นหรอก เห็นมารยาทของลูกแล้ว ไม่อยากจะนึกถึงแม่เลย พูดกับคนแบบนั้นเสียเวลาเปล่า ๆ ค่ะ”

อติรุจมองกลับมาที่โซเฟียแล้วก็นึกย้อนไปถึงคำพูดของเมทินี จากนั้นหลุดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมรอยยิ้มเยาะที่ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

“จะว่าไป ผมว่าเด็กนั่นก็ไม่ได้ไร้สาระซะทีเดียวนะ และผมว่าคนที่ไม่มีมารยาทน่ะ ไม่ใช่เด็กนั่นหรอก”

พูดอย่างที่ใจนึกจบ ก็รีบก้าวเท้าจากไปทันที

“พี่รุจหมายความว่ายังไงคะ พี่เชื่อคำพูดของเด็กนั่นมากกว่าของโซเฟียที่โตมากับพี่งั้นเหรอ นี่เราแทบจะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้วนะคะ!”

ครอบครัว?

ถึงแม้ว่าตระกูลพิชญาวงศ์และสหพาณิชย์จะสนิทสนมกันมาก แต่อติรุจไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษอะไรให้กับลูกสาวคนโตของตระกูลนี้เลย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับใครบางคนล่ะก็ เขาไม่มีทางที่จะตกปากรับคำมารับโซเฟียที่สนามบินวันนี้แน่

เพราะฉะนั้น อติรุจจึงไม่ใส่ใจคำพูดโวยวายของโซเฟียที่เดินตามหลังเขามาเลย นอกจากรีบเดินขึ้นรถไปอย่างไม่แยแส

โซเฟียเดินตามหลังมาขึ้นรถพร้อมกับบ่นว่า "พี่รุจคะ ผู้หญิงคนนั้นแต่งตัวเยอะผิดปกตินะคะ อย่างกับว่ากำลังหลบซ่อนอะไรอยู่ หรือบางที...เธออาจจะเป็นพวกเข้าเมืองผิดกฎหมายก็ได้!”

“ออกรถ!”

สั่งคนรถเสร็จ อติรุจก็หลับตาพักผ่อนโดยไม่สนใจโซเฟียอีกเลย เขาทำเหมือนว่าเธอเป็นอากาศธาตุ

โซเฟียอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

เมื่อเห็นว่าเขาคงไม่สนใจเรื่องของเธอ โซเฟียก็หยุดพูดด้วยความโกรธเคือง จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องที่เธอรู้ว่าเขาสนใจ

“อาการป่วยของคิมหันต์...”

หลังจากเงียบไปพักใหญ่ อติรุจตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าเราตามหาญาณิศา หมอเทวดาคนนั้นเจอ คิมหันต์ก็จะไม่เป็นอะไร”

บนโลกใบนี้คงไม่มีใครที่ไม่รู้จักหมอญาณิศา

หลายปีก่อน หมอญาณิศาได้ใช้วิชาการฝังเข็มช่วยรักษาอาการประชวรระยะสุดท้ายของราชินีแห่งประเทศอัคราจนทรงหายดี ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชื่อของหมอญาณิศาก็เป็นที่รู้จักไปทั่ว ใครต่างก็ร่ำลือว่าเธอมีวิชาการแพทย์แผนโบราณที่ศักดิ์สิทธิ์มาก

นัยน์ตาของโซเฟียมีความทะนงตัวเล็กน้อย มีเพียงพ่อของเธอเท่านั้นที่มีข้อมูลเกี่ยวกับหมอเทวดาคนนี้ และข้อมูลนี้นี่แหละที่เธอจะใช้เป็นเครื่องต่อรองเพื่อให้อติรุจตกลงทำในสิ่งที่เธอต้องการ

บางทีเธออาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวสหพาณิชย์เร็วกว่าที่คิดไว้ก็ได้ เธอจะใช้ข้อมูลชิ้นนี้บีบให้อติรุจยอมแต่งงานกับเธอ

นี่คือเหตุผลที่ศราวุธ พิชญาวงศ์ พ่อของเธอเร่งให้เธอกลับมา

“อย่ากังวลไปเลยนะคะพี่รุจ พ่อโซเฟียต้องช่วยหาหมอคนนั้นได้อย่างแน่นอน”

“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้น” ดวงตาของอติรุจฉายแววลางร้ายบางอย่าง

ความเจ็บป่วยของคิมหันต์ต้องได้รับการรักษาอย่างด่วนที่สุด

...

คฤหาสถ์พิชญาวงศ์

อติรุจในชุดสูทสีดำที่สั่งตัดพิเศษนั่งสบาย ๆ อยู่ตรงกลางของโซฟาหนังครึ่งวงกลม นิ้วเคาะเบา ๆ บนที่วางแขน

หรือจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ตัวนี้จะโกหกเรื่องข้อมูลของหมอเทวดา

กล้าดียังไงมาเล่นกับคนอย่างอติรุจ!

ทำไมเสียงนี้ถึงได้เหมือนเสียงของเขาคนนั้นจังเลยนะ

วันนี้ยังแย่ไม่พออีกเหรอเนี่ย? ฉันคิดว่าฉันหลบหายนะครั้งใหญ่ได้สำเร็จแล้วซะอีก แต่นี่ฉันยังจะมาเจอเขาที่นี่อีกเหรอ

อติรุจ สหพาณิชย์จะจำฉันได้ไหม

เขาเห็นฉันแน่ ๆ!

ถ้าเขาจำฉันได้...

ไม่! เพื่อความปลอดภัย ฉันจะไม่กลับไปหาลูกตอนนี้ ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้ว่ายังมีลูกอีกสามคน!