คุณชาย,เธอแต่งงานแล้ว! นิยาย บท 5

รุ่งรวี แนะนำตัวเองสั้น ๆ ไม่กี่ประโยค ผละจากก้องฟ้าแล้วเดินตามปานตะวันไปที่ห้องทำงาน

น่านน้ำเอี้ยวคอมองภาพด้านหลังของทั้งสองคน ด้วยใบหน้าที่อิจฉา "เข้าทำงานวันแรก คุณก้องฟ้าก็มาส่งด้วยตัวเองแล้ว หรือนี่จะเป็นฉากในนิยายเรื่อง ภรรยาตัวน้อยของนายเย็นชา กันนะ?”

เจ้านางวางมือบนไหล่ของเธอและพูดว่า " เธอนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยนะ คุณรุ่งรวีเพิ่งจะเข้ามารับตำแหน่ง พวกผู้ถือหุ้นของอิงหัวคงจะไม่อยากยอมรับนักหรอก ทำงานวันแรกคุณก้องฟ้าถึงกับมาส่งด้วยตัวเองขนาดนี้ ก็เหมือนเป็นการบอกเป็นนัยว่า คุณก้องฟ้าหนุนหลังเธออยู่ยังไงหละ !”

น่านน้ำใช้มือทั้งสองประคองคางของตัวเองไว้แล้วพูดว่า อิจฉาหนักมากกก "ไม่ทันไรก็ปูทางให้ภรรยาตัวน้อยของเขาไว้แล้ว คุณก้องฟ้านี่น่ารักจัง"

เจ้านางที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความริษยา "ถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาวของประธาน เธอคงไม่เป็นที่สนใจหรอก"

น่านน้ำส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย "คุณรุ่งรวีเองก็เป็นคนมีความสามารถ มีการศึกษาที่สูงแถมหน้าตาดี แต่ว่าไปแล้วก็ดูคล้ายกับ..."

น่านน้ำมองไปที่อิงฟ้า "ฉันคิดว่าอิงฟ้าดูคล้ายกับซีอีโอคนใหม่อยู่นะ"

เจ้านางชำเลืองดู "คล้ายอะไรกัน นี่มันเหมือนเลยต่างหาก แต่ฉันว่าอิงฟ้าเราสวยกว่า!"

อิงฟ้าพูดด้วยใบหน้าซีดเซียวว่า 'อย่าพูดไร้สาระ' พร้อมลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ

น่านน้ำมองดูแผ่นหลังที่ดูอ่อนแอและบอบบางของอิงฟ้านั้น แล้วรู้สึกเป็นห่วง "อิงฟ้าเป็นอะไรไปนะ"

เจ้านางพูดอย่างตลกร้ายขึ้นมาว่า "บางทีฉันคิดว่าฉันก็ดูคล้ายกับผู้อำนวยการอยู่นะ แต่ไม่มีวาสนาเหมือนเขา อิจฉาจังเลย!"

น่านน้ำไม่ได้พูดอะไรต่อ เจ้านางคนนี้เป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก อย่าไปเสวนากับเธอมากนักจะดีกว่า

อิงฟ้ามาถึงห้องน้ำ ก็รีบหยิบยารักษาโรคหัวใจขึ้นมากินไม่ทันแม้แต่ดื่มน้ำตาม

หลังจากสงบสติอารมณ์อยู่นาน เธอก็เปิดก๊อกน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เงยหน้ามองตัวเองในกระจก

เธอทรมานจากอาการเจ็บป่วย ใบหน้าซีดเซียว ดูป่วยและอ่อนแอ ส่วนคุณรุ่งรวี...

ในขณะที่เธอกำลังงุนงง ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก รุ่งรวีก้าวเดินบนรองเท้าส้นสูงของเธอเข้ามายังห้องน้ำ

ใบหน้าของเธอเนียนละเอียด ขาวอมชมพู อีกทั้งตัวของเธอก็มีออร่าของความสูงส่งและสง่างาม

แถมเธอยังคงมีการศึกษาสูง เพรียบพร้อมไปด้วยความงามและสติปัญญา ซึ่งอิงฟ้าไม่มีทางเทียบได้

เมื่อเธอถูกรุ่งรวีจ้องมอง ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าด้อยกว่า เธอรีบก้มหัวลง พร้อมขยำกระดาษทิชชู่ หันหลังกลับกำลังจะเดินออกไป

"รอสักครู่"

รุ่งรวีเรียกเธอไว้

จู่ๆ หัวใจของอิงฟ้าก็เต้นเร็วขึ้น ราวกับเหมือนคนมีชนักติดหลัง ตัวเธอแข็งค้างอยู่กับที่

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเหยื่อ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณรุ่งรวี ก็รู้สึกว่าตัวเองทำผิด

รุ่งรวีเดินมาหาเธอและยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน "คุณเป็นผู้ช่วยของสำนักผู้อำนวยการใช่หรือเปล่า"

อิงฟ้าระงับความวุ่นวายในใจของเธอ ลดศีรษะลงและพยักหน้าตอบคุณรุ่งรวี "ใช่ค่ะ"

เธอยืนทำใจและพยายามรวบรวมความกล้าอยู่พักหนึ่ง แล้วผลักประตูเข้าไป

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก เธอเห็นรุ่งรวีนั่งอยู่บนตักของคุณก้องฟ้า

แม้ว่าเธอจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่มือที่ถือกาแฟก็อดที่จะสั่นไม่ได้เมื่อเห็นภาพตรงหน้านี้

เธอกลัวว่าทั้งสองคนจะจับสังเกตได้ เธอจึงหลุบตาลงอย่างรวดเร็ว แสร้งทำเป็นเมินเฉยและพูดว่า "คุณรุ่งรวี กาแฟของคุณเรียบร้อยแล้วค่ะ"

รุ่งรวีรู้สึกอายเล็กน้อย และพูดกับอิงฟ้าว่า "วางไว้ตรงนั้นแหละ"

อิงฟ้าพยักหน้า วางกาแฟลงบนโต๊ะ พร้อมหันหลังกลับเดินออกไปโดยไม่ได้มองมาที่ก้องฟ้าเลย

หลังจากออกจากห้องผู้อำนวยการมา สองขาของอิงฟ้าก็รู้สึกอ่อนแรง เธอใช้มือพิงกำแพงเอาไว้ชั่วครู่ ถึงจะมีเรี่ยวแรงกลับมาดังเดิมได้

ท่าที่พวกเขากำลังนั่ง คือท่าโปรดของคุณก้องฟ้าที่ชอบให้เธอนั่งอยู่บนตักเขา

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ทำอะไร แต่ในสมองของอิงฟ้า กลับเต็มไปด้วยภาพที่เขาทั้งสองกำลังคลอเคลียกัน

ท่าทางที่เขาเคยใช้กับเธอ ก็คงจะเหมือนกับที่กำลังใช้กับคุณรุ่งรวี

ไม่ ไม่ ท่าทางที่เขาใช้กับเธอเป็นเพียงท่าทางที่เขาเคยใช้กับคุณรุ่งรวี

การมีอยู่ของเธอคงเป็นได้แค่ตัวปลอมที่มีลมหายใจ