คุณชาย,เธอแต่งงานแล้ว! นิยาย บท 6

อิงฟ้ากุมหัวใจที่เจ็บปวดจนแทบจะหยุดเต้น พยุงตัวเองเดินกลับไปโต๊ะทำงาน

เธอต้องการลาออกและออกไปให้เร็วที่สุด เธอไม่ต้องการเห็นคนสองคนนั้นแสดงความรักต่อกันต่อหน้าเธอทุกวันในช่วงเวลาที่เหลือ

กลัวจะทนไม่ไหว อดไม่ไหวที่จะเดินไปหาคุณก้องฟ้าแล้วถามเขาว่าทำไมต้องหลอกใช้เธอเป็นตัวแทนของคนรักของเขา!

หลังจากที่เธอเขียนใบลาออกแล้ว เธอก็ไปนำไปให้ปานตะวันผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ที่สำนักงานของผู้อำนวยการ

ปานตะวันไม่ได้ชอบหน้าเธอเท่าไร พอเห็นว่าอิงฟ้ากำลังจะออกจากงาน ก็พูดเหน็บแนมอยู่สองสามคำแล้วก็ตกลงทันที

ขั้นตอนการลาออกจะใช้เวลาหนึ่งเดือน อิงฟ้าไม่สามารถลาออกได้ทันที เลยต้องขอลาพักร้อนครึ่งเดือนก่อน

เธอทำงานในอิงหัวมาห้าปีแล้ว ยังเหลือวันลาอยู่สิบห้าวันพอดิบพอดี และเป็นเรื่องปกติ ที่จะลาหยุดก่อนจะออกจากงาน

ปานตะวันเห็นเธอรีบร้อน ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธอ “ฉันอนุมัติให้ลาพักร้อนได้ แต่ต้องเคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนไป”

อิงฟ้าตอบ 'ตกลง' หยิบกระเป๋าและเดินออกจากอิงหัวอินเตอร์เนชั่นแนล

ทันทีที่เธอเดินออกจากบริษัท เธอก็พบประธานอนันต์เจ้าของบริษัทอนันตโชคอยู่ด้านหน้า

เขาเป็นคนดังที่มีชื่อเสียเรื่องความเจ้าชู้ เวลาเขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหน ก็มักจะชอบใช้ความรุนแรงกับพวกหล่อน

พอ อิงฟ้าเห็นเขาเดินยิ้มอย่างมีเลศนัยเข้ามาหาเธอ เธอก็รีบวิ่งหนีไปอีกทาง

พริบตาเดียวอนันต์ก็วิ่งมาจับข้อมือของอิงฟ้าได้ทันแล้วรวบตัวกอดไว้ในอ้อมแขนของเขา "จะไปไหน"

หลังจากพูดจบ เขาจงใจก้มหน้าเป่าลมเบาๆไปที่ข้างหูของอิงฟ้า

ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดหลังหู ทำเอาเธอขนลุกไปทั้งตัว

เธอใช้แรงที่มีทั้งหมดผลักนายอนันต์ออก แต่เขากลับรวบเอวของเธอไว้แน่นไว้ยิ่งกว่า

“ตัวคุณหอมจัง...”

หลังจากที่เขาสูดดมกลิ่นจากผมของเธอ เขาก็อยากที่จะสัมผัสหน้าอกของเธออีกครั้ง

อิงฟ้ารีบรวบมือเขาไว้ ละพูดอย่างเย็นชา: "คุณอนันต์ โปรดให้เกียรติตัวของคุณเองด้วย"

อนันต์เม้มติ่งหูของเธอเบา ๆ และพูดอย่างหยาบคายว่า "การให้เกียรติตัวเองคืออะไรงั้นหรอ"

น้ำเสียงของอนันต์นั้นไม่ถึงกับน่ารังเกียจ แต่สิ่งที่เขาพูดออกมานั้น กลับทำให้อิงฟ้ารู้สึกขยะแขยงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

เธอหันหน้ากลับไปมอง สายตาแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างมาก แต่อนันต์ก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด

ยิ่งผู้หญิงต่อต้านมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีความปรารถนาที่จะเอาชนะมากขึ้นเท่านั้น

อนันต์เชยคางของเธอขึ้นด้วยมือข้างเดียว ลูบไล้แก้มของเธอด้วยนิ้วขาวของเขา

อิงฟ้าสะบัดมือออกด้วยความโกรธ “คุณอนันต์ ฉันกับคุณไม่ได้สนิทกัน รบกวนคุณให้เกียรติกันด้วย”

แม้ว่าจะยืนอยู่ห่างกันไม่ไกลก็ตาม แต่กลับมองไม่เห็นสีหน้าของเขา

ฉันแค่รู้สึกได้ว่าดวงตาดอกท้อคู่นั้นกำลังจ้องมาที่ฉันอยู่ครู่หนึ่ง

รัศมีความเย็นชาที่ออกมาจากดวงตาคู่นั้น ดูเหมือนจะสามารถกลืนกินเธอเข้าไปได้ในทันที

รุ่งโรจน์ประธานบริษัท อิงหัวอินเตอร์เนชั่นแนล เห็นก้องฟ้าทันทีที่เขาเข้ามาในบริษัท และรีบพาผู้ถือหุ้นเดินไปหาเขา "ก้องฟ้า ทำไมวันนี้นายว่างมา อิงหัว ได้หล่ะ"

ก้องฟ้ารีบเก็บสายตาหันกลับมามอง  แล้วตอบกลับคุณรุ่งโรจน์เบา ๆ ว่า "แวะมาส่งรุ่งรวีครับ"

รุ่งโรจน์ตระหนักได้ในทันทีว่าก้องฟ้าอยู่ที่นี่เพื่อดูแลลูกสาวของเขา เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ลำบากคุณแล้ว ยัยรุ่งเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ก็รบกวนนายให้ไปรับกลับมาซะแล้ว"

ก้องฟ้า ปราศจากอารมณ์ใดๆ โค้งมุมปากตอบอย่างมีมารยาทว่า “ผมกลับไปกิตติธรรมโชติก่อนนะครับ”

รุ่งโรจน์รีบพูดว่า: "ไป ไป อย่าให้งานของคุณล่าช้า อีกสองสามวันฉันจะพายัยรุ่งไปที่บ้านกิตติธรรมโชติ เพื่อเยี่ยมอย่างเป็นทางการอีกที"

ก้องฟ้าพยักหน้าแล้วเดินออกไป

กลุ่มบอดี้การ์ดที่ติดตามเขา แบ่งออกเป็นสองทีมเพื่อคุ้มกันเขา

เมื่อเขาเดินผ่านอิงฟ้าไป เขาไม่แม้แต่จะมองเธอ ทำเพียงเพิกเฉยต่อเธอ

แน่นอนว่าเมื่อกี้มันเป็นแค่ภาพลวงตา ก้องฟ้าไม่ได้สนใจเธอเลยซักนิด แล้วเขาจะมองมาที่เธอได้อย่างไร