คุณชาย,เธอแต่งงานแล้ว! นิยาย บท 7

จนกระทั่งก้องฟ้าเดินจากไป นายอนันต์ก็ตระหนักได้ว่า คนนั้นเป็นนายน้อยตระกูลกิตติธรรมโชติ เขารีบปล่อยอิงฟ้า เขารีบเดินเข้าไปทักทายทันที

ก้องฟ้าเดินขึ้นรถไป ตามด้วยเสียงปิดประตูดัง 'ปัง' แล้วรถหรูนับสิบคันที่จอดอยู่ด้านนอกก็ขับออกไป

เมื่อไม่เป็นไปอย่างที่ใจคิด นายอนันต์ทำได้เพียงกลับไปหาอิงฟ้า แต่กลับเห็นเธอเดินหนีไปทางลิฟต์แล้ว

อนันต์สัมผัสริมฝีปากที่เพิ่งใช้จูบอิงฟ้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นในการจับเหยื่อ

"ดิเรก แกไปสืบที่อยู่ของเธอมา"

ดิเรกที่อยู่ด้านหลังตอบกลับทันทีว่า 'ครับ'

อิงฟ้า หลังจากที่กลับถึงบ้าน วางกระเป๋าในมือลง เธอก็นั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

จนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอถึงจะกลับมามีสติอีกครั้ง

อิงฟ้าหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เห็นเบอร์ที่โทรมา อิงฟ้าก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ฤดีโทรหาเธอทำไม

อิงฟ้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงปัดปุ่มปลดล็อค "คุณฤดี ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรอคะ"

เสียงที่เต็มไปด้วยความเคารพของฤดีมาจากข้างใน: "คุณอิงฟ้า ตอนที่ฉันเพิ่งทำความสะอาดอพาร์ทเมนต์ ฉันพบสิ่งของของคุณลืมทิ้งไว้ คุณสะดวกมารับมันตอนไหนครับ "

อิงฟ้าคิดว่าเป็นก้องฟ้าอยากจะอธิบายบางอย่างให้เธอฟัง แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะมีบางอย่างหายไป หัวใจของเธอก็จมดิ่งลงอย่างกะทันหัน

“คุณฤดี ทิ้งมันไปได้เลยค่ะ”

พูดจบอิงฟ้าก็วางสายโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับมา

หลังจากนั้น อิงฟ้าลบข้อมูลติดต่อของฤดีและก้องฟ้าทิ้งทั้งหมด

เมื่อวานเธอคิดเข้าข้างตัวเองมากว่าก้องฟ้าจะติดต่อมาจึงไม่ได้ลบเบอร์เขา

ตอนนี้เธอรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว เธอยอมแพ้แต่โดยดี

เธอปิดโทรศัพท์แล้วหลับไปบนโซฟา

ฉันหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่เสียงเคาะประตูทำให้ฉันตื่น

ช่วงนี้รดาเปลี่ยนมาทำงานกะกลางคืน เลยกลับบ้านดึก เลยทิ้งกุญแจไว้ให้เธอ

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เธอจึงคิดว่าเป็นรดาที่กลับมาจากการทำงานกะดึก เธอจึงรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู

แต่เมื่อเธอเปิดประตู สิ่งที่เธอเห็นไม่ใช่รดาแต่เป็น นายอนันต์!

เมื่อเห็นใบหน้าที่สุภาพแต่หน้าสะอิดสะเอียดของเขา หน้าของอิงฟ้าก็ซีดลงทันที

เธอรีบปิดประตูแต่ นายอนันต์ก็ยื่นแขนของเขาออกดันประตูให้เปิดออกเอาไว้

อิงฟ้าตกใจกลัวจนถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว

“คุณอนันต์ คุณกำลังพยายามจะทำอะไร!”

ไอ้โรคจิตนี้หาบ้านเธอเจอแล้ว!

เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกราวกับกระต่ายตื่นตูมของเธอ อนันต์ก็รู้สึกสนุกขึ้นมาทันที

เขาท้าวมือทั้งสองลงบนประตูแล้วเอียงศีรษะมองเธอ “คุณกลัวอะไร ผมไม่กินคุณหรอก”