คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 322

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฟิงถิงเซินรับสายโทรศัพท์ “เลิกเรียนแล้ว?”

“ค่ะ...”

เฟิงถิงเซิน “คิดถึงแม่?”

“ค่ะ...”

“ยังไม่ได้โทรหาแม่?”

“ค่ะ”

เฟิงถิงเซินอมยิ้มเล็กน้อย พลางกล่าว “โทรเถอะ วันนี้แม่ต้องมีเวลารับโทรศัพท์แน่นอน”

เฟิงจิ่งซินได้ยินดังนั้น ตาเป็นประกายทันที “จริงเหรอคะ?”

“จริงสิ ไปโทรหาแม่เถอะ”

“ได้ค่ะ!”

หลังจากที่เฟิงจิ่งซินวางสายแล้ว เธอรีบโทรหาหรงฉือด้วยความรวดเร็ว

หรงฉือชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสายเรียกเข้าของเธอ

แม้ก่อนหน้านี้พวกเธอสองแม่ลูกจะเคยเจอหน้ากันตอนที่เฟิงจิ่งซินหกล้มตกบันไดกับครั้งก่อนที่บ้านตระกูลอวี๋

ทว่าการพบหน้ากันสองครั้งนี้ ไม่สามารถนับรวมกับจำนวนที่เธอและเฟิงจิ่งซินที่ต้องเจอกันเดือนละครั้งได้

หากตัดการพบหน้าสองครั้งนี้ออกไป ที่จริงเธอกับเฟิงจิ่งซินก็ไม่ได้เจอกันมาเกินหนึ่งเดือนแล้ว

เมื่อคิดดังนั้น หรงฉือจึงรับเสียโทรศัพท์ “ว่าไงซินซิน เลิกเรียน...”

หรงฉือยังพูดไม่ทันจบ เฟิงจิ่งซินเห็นว่าเธอรับสายจริง ๆ ตะโกนด้วยความดีใจ “แม่คะ!”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หรงฉือชะงัก หยุดมือที่จับเมาส์ด้วยเช่นกัน

ผ่านไปสองวินาที เธอจึงได้สติกลับมา ขานรับเบา ๆ พลางถาม “แม่ฟังอยู่ หนูเลิกเรียนแล้ว?”

“ค่า!” เฟิงจิ่งซินกล่าวอย่างร่าเริง “แม่คะ แม่อยู่ไหน? ช่วงก่อนหนูอยากโทรหาแม่แต่กลัวแม่ไม่มีเวลารับเลยไม่ได้โทรหา แต่เมื่อกี้หนูโทรหาพ่อ พ่อบอกว่าวันนี้แม่ต้องมีเวลารับสายแน่นอน เพราะงั้นแม่กำลังจะกลับบ้านเหรอคะ?”

“เปล่า...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอหยุดชะงักไปเล็กน้อย จึงกล่าวต่อว่า “ตอนนี้แม่ยังอยู่บริษัท อีกเดี๋ยวแม่จะไปบ้านคุณยายทวด หนูอยากไปบ้านคุณยายทวด หรือ...”