คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว นิยาย บท 355

ในมุมมองของเฟิงจิ่งซิน เธอกับเฟิงถิงเซิน และหลินอู๋ทั้งสามคนไม่อาจอยู่ร่วมกันได้

เฟิงจิ่งซินพูดกับเธอว่า ‘แม่ไปเข้าร่วมเป็นเพื่อนหนู’ ไม่ใช่ ‘แม่ก็ไปเป็นเพื่อนหนู’ นั่นแสดงให้เห็นความจริงข้อนี้ว่าเฟิงจิ่งซินเข้าใจดีแล้ว

เฟิงจิ่งซินเลือกอีกฝ่ายในวันสำคัญของเธอ แต่สำหรับหรงฉือแล้วกลับไม่ได้ดีใจมากนัก

การแข่งของเฟิงจิ่งซินจัดขึ้นสุดสัปดาห์

ปกติเธอก็ว่างในวันหยุดสุดสัปดาห์

นอกจากนี้ ลูกจะเข้าร่วมการแข่งขันก็ถือเป็นเรื่องใหญ่ในครอบครัว โดยพื้นฐานพ่อแม่ย่อมให้ความสำคัญกับเรื่องของลูก

หากเป็นเมื่อก่อน เธอก็จะให้ความสำคัญกับเฟิงจิ่งซินก่อน

เรื่องวุ่นวายอื่น ๆ ก็ล้วนวางไว้ก่อน

แต่ตอนนี้...

ไม่ใช่ว่าหรงฉือมองไม่เห็นความคาดหวังในก้นบึ้งดวงตาของเฟิงจิ่งซิน

แต่เธอก็ยังพูดอย่างคลุมเครือเล็กน้อย "ถึงเวลาแม่จะดูอีกที ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ แม่จะไปเข้าร่วมเป็นเพื่อนหนู"

ช่วงครึ่งปีมานี้ เธอโทรหาหรงฉือหลายครั้ง และพูดอย่างคาดหวังอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งได้ข้อสรุปเป็นกฎเกณฑ์ชุดหนึ่ง...ถ้าหรงฉือพูดกับเธอโดยใช้คำที่ไม่แน่ชัดว่า "ถึงเวลา ถ้า..." ก็แทบจะยืนยันได้เลยว่าหรงฉือจะไม่ไปเป็นเพื่อนเธอ

ได้ยินแบบนั้น จมูกของเฟิงจิ่งซินก็แสบขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาก็แดงกว่าเดิม

เธอปล่อยมือที่จับหรงฉือ สูดจมูกส่งเสียง "ค่ะ" ออกมาครั้งหนึ่ง และไม่พูดอะไรอีก

หรงฉือเห็นอยู่ในสายตา ถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไรย่อมเป็นไปไม่ได้

แต่เธอก็ไม่คิดจะเปลี่ยนการตัดสินใจของตัวเองเลย

เธอยื่นมือไป คิดจะลูบศีรษะของเฟิงจิ่งซินและจากไป

ทันใดนั้น ตอนที่เธอยื่นมือออกไป เฟิงจิ่งซินกลับเบ้ปากหันหน้าหนี

หรงฉือเห็นก็ชะงักไป เก็บมือกลับมา ไม่ได้ปลอบเธอ และหันหลังจากไป

เฟิงถิงเซินเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็ไม่ได้พูดโน้มน้าวหรงฉือ และไม่ได้ห้ามความคิดที่เธอจะไป

เฟิงจิ่งซินหันหน้าหนีไม่มองหรงฉือ แต่กลับสนใจความเคลื่อนไหวของฝั่งหรงฉือ เมื่อได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเหยียบพื้นค่อย ๆ ห่างออกไป ก็รู้ว่าหรงฉือเดินออกไปแล้วจริง ๆ ถึงขั้นที่ไม่ปลอบเธอสักนิด เธอก็ไม่อาจข่มกลั้นไว้ได้อีกเช่นกัน หันหลังมากอดคอเฟิงถิงเซินแล้วร้องไห้โฮออกมา

ครูฝึกของเฟิงจิ่งซินเห็น ก็อดไม่ได้ที่จะสับสนเล็กน้อย

เฟิงจิ่งซินฉลาดกว่าเด็กทั่วไปมาก

เธอเป็นคนร่าเริงสดใสทั้งยังมีความคิดอ่านเป็นของตัวเอง ครึ่งปีมานี้ เด็กคนอื่นในวัยเดียวกันที่มาเรียนฟันดาบที่โรงฝึกฟันดาบไม่รู้ว่าร้องไห้กันไปกี่ครั้งแล้ว