ช่วงบ่าย หลังหลินอู๋ทำธุระเสร็จ คิดอยากจะนัดเฟิงถิงเซินให้ไปกินมื้อเย็นด้วยกัน เลยโทรศัพท์ไปหาหลายสายทว่ากลับติดต่อไม่ได้เลย สุดท้ายเธอจึงโทรศัพท์ไปหาเฉิงหยวนผู้เป็นเลขาของเขาแทน
หลังเฉิงหยวนรับสาย เธอก็เอ่ยถามทันที “ฉันโทรศัพท์ติดต่อเฟิงถิงเซินไม่ได้เลย เขากำลังยุ่งอยู่เหรอ?”
เฉิงหยวนได้ยินแบบนั้นก็ตกใจไม่น้อย เขาว่า “ตอนบ่ายบอสต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศ คุณยังไม่ทราบเหรอครับ?”
หลินอู๋ชะงักงัน
เธอไม่รู้เรื่องเลย
เฟิงถิงเซินไม่ได้บอกเธอ
“ที่เขาไปดูงานนี่เป็นการตัดสินใจในวันนี้เลยเหรอ?”
“ครับ”
ต่อให้เป็นการตัดสินใจเฉพาะหน้าในวันนี้เลย อย่างน้อยก็ต้องมีเวลาโทรศัพท์หรือส่งข้อความมาให้เธอ
แต่นี่เขากลับไม่ได้บอกอะไรเธอเลย...
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอจึงเงียบลงไปเล็กน้อย
หลังเงียบไปสักพัก เธอจึงคว้ากระเป๋าขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปพลาง โทรศัพท์หาเฟิงจิ่งซินไปพลาง
เฟิงจิ่งซินกำลังนอนต่อจิ๊กซอว์อยู่ในห้องรับแขก ครั้นเห็นว่าเธอโทรเข้ามาจึงรีบกดรับสายอย่างรวดเร็ว “น้าอู๋อู๋?”
“จ้ะ” หลินอู๋พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซินซินถึงบ้านหรือยังเอ่ย?”
เฟิงจิ่งซินว่า “ถึงแล้วค่ะ”
หลินอู๋ยิ้มพลางถาม “วันนี้ไปงานประชุมผู้ปกครองกับคุณพ่อสนุกไหม?”
เฟิงจิ่งซินได้ยินแบบนั้น ก็พูดด้วยความดีใจ “น้าอู๋อู๋มั่วแล้ว วันนี้คนที่ไปร่วมงานประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนให้หนูคือแม่ต่างหาก ไม่ใช่พ่อสักหน่อย”
ได้ยินเด็กน้อยพูดถึงหรงฉือ รอยยิ้มกับน้ำเสียงของหลินอู๋จึงเย็นชืดเล็กน้อย เธอว่า “อย่างงั้นเองเหรอ...”
น้ำเสียงของเธอชะงักไปเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “เมื่อเที่ยง ๆ น้าโทรไปหาคุณพ่อของหนู ถามว่าทางหนูประชุมผู้ปกครองเสร็จหรือยัง คุณพ่อหนูบอกว่าเสร็จแล้ว น้าเลยคิดว่าคุณพ่อหนูเป็นคนไปร่วมงานประชุมผู้ปกครองให้”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว
อยากให้ลงวันละ 10 ตอนจะขอบคุณมากค่ะ...
ขอบคุณที่ให้อ่านฟรีนะคะ แต่เราเติมเงินได้เมื่อซื้อบัตรเติมเงินเอไอเอสเท่านั้น เราไม่ได้มีเงินมากมายพอทำบัตเครดิตได้ ขอโทษนะคะ...