คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 10

วิลล่าตระกูลฉือ

ในยามค่ำคืน หลี่หลันนั่งรอฉือไห่ผิงอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น โดยสวมชุดนอนผ้าไหมเนื้อดี

ในวัยสาว หลี่หลันเคยเป็นสาวงามแห่งเจียงหนานที่ทั้งอ่อนหวานและงดงาม ฉือเจี้ยนกั๋วรักเธอมากจนเอาใจทุกอย่าง ไม่ให้เธอต้องทำงานบ้านเลยแม้แต่น้อย ต่อมาเธอแต่งงานใหม่กับฉือไห่ผิง ซึ่งได้สืบทอดกิจการและทรัพย์สินของฉือเจี้ยนกั๋ว และทำให้ธุรกิจเติบโตยิ่งขึ้น ส่งผลให้หลี่หลันกลายเป็นคุณนายผู้สูงศักดิ์ เธอให้ความสำคัญกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังคงมีเสน่ห์ไม่เสื่อมคลาย

ในตอนนั้น ประตูวิลล่าถูกเปิดโดยสาวใช้ ฉือไห่ผิงกลับมาถึงบ้าน

หลี่หลันรีบยิ้มด้วยความดีใจ เดินเข้าไปต้อนรับและถอดเสื้อสูทชั้นนอกของเขาออก “คุณคะ ทำไมวันนี้กลับดึกจัง?”

ต่างจากฉือเจี้ยนกั๋วที่ซื่อสัตย์และเงียบขรึม ฉือไห่ผิงในวัยหนุ่มมีความเจ้าชู้และหน้าตาหล่อเหลา เมื่อเขากลายเป็นผู้บริหารบริษัทในภายหลัง ความน่าเกรงขามและสง่าราศีที่เพิ่มขึ้นก็ทำให้หลี่หลันหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น

ฉือไห่ผิงพูดขึ้น “คืนนี้ผมมีงานเลี้ยงน่ะ”

หลี่หลันได้กลิ่นน้ำหอมบนเสื้อสูทของฉือไห่ผิง กลิ่นนี้คุ้นเคยมาก เพราะเป็นของเลขาสาวคนใหม่ที่เขาเพิ่งจ้างมา

หลี่หลันพูดด้วยความโกรธ “คุณไปอยู่กับเลขาคนนั้นอีกแล้วใช่ไหม?”

ฉือไห่ผิงขมวดคิ้ว ไม่พอใจ “หลี่หลัน ทำไมถึงคิดมากอีกแล้วล่ะ? เทพ C ไม่มารักษาเจียวเจียว เจียวเจียวอารมณ์ไม่ดีเลย เธอเอาเวลาไปปลอบใจลูกจะดีกว่านะ! ผมเหนื่อยแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนดีกว่า”

ฉือไห่ผิงทำท่าจะเดินขึ้นบันไดไป

หลี่หลันพูดขึ้นทันที “ฉันมีวิธีเชิญเทพ C มาได้”

ฉือไห่ผิงหยุดเดินทันทีและหันกลับมา เขายื่นมือโอบไหล่หลี่หลัน “หลันหลัน คุณเก่งมาก คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลย คุณคือสุดที่รักของผม”

ฉือไห่ผิงมีฝีมือในการเอาใจผู้หญิง และสามารถเติมเต็มความอ่อนหวานในแบบฉบับหญิงสาวแห่งเจียงหนานของหลี่หลันได้

หลี่หลันซบลงในอ้อมอกของฉือไห่ผิง ก่อนจะมองเขาอย่างมีเสน่ห์และพูดว่า “ฉันมีข้อแม้ คุณต้องไล่เลขาคนนั้นออก!”

ฉือไห่ผิงตอบ “ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้ผมจะไล่เธอออกเอง”

พูดจบ ฉือไห่ผิงก็อุ้มหลี่หลันขึ้นในท่าแนวนอน

ร่างของหลี่หลันอ่อนระทวยลง ดวงตาเปล่งประกายเสน่หา “เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณเหนื่อยไม่ใช่เหรอ?”

ชุดนอนของหลี่หลันเผยออก เผยให้เห็นชุดชั้นในลูกไม้สุดเซ็กซี่ด้านใน ฉือไห่ผิงพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “เห็นคุณเร่าร้อนแบบนี้ ใครจะอดใจไหว”

หลี่หลันทุบเขาเบาๆ “คุณนี่มันร้ายจริงๆ~”

ฉือไห่ผิงหัวเราะอย่างเจ้าชู้ “ไม่ชอบเหรอ?”

…

เช้าวันถัดมา

ฉือหว่านรับสายโทรศัพท์จากหลี่หลันในอพาร์ตเมนต์

หลี่หลันทำตัวเป็นแม่ผู้ใจดี “หวานหว่าน ครั้งก่อนที่โรงพยาบาลแม่ผิดเองนะ แม่เตรียมอาหารจานโปรดของเธอไว้เต็มโต๊ะ กลับบ้านหน่อยนะ”

ซูเสี่ยวฝูโผล่ศีรษะออกมาจากห้องครัว “หวานหว่าน อย่าไปเลย เธอแค่เป็นหมารับใช้ของฉือไห่ผิง อายุขนาดนี้แล้วยังคิดแต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ไม่มีทางแก้ไขได้หรอก”

ฉือหว่านตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ฉันไม่มีเวลา”

เธอเตรียมจะวางสาย

แต่หลี่หลันพูดขึ้นว่า “หวานหว่าน ตอนเธอเกิดพ่อของเธอได้เหล้าหนี่ว์เออร์หงไว้ขวดหนึ่ง บอกว่าจะรอให้เธอโตแล้วค่อยเอามาดื่ม ตอนนี้แม่ขุดมันขึ้นมาแล้ว กลับบ้านสิ”

ขนตายาวของฉือหว่านสั่นไหว หลี่หลันรู้วิธีเล่นกับจุดอ่อนของเธอเป็นอย่างดี

…

ฉือหว่านมาถึงวิลล่าตระกูลฉือ ซึ่งไม่มีฉือไห่ผิงและฉือเจียวอยู่ หลี่หลันเตรียมอาหารโต๊ะใหญ่จริงๆ และบนโต๊ะก็มีเหล้าหนี่ว์เออร์หงวางอยู่

คำว่า “หนวี่เอ๋อร์หง” สามตัวนี้เขียนโดยมือของพ่อเธอเอง ลายมือดูเงอะงะเล็กน้อย พ่อของเธอไม่ได้มีการศึกษาสูง แต่สร้างตัวขึ้นมาจากศูนย์ ต่างจากฉือไห่ผิงที่ในยุคนั้นเป็นถึงนักศึกษามหาวิทยาลัย

นิ้วมือขาวเรียวของฉือหว่านลูบเบาๆ ไปที่คำว่า “หนวี่เอ๋อร์หง” อย่างช้าๆ เธอเองก็เคยมีช่วงเวลาในวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความสุข พ่อของเธอรักเธอมากที่สุด

วันนี้หลี่หลันอารมณ์ดี ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยสีสันและรอยยิ้ม เธอเปิดเหล้าหนี่ว์เออร์หงและรินลงในถ้วยสองใบ ถ้วยหนึ่งสำหรับตัวเธอเอง อีกถ้วยสำหรับฉือหว่าน

“หวานหว่าน เราชนแก้วกัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน