คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 11

ฮั่วซือหานยื่นมือออกมารับร่างของเธอไว้

เขาก้มหน้ามองเธอด้วยดวงตาหล่อเหลาทว่าราบเรียบ ก่อนจะเม้มปากและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ฉือหว่าน เธอกลับมาทำไม?”

ฉือหว่านเองก็ไม่คิดว่าเขาจะกลับบ้าน วันนี้เขาสวมสูทสีดำที่เข้ารูปพอดีตัว พึ่งกลับมาจากข้างนอก เนื้อผ้าที่ดูหรูหราและมีคุณภาพยังคงมีไอเย็นจากด้านนอกติดอยู่

ร่างกายของฉือหว่านร้อนผ่าว เธอขยับเข้าไปซบอกของเขาโดยสัญชาตญาณ หวังให้ความเย็นและกลิ่นอายสุขุมของเขาดับไฟปรารถนาในร่างกายเธอ

ดวงตาของฉือหว่านเป็นประกายระยิบระยับขณะมองเขา “ฮั่วซือหาน ช่วย…”

คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก ฮั่วซือหานก็ผลักเธอออกไปก่อน เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอเป็นอะไร?”

ฉือหว่านชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกผลักออกมา เมื่อครู่นี้เธอกลับคิดจะขอให้ฮั่วซือหานช่วยเธอ

เขาจะช่วยเธอได้ยังไงกัน?

“ฉันโดนวางยา”

วางยา?

ฮั่วซือหานขมวดคิ้วเรียวคมเข้าหากัน ผู้หญิงที่ทำให้เขาโกรธอยู่เรื่อยช่างหาเรื่องจริงๆ!

“เธอรออยู่ตรงนี้”

ฮั่วซือหานเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ด้วยรูปร่างสูงเพรียว เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงและกดโทรออก

เสียงเรียกเข้าจากอีกฝั่งดังขึ้น ฮั่วซือหานถือโทรศัพท์ไว้มือหนึ่ง อีกมือดึงเนกไทที่คอให้หลวม เนกไทที่ห้อยอยู่บนคอเผยให้เห็นความไม่เป็นทางการของคุณชายผู้เย็นชาและสง่างาม

ฉือหว่านไม่กล้ามองเขาต่อ

ปลายสายรับสาย เป็นเสียงของกู้เป่ยเฉิน “พี่รอง”

ฮั่วซือหานพูด “ฉันถามนาย ถ้าผู้หญิงโดนวางยา ควรทำยังไง?”

กู้เป่ยเฉินหัวเราะอย่างตื่นเต้น ราวกับได้ยินข่าวซุบซิบสนุกๆ “โอ้โห พี่รอง นี่พี่สะใภ้เจียวเจียวโดนวางยาเหรอ งั้นรออะไรล่ะ พี่ลงสนามช่วยพี่สะใภ้เจียวเจียวเองเลยสิ”

ฮั่วซือหานกำโทรศัพท์แน่น “พูดภาษาคน”

กู้เป่ยเฉินพูด “ไม่ใช่พี่สะใภ้เจียวเจียวเหรอ ถ้าอย่างนั้นให้เธอแช่น้ำเย็น แต่มันจะทรมานมาก ถ้าทนได้ก็รอดไป แต่ถ้าทนไม่ไหวอาจถึงขั้นเส้นเลือดแตกตาย”

ฮั่วซือหานวางสาย เขาหันไปมองฉือหว่าน “ไปอาบน้ำเย็นเองได้ไหม?”

ฉือหว่านพยักหน้า “ได้”

เธอรีบก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ

ฮั่วซือหานถอดเสื้อสูทสีดำออก ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากในห้องน้ำ “อ๊า!”

ดวงตาหล่อเหลาของฮั่วซือหานแสดงความรำคาญ ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอีก!

ฮั่วซือหานก้าวเท้าอันยาวของเขาเข้าไปในห้องน้ำ “เกิดอะไรขึ้น?”

ฉือหว่านยืนอยู่ใต้ฝักบัว เสื้อคลุมด้านนอกถูกถอดออก เหลือเพียงชุดกระโปรงสายเดี่ยวบนตัวเธอ

สายเส้นเล็กของชุดกระโปรงพาดอยู่บนไหล่ของเธอ ไหล่ขาวบางดูใสกระจ่างจนเกินคำบรรยาย

ฝักบัวยังไม่ได้เปิด ฉือหว่านยกมือขึ้นแตะหน้าผากของตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสราวหมอกที่เกิดจากความเจ็บ เธอบอกเขาด้วยเสียงแตกพร่า “ฉันหัวกระแทก”

ท่าทางของเธอทำให้ฮั่วซือหานมองไปโดยไม่ทันตั้งตัว

ฮั่วซือหานชะงักเล็กน้อย เขาดึงมือนั้นออก หน้าผากขาวใสของเธอมีรอยแดงจริงๆ

“เธอซุ่มซ่ามขนาดนี้ได้ยังไง?”

“ฉันไม่ได้ซุ่มซ่าม ฉันแค่เวียนหัว!”

“…ยืนนิ่งๆ”

อะไรนะ?

ฮั่วซือหานยกมือขึ้นและเปิดฝักบัวทันที

น้ำเย็นจัดกระจายตัวออกมาทันที เปียกโชกไปทั้งตัวของฉือหว่าน

ร่างกายของเธอร้อนผ่าว แต่น้ำกลับเย็นยะเยือก ความแตกต่างของร้อนเย็นทำให้เธอพุ่งไปหาเขา ซบลงในอ้อมอกของฮั่วซือหานโดยตรง

“หนาวมาก ฉันไม่อาบน้ำเย็นแล้ว!”

ร่างกายอ่อนนุ่มของเธอเบียดเข้าหาเขาอีกครั้ง กอดรัดแน่นจนเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีดำของฮั่วซือหานเปียกชุ่มไปหมด

เขาทำได้เพียงพาเธอถอยหลังไปสองก้าว ทั้งสองคนยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็นด้วยกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน