คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 165

ฮั่วซือหานกำลังโกรธ โกรธที่เธอบอกว่านี่เป็นครั้งสุดท้าย และให้เขาอย่ามายุ่งกับเธออีก

เมื่อริมฝีปากนุ่มของเธอจรดลงมา เขาก็ผลักเธอออกไปอย่างหงุดหงิด

แต่ฉือหว่านกลับเปลี่ยนจากวางมือลงบนไหล่ มาเป็นโอบรอบลำคอของเขาแทน รัดแน่นไม่ยอมปล่อย "ฮั่วซือหาน ห้ามผลักฉันออก~"

เธอจ้องเขาด้วยดวงตาใสแจ๋ว ราวกับมีน้ำหล่อเลี้ยงอยู่ เสียงใสๆ ของเธอเจือไปด้วยความออดอ้อนเล็กๆ

ทำเอากล้ามเนื้อทั่วร่างของเขาตึงขึ้น

"ก็เหมือนเดิม นี่เป็นความลับของเราสองคน ฉันจะไม่บอกฉือเจียวแน่นอน"

ฉือหว่านเอื้อมไปจูบเขาอีกครั้ง

ปลายหางตาของฮั่วซือหานเริ่มแดงเรื่อ สำหรับผู้ชายที่เคยลิ้มรสสัมผัสแบบนี้มาแล้ว ก็เหมือนสัตว์ป่าที่ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการ แม้เขาจะอดกลั้นมาโดยตลอด แต่สัมผัสเร่าร้อนของเธอทำให้ไฟในกายของเขาปะทุขึ้นง่ายดาย

เขาละทิ้งการต่อต้าน และเมื่อเธอรุกล้ำเข้ามา เขากลับพลิกสถานการณ์เสียเอง มือใหญ่คว้าไหล่ของเธอไว้ ต้องการจะอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก

ติ๊ง!

เสียงแตรรถดังแหลมขึ้น ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว

รถด้านหลังเริ่มขับแซงไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะนี่เป็นรถโรลส์รอยซ์ระดับสูงพร้อมกับป้ายทะเบียนที่ไม่ธรรมดา เจ้าของรถพวกนั้นคงก่นด่ากันไปแล้ว

ฮั่วซือหานกับฉือหว่านรีบผละออกจากกัน ฉือหว่านรีบกลับไปนั่งตัวตรง แก้มของเธอแดงปลั่ง เธอลืมไปเลยว่านี่คือในรถ

ฮั่วซือหานกดคันเร่ง รถพุ่งออกไปบนถนน

ทั้งสองคนต่างเงียบกันไป ฮั่วซือหานใช้มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัย ส่วนอีกข้างที่สวมใส่นาฬิการาคาแพงก็ถูกวางลงข้างตัว

ตอนนั้นเอง มือเล็กนุ่มนิ่มยื่นมาข้างๆ ปลายนิ้วขาวจิ้มเบาๆ บนหลังมือของเขา

ฮั่วซือหานรู้สึกเหมือนมีขนนกมาปัดผ่านหัวใจ เบาบางแต่ทำให้รู้สึกจั๊กจี้

ผู้หญิงที่เป็นคู่ชีวิตที่ดี จะต้องรู้จังหวะ รู้ใจ และเข้าใจเกม

ฮั่วซือหานจับปลายนิ้วเล็กๆ นั่นขึ้นมา บีบเบาๆ อย่างเอ็นดู แล้วค่อยๆ กอบกุมมือเล็กของเธอไว้ในฝ่ามือของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน