คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 3

ฮั่วซือหานเม้มริมฝีปากบางจนกลายเป็นเส้นโค้งเย็นชา “ฉือหว่าน กลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ฉือหว่านหัวเราะเบาๆ “คุณสั่งให้ฉันกลับมา ฉันก็ต้องกลับงั้นเหรอ? เราหย่ากันแล้ว ใครจะมาทำตามใจคุณอีกล่ะ!”

ฮั่วซือหานกัดฟันแน่น “เรื่องเหตุผลการหย่า ฉันจะให้เธอโอกาสเขียนใหม่อีกครั้ง!”

ฉือหว่านยิ้มกว้างขึ้น “ฉันเขียนผิดตรงไหนเหรอ ฮั่วซือหาน? คุณฟื้นมาได้ครึ่งปีแล้วใช่ไหม แต่ครึ่งปีนี้คุณไม่เคยจับมือฉันเลย คุณเป็นเจ้าชายนิทรามาสามปี ถึงแม้ตอนนี้ทุกระบบในร่างกายของคุณจะดูปกติดี แต่ฉันสงสัยอย่างมีเหตุผลว่าคุณมีปัญหาเรื่องสมรรถภาพทางเพศ คุณไม่ไหวแล้ว! รีบไปหาหมอแผนจีนดูสิ สิ่งที่ฉันขออวยพรให้คุณเป็นของขวัญหย่าคือ ขอให้คุณกลับมาฟิตสมชายไวๆ!”

ฮั่วซือหาน “……”

เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเต้นตุบๆ

ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญเกินไปแล้ว!

“ฉือหว่าน สักวันฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันเก่งแค่ไหน!”

“เสียใจด้วย คุณไม่มีโอกาสนั้นแล้ว!”

“ฉือหว่าน!”

เสียง “ตู๊ด ตู๊ด” ดังขึ้น สายโทรศัพท์ถูกตัดไป

ในขณะที่ฮั่วซือหานโกรธจัดจนยังไม่ได้ระบายออก เขาก็ได้ยินเสียง “ตู๊ด ตู๊ด” ของสายที่ถูกตัดไป เขา “……”

ฉือหว่าน!!!

...

ฉือหว่านมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเพื่อนสนิท ซูเสี่ยวฝูแล้ว หลังจากวางสายโทรศัพท์ ซูเสี่ยวฝูก็หัวเราะพรืด พร้อมยกนิ้วโป้งให้ “หวานหว่าน ด่าได้ดีมาก ตอนนี้ประธานฮั่วคงโมโหจนแทบกระอักเลือดแล้ว”

ฉือหว่านคิดว่าที่ผ่านมาความรักของเธอต่ำต้อยเกินไป เขาถึงได้ทำตัวสูงส่งขนาดนี้

รักคนอื่น ต้องรักตัวเองก่อน

โดยเฉพาะผู้หญิง ยิ่งต้องรักตัวเองก่อน

ซูเสี่ยวฝู “สามปีก่อน พอฉือเจียวรู้ว่าประธานฮั่วประสบอุบัติเหตุจนกลายเป็นเจ้าชายนิทราก็รีบหนีไปเลย ไม่คิดเลยว่าพอฟื้นขึ้นมาแล้วเขาจะไปหาเธออีก ผู้ชายแบบนี้ หย่าได้ก็ดีแล้ว!”

ฉือหว่านแกะลูกอม "กระต่ายขาว" ใส่เข้าปาก รสชาติหวานๆ ดูเหมือนจะช่วยกลบความขมขื่นในใจได้บ้าง “เสี่ยวฝู นี่แหละคือความแตกต่างระหว่างคนที่ถูกรักกับคนที่ไม่ได้ถูกรัก”

คนที่ถูกรักทำอะไรก็ไม่ต้องกลัว

ส่วนคนที่ไม่ได้ถูกรักต้องหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา

ซูเสี่ยวฝูมองไปที่ฉือหว่าน เธอกินลูกอม "กระต่ายขาว" ไปเป็นกองแล้ว

ซูเสี่ยวฝูดึงฉือหว่านให้ลุกขึ้น “หวานหว่าน ทำตัวให้สดใสหน่อยนะ เมื่อเธอละทิ้งต้นไม้ต้นหนึ่ง เธอจะพบว่าตัวเองมีป่าทั้งป่า คืนนี้ฉันจะจ้างนายแบบหนุ่มหล่อมาสักแปดคนให้เธอปาร์ตี้ฉลองชีวิตโสด!”

ฉือหว่านยกมือกุมขมับ แล้วหัวเราะออกมา

ในตอนนั้นเอง ซูเสี่ยวฝูยื่นมือมาถอดแว่นกรอบดำของฉือหว่านออก และโยนมันลงถังขยะทันที

ฉือหว่านพยายามจะเก็บมัน “แว่นของฉัน”

ซูเสี่ยวฝูขัดไว้ “หวานหว่าน เธอทำวิจัยมากไปเลยชอบใส่แว่นแบบนี้ เธอควรเรียนรู้จากฉือเจียวบ้าง แต่งตัวให้ดูสวยงาม”

ฉือหว่านนึกถึงคำพูดของพ่อแม่ที่บอกว่าเธอเป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่ ส่วนฉือเจียวคือหงส์ขาว

เกรงว่าไม่ใช่แค่พ่อแม่ที่คิดแบบนี้ ในสายตาของฮั่วซือหาน เธอก็คงเป็นแค่ลูกเป็ดขี้เหร่เหมือนกัน

ซูเสี่ยวฝูดึงตัวฉือหว่านพาออกจากบ้าน “ไป ฉันจะพาเธอไปช้อปปิ้ง ทำผม ทำเล็บ ซื้อเสื้อผ้า ครบวงจร ฉันจะให้ฮั่วซือหานกับพวกเขาเบิกตาดูให้ชัดว่าเธอสวยแค่ไหน!”

พูดจบ ซูเสี่ยวฝูก็นึกอะไรขึ้นได้ “จริงสิ หวานหว่าน หย่าแล้วเธอจะไม่เอาเงินของประธานฮั่วจริงๆ เหรอ?”

ฉือหว่านตอบ “ฉันมีเงินของตัวเอง”

“งั้นเงินของประธานฮั่วก็ยกให้ฉือเจียวใช้เหรอ? ฉือเจียวคงต้องขอบคุณเธอแล้ว”

“……”

“บัตรที่ประธานฮั่วให้เธอล่ะ?”

ฮั่วซือหานเป็นคนใจกว้างเสมอ เขาเคยให้บัตรเครดิตสีดำปั๊มลายทองกับฉือหว่าน แต่เธอไม่เคยใช้มันเลย

ฉือหว่านหยิบบัตรสีดำลายทองออกจากกระเป๋า แล้วขยิบตาอย่างซุกซน “งั้นวันนี้ฉันจะใช้เงิน แล้วให้ประธานฮั่วจ่าย”

...

ค่ำคืนที่บาร์ 1996

บาร์ 1996 ขึ้นชื่อว่าเป็นหลุมเงินของไห่เฉิง ที่ซึ่งเหล่าทายาทเศรษฐีและลูกหลานผู้ร่ำรวยมาใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย คืนนี้ดีเจเปิดเพลงไม่หยุด และผู้คนเต้นกันอย่างบ้าคลั่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน