คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 4

ฉือหว่านมาแล้ว

หลังจากการช้อปปิ้งที่ห้าง ซูเสี่ยวฝูก็พาฉือหว่านตรงมายังบาร์ 1996 และคืนนี้เธอจะจัดปาร์ตี้ฉลองชีวิตโสดให้กับฉือหว่านที่นี่

ฉือหว่านไม่คิดว่าจะมาพบกับฮั่วซือหานและพวกเขาที่นี่ และเธอก็ได้ยินการเยาะเย้ยจากพวกเขา

ฉือหว่านรู้จักคนในห้องวีไอพีรวมถึงกู้เป่ยเฉิน พวกเขาเล่นในวงเดียวกับฮั่วซือหาน กู้เป่ยเฉินยังเป็นเพื่อนสนิทของฮั่วซือหาน ตอนที่ฮั่วซือหานและฉือเจียวคบกันอย่างร้อนแรง พวกเขาทุกคนชอบฉือเจียว และกู้เป่ยเฉินยังเรียกฉือเจียวว่า “พี่สะใภ้”

สามปีที่ผ่านมา ฉือหว่านไม่สามารถเข้ากลุ่มของพวกเขาได้ และพวกเขาทุกคนไม่เคยให้ความเคารพเธอด้วยซ้ำ

แท็กที่พวกเขาแปะให้เธอมีแค่ว่า “ตัวสำรองแต่งงานแทน” “ลูกเป็ดขี้เหร่” “สาวบ้านนอก”...

ถ้าผู้ชายไม่รักคุณ เพื่อนของเขาก็จะไม่ให้ความเคารพคุณเช่นกัน

ซูเสี่ยวฝูโกรธจนแทบระเบิด เธอจึงยกแขนเสื้อขึ้นและอยากจะเข้าไปทำร้ายพวกเขา “ฉันจะไปฉีกปากพวกนี้ให้แหลก!”

ฉือหว่านจับแขนของซูเสี่ยวฝูไว้ “เสี่ยวฝู พอเถอะ! หย่ากันแล้ว ไม่ต้องไปเสียเวลาใส่ใจกับพวกนี้!”

เห็นท่าทางเย็นชาของฉือหว่าน ซูเสี่ยวฝูจึงฝืนอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ และในตอนนั้นสายตาจากคนในบาร์ก็เริ่มจับจ้องไปที่ฉือหว่าน เรียกเธอว่า “นางฟ้า” ซูเสี่ยวฝูอารมณ์ดีขึ้น “หวานหว่าน ไปเถอะ ไปเปิดปาร์ตี้ฉลองชีวิตโสดกันเถอะ”

ซูเสี่ยวฝูพาฉือหว่านไปที่ห้องวีไอพีอีกด้านหนึ่ง ก่อนจะโบกมือสั่ง “เรียกนายแบบทุกคนในบาร์ 1996 มาที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ที่ห้องวีไอพีอีกฝั่ง บรรดาเศรษฐีหนุ่มยังคงหัวเราะเยาะฉือหว่าน แต่ในตอนนั้น พวกเขารู้สึกได้ถึงสายตาที่เย็นชาและแหลมคมจับจ้องมาที่พวกเขา

พวกเขาเงยหน้าขึ้น เห็นฮั่วซือหานที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก ช้อนสายตาขึ้นมองพวกเขาอย่างเกียจคร้าน

สายตานั้นเย็นชา ไม่พอใจ และแฝงไปด้วยคำเตือน

บรรดาเศรษฐีหนุ่มชะงักยิ้มทันที และปิดปากเงียบไม่กล้าพูดเรื่องฉือหว่านอีก

กู้เป่ยเฉินมองฮั่วซือหาน แม้ว่าพี่รองของเขาจะไม่เคยมองฉือหว่านตรงๆ เลยสักครั้ง แต่ฉือหว่านก็ดูแลพี่รองมาอย่างขยันขันแข็งถึงสามปี พี่รองจึงยังคงมีความเห็นใจในระดับหนึ่ง

ในตอนนั้นเสียงวุ่นวายรอบๆ ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ “นางฟ้าช่างงดงามเหลือเกิน!”

นางฟ้า?

อยู่ที่ไหนล่ะ?

กู้เป่ยเฉินมองตามสายตาของทุกคนไปข้างหน้า และต้องตกตะลึงทันที “เชี่ย นั่นมันนางฟ้าจริงๆ!”

เศรษฐีหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ต่างจ้องมองตาไม่กะพริบ “ไห่เฉิงมีนางฟ้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?”

กู้เป่ยเฉินดึงตัวฮั่วซือหาน “พี่รอง รีบดูนางฟ้าสิ”

ฮั่วซือหานไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง เขาเคยเห็นผู้หญิงทุกแบบ ทั้งหุ่นผอมเพรียวและอวบอิ่ม เขาไม่อยากสนใจ แต่ว่าที่นั่งของฉือหว่านอยู่ตรงข้ามพอดี

ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้น และเห็นฉือหว่านทันที

ฉือหว่านถอดแว่นกรอบดำออก ลบภาพลักษณ์ที่น่าเบื่อและเคร่งขรึมในวันปกติ ใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเธอขาวเนียนดุจหิมะ โครงหน้าที่โดดเด่นและออร่าที่เย็นชาสง่างามทำให้เธอเหมือนนางฟ้าที่งดงามบริสุทธิ์ ผมยาวดำขลับปล่อยลงบนไหล่อย่างอ่อนโยน

ฮั่วซือหานมองดูเธอแวบหนึ่ง และหยุดสายตาไว้นานสองวินาที

กู้เป่ยเฉินพูดด้วยความตื่นเต้น “พี่รอง นางฟ้าคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

เศรษฐีหนุ่มคนอื่นพูดขึ้น “ประธานฮั่วคงไม่สนใจหรอก ประธานฮั่วชอบสาวงามแบบอ่อนหวานอย่างฉือเจียว ไม่ใช่นางฟ้าที่ดูเย็นชาคนนี้”

“ดูขาของนางฟ้าสิ ขาเรียวคู่นั้นไม่แพ้ฉือเจียวเลยนะ”

ฉือหว่านสวมกระโปรงสั้นสไตล์ชาแนล เลิกแต่งตัวแบบอนุรักษ์นิยม และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอโชว์เรียวขา

ขาของเธอดูได้สัดส่วน กระดูกและเนื้อสมดุลอย่างลงตัว

นี่คือขาคู่หนึ่งที่ทำให้ผู้ชายต้องคิดฟุ้งซ่าน

ไม่ด้อยไปกว่าฉือเจียวสักนิดเลย

ฮั่วซือหานมอง "นางฟ้า" คนนั้นอยู่สองวินาที รู้สึกแปลกๆ ว่าเธอหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

ในตอนนั้น นายแบบกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาเรียงราย แต่ละคนมีผิวขาว หน้าตาหล่อเหลา และขายาว พวกเขายืนเรียงกันตรงหน้าฉือหว่าน

กู้เป่ยเฉินตกใจ “พี่รอง? พี่รองจะไปไหน?”

ในขณะที่ฉือหว่านกำลังดื่มเหล้า มือใหญ่ที่มีนิ้วเรียวยาวก็คว้าเข้ามา จับข้อมือเล็กๆ ของเธอและยกตัวเธอขึ้นจากโซฟาราวกับจับลูกเจี๊ยบ

ฉือหว่านเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ และพบว่าใบหน้าหล่อเหลาสง่างามของฮั่วซือหานอยู่ใกล้เธอจนแทบจะชิด

ฉือหว่านตกตะลึง ก่อนจะรีบดิ้นรน พยายามดึงข้อมือออกจากมือเขา “ฮั่วซือหาน ปล่อยฉัน!”

ฮั่วซือหานดึงตัวเธอไปด้วยสีหน้าเย็นชา

ซูเสี่ยวฝูลุกขึ้น “ฮั่วซือหาน นายทำอะไร ปล่อยหวานหว่านเดี๋ยวนี้!”

กู้เป่ยเฉินและเหล่าลูกเศรษฐีที่ตามมาอึ้งกันหมด พวกเขามองหน้ากันด้วยความไม่อยากเชื่อ หูฝาดหรือเปล่า “หวานหว่าน?”

“นางฟ้าคนนั้นคือฉือหว่านเหรอ?”

“นี่ใช่ฉือหว่าน ลูกเป็ดขี้เหร่ที่พวกเราเคยรู้จักจริงๆ เหรอ?”

“ที่แท้ฉือหว่านสวยขนาดนี้!”

กู้เป่ยเฉินมองเงาร่างที่เย็นชาสง่างามของฉือหว่านซึ่งถูกฮั่วซือหานลากตัวไป เขายืนนิ่งอยู่กับที่ “ให้ตายเถอะ! ฉือหว่านที่ไม่ตามติดพี่รองอีกแล้ว กลายเป็นนางฟ้าไปซะงั้น!”

...

ฮั่วซือหานดึงตัวฉือหว่านไว้ในมืออันใหญ่และแข็งแรงของเขา แรงบีบราวกับปลอกเหล็ก แข็งกร้าวและเอาแต่ใจเหมือนนิสัยของเขา ไม่ว่าเธอจะพยายามดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่อาจหลุดพ้น

ก้าวเดินของเขาใหญ่และเร็วมาก จนฉือหว่านสะดุดล้มและชนไปชนมาอยู่ข้างหลัง “ฮั่วซือหาน ปล่อยฉัน!”

ในตอนนั้น ฮั่วซือหานสะบัดเธอด้วยมืออย่างแรง จนแผ่นหลังบอบบางของฉือหว่านกระแทกเข้ากับกำแพงเย็นเฉียบ

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็มืดลง เมื่อร่างสูงโปร่งของฮั่วซือหานเคลื่อนเข้ามาใกล้จนกักตัวเธอไว้ระหว่างเขาและกำแพง

ในดวงตาของฮั่วซือหานลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความอันตราย “ฉือหว่าน เธอคิดว่าฉันตายไปแล้วเหรอ ถึงได้กล้าทำแบบนี้?”