คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 5

ฉือหว่านขมวดคิ้ว “ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?”

ฮั่วซือหานกัดฟันพูด “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแรดแบบนี้?”

อะไรนะ?

แรด?

“ฮั่วซือหาน คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยสิ!”

ฮั่วซือหานก้มตามองกระโปรงสั้นของเธอ “ต้นขาของเธอจะโผล่หมดอยู่แล้ว เธออยากให้คนอื่นมองขาเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

กระโปรงที่ฉือหว่านใส่อยู่นั้นสั้นจริงๆ และเป็นตัวที่ซูเสี่ยวฝูเลือกให้

คำพูดของซูเสี่ยวฝูคือ “หวานหว่านของฉันแค่ไม่โชว์ขา ดูสิว่าฉือเจียวจะกล้าอวดอะไร คืนนี้ให้ทุกคนได้เห็นกันว่าใครคือเจ้าของเรียวขาคู่สวยที่สุดในไห่เฉิง”

ฉือหว่านเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าประธานฮั่วจะมองขาฉันแล้วนะ”

ฮั่วซือหานชะงักไป

ฉือหว่านพิงกำแพงด้วยท่าทางที่งดงามและดูเฉื่อยชา เธอยกขาขวาขึ้นช้าๆ ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลของเธอไล้ไปที่ข้อเท้าของเขา

ผู้ชายในกางเกงสแลคสีดำ โชว์เรียวขายาวทรงพลังของเขา ดูสง่างามและเย็นชาในแบบที่ยากจะหักห้ามใจ

ปลายเท้าขาวเนียนของฉือหว่านไล้จากข้อเท้าของเขาขึ้นไปอย่างเชื่องช้า ลูบไล้ที่น่องของเขาอย่างชวนให้หลงใหล

นี่คือการยั่วยวน

และการท้าทาย

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คิดจะทำอะไร?”

ฉือหว่านยิ้มมุมปากขึ้น “ประธานฮั่ว ขาของฉันกับขาของฉือเจียว คุณชอบแบบไหนมากกว่ากัน?”

ฮั่วซือหานจ้องมองเธอ หน้าผากที่มีปอยผมสวยงามทำให้ใบหน้าขาวเนียนขนาดเท่าฝ่ามือดูงดงามขึ้นไปอีก เธอที่เหมือนนางฟ้ากลับกล้าเย้ายวนเขาอย่างตรงไปตรงมา ดูบริสุทธิ์แต่ก็สดใส

เมื่อคืนเขาเคยมองเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกรอบดำของเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะงดงามขนาดนี้

ใบหน้านี้ เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ฉือหว่านยิ้มด้วยดวงตาที่สดใส “ประธานฮั่ว ขาของฉือเจียวเคยพันรอบเอวคุณหรือเปล่า?”

ฮั่วซือหานหายใจสะดุด ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าไปใกล้เธอ “ฉือหว่าน เธอถึงกับต้องปล่อยตัวขนาดนี้เลยเหรอ? ทั้งวันเอาแต่คิดถึงผู้ชาย ถึงขนาดต้องจ้างนายแบบแปดคนมาสนองความต้องการตัวเอง!”

เขาไม่ได้ตอบคำถามเรื่องเขากับฉือเจียว นี่อาจเป็นการปกป้องที่ดีที่สุดที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้

ความรักระหว่างเขากับฉือเจียวเคยเร่าร้อนและหวานชื่นในช่วงวัยเยาว์ ขาคู่สวยของฉือเจียวคงจะเคยพันรอบเอวเขาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาจะลืมเธอไม่ลงขนาดนี้ได้อย่างไร

ฉือเจียวช่างโชคดีเหลือเกิน ที่ทำให้ผู้ชายที่เย็นชาขนาดนี้หลงรักเธอได้ยาวนาน

เขาไม่เคยใช้คำว่า “ปล่อยตัว” กับฉือเจียวเลย

แม้ว่าฉือหว่านจะยิ้มอยู่ แต่ดวงตาที่ใสดุจน้ำของเธอกลับเย็นชา “ใช่สิ ประธานฮั่วร่างกายไม่ไหวแล้ว แถมยังทำให้ฉันพอใจไม่ได้ ฉันก็ต้องออกมาหาผู้ชายใหม่! รีบหย่ากันเถอะ ผู้ชายที่ไม่ไหวก็เปลี่ยนได้ คนต่อไปอาจจะน่ารักกว่านี้!”

เธอถึงกับพูดอีกครั้งว่าเขาไม่ไหว!

เปลี่ยนคนใหม่ที่เชื่อฟังกว่าเดิมอย่างนั้นเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ ช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ!

ฮั่วซือหานเอื้อมมือมาจับคางเล็กๆ ของฉือหว่านไว้ “คิดจะยั่วโมโหฉันเหรอ? อยากรู้ขนาดนั้นเลยว่าฉันไหวหรือเปล่า?”

อะไรนะ?

ฉือหว่านชะงักไป

ฮั่วซือหานขยับเข้าใกล้ริมฝีปากแดงของเธอ ทำให้ดูเหมือนสนิทสนม แต่คำพูดที่ออกมานั้นไร้ความอบอุ่นโดยสิ้นเชิง “อย่าฝันไปเลย ฉันไม่มีวันแตะต้องเธอ เพราะคนที่ฉันรักคือฉือเจียว”

คนที่เขารักคือฉือเจียว

ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องพูด เธอก็รู้อยู่แล้ว แต่คำพูดของเขาทำให้ฉือหว่านรู้สึกราวกับถูกผึ้งต่อยในใจ มันไม่ใช่ความเจ็บที่ชัดเจน แต่มันปวดร้าวแทรกซึมไปทั่ว

ในตอนนั้น เสียงที่ไพเราะดังขึ้น “ซือหาน”

ฉือหว่านตัวน้อยกอดตุ๊กตาแน่น ก่อนล้มลงในแอ่งน้ำโคลน และมองดูแม่ที่นั่งรถจากไปจนลับสายตา

ฉือหว่านจะไม่มีวันลืมฉือเจียว

ในตอนนั้น กู้เป่ยเฉินวิ่งเข้ามา “พี่สะใภ้เจียวเจียว คนนี้คือ...พี่สาวของคุณ ฉือหว่าน!”

ฉือเจียวตกใจ “เธอคือฉือหว่าน?”

ฉือหว่านรู้ว่าฉือเจียวไม่เคยมองเห็นค่าในตัวเธอ

ตั้งแต่เด็ก ฉือเจียวก็เป็นคนที่ชนะเธอในทุกเรื่อง และเติบโตขึ้นมาอย่างยอดเยี่ยม แถมยังเคยคบหากับฮั่วซือหาน ทายาทตระกูลฮั่ว เด็กที่เติบโตมาท่ามกลางดอกไม้และความรักจึงหยิ่งยโสและทะนงตัว

กู้เป่ยเฉินรู้สึกตกตะลึงกับความงดงามที่เรียบหรูของฉือหว่านอีกครั้ง เขาพูดเสียงเบา “ไม่คิดเลยว่าฉือหว่านจะสวยขนาดนี้”

ความทรงจำในวัยเด็กของฉือเจียวเลือนราง เพราะเธอไม่เคยมองพี่สาวที่ไม่ได้รับความรักคนนี้ตรงๆ แต่นี่ไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่ที่กลับมาจากชนบทเหรอ?

ฉือเจียวเดินเข้ามาใกล้ฉือหว่าน มองเธอด้วยสายตาหยิ่งยโส “ฉือหว่าน ไม่คิดเลยว่าเธอจะเลียนแบบฉันในเรื่องการแต่งตัว”

ฉือหว่าน “……”

เอาเลยจ้า เอาที่สบายใจ

ฉือหว่านยืดหลังตรง ใบหน้าอันงดงามสะท้อนแสงไฟจากทางเดิน ดูราวกับไข่มุกต้องแสงอ่อนๆ

เธอไม่ใช่ฉือหว่านตัวน้อยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ฉือเจียวพูด “ฉือหว่าน ได้ยินว่าเธอกับซือหานกำลังจะหย่ากัน เธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผู้ชายหรือไง ถึงต้องมาเรียกนายแบบในบาร์ ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไปหางานทำ”

พูดจบ ฉือเจียวหันไปมองฮั่วซือหาน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนทำทาน “ซือหาน ฉือหว่านดูแลคุณมาตั้งนาน อย่างน้อยก็หาอะไรให้เธอทำหน่อยสิ ถึงจะเป็นแค่คนรับใช้ก็เถอะ”

สายตาของฮั่วซือหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของฉือหว่าน

กู้เป่ยเฉินพูดขึ้น “พี่สะใภ้เจียวเจียว ตอนนี้การหางานต้องใช้วุฒิการศึกษานะ วุฒิของฉือหว่านคืออะไร?”

ฉือเจียวเหมือนนึกอะไรสนุกๆ ได้ เธอเชิดคางขึ้นและหัวเราะ “ฉือหว่านเลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 แล้ว”