คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 6

กู้เป่ยเฉินตกใจ “16 ปี?”

ที่กลุ่มคนของกู้เป่ยเฉินยอมรับฉือเจียว ไม่ได้เป็นเพียงเพราะความสวยของเธอ แต่เพราะเธอเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก มีวุฒิการศึกษาสูง และเป็นนักศึกษาชั้นยอดจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ มองไปทั่ววงการไฮโซของไห่เฉิงก็หาคนที่โดดเด่นกว่าเธอไม่ได้

เธอคู่ควรกับฮั่วซือหาน

ผู้หญิงที่มีเพียงความสวยอย่างเดียวคือจุดจบ แต่ถ้ามีความสวยและวุฒิการศึกษา นั่นถึงจะเป็นไพ่ตาย สำหรับชนชั้นสูง พวกเขายิ่งให้ความสำคัญกับวุฒิการศึกษาของผู้หญิง

ความรู้สึกดีๆ ที่กู้เป่ยเฉินเคยมีกับฉือหว่านหายไปหมด เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “ฉือหว่าน เธอเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ น่ะเหรอ?”

ฉือหว่านมองฉือเจียวที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนยิ้มบางๆ “ใช่ ฉันเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ”

กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “งั้นบังเอิญจังเลย พี่รองของฉันก็เลิกเรียนตอนอายุ 16 เหมือนกัน แต่พี่รองของฉันเป็นคนพิเศษ ตอนอายุ 16 ก็จบปริญญาโทสองใบจากฮาร์วาร์ด สร้างประวัติศาสตร์เลยล่ะ แต่เธอน่ะอายุ 16 เลิกเรียนแล้วยังไม่มีแม้แต่วุฒิมัธยมปลายเลย ฮ่าๆ”

กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะเสียงดัง

ฉือเจียวมองด้วยความหยิ่งทะนง

ไม่มีใครมองฉือหว่านในแง่ดีเลย

ฮั่วซือหานยืนอยู่ด้วยความสูงสง่า แสงไฟจากทางเดินกระทบใบหน้าหล่อเหลาที่เยือกเย็นของเขา เขามองไปที่ฉือหว่าน

สามปีที่ผ่านมา ฉือหว่านเป็นเพียงแม่บ้านที่คอยหมุนรอบตัวเขา การที่เธอไม่มีวุฒิการศึกษาก็เป็นเรื่องปกติ

ฉือหว่านไม่ได้แสดงอาการลำบากใจหรือหวาดกลัวแต่อย่างใด ในทางกลับกัน ดวงตาที่ใสกระจ่างของเธอกลับมองไปที่เขา และส่งยิ้มให้ก่อนพูดว่า “ใช่ บังเอิญจริงๆ”

ใช่ บังเอิญจริงๆ

โดยไม่ทราบสาเหตุ ฮั่วซือหานรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาสั่นไหว

เขาสังเกตว่าดวงตาของฉือหว่านนั้นงดงามมาก เต็มไปด้วยชีวิตชีวา และเหมือนจะพูดได้

“หวานหว่าน!” ในตอนนั้นเอง ซูเสี่ยวฝูวิ่งเข้ามา เมื่อเธอเห็นฉือเจียวก็พูดอย่างโกรธเคือง “ฉือเจียว เธอรังแกหวานหว่านอีกแล้วใช่ไหม?”

ฉือเจียวพูดด้วยความหยิ่งทะนง “พวกเราไม่ได้รังแกฉือหว่านหรอก พวกเรายังอยากช่วยเธอหางานทำด้วยซ้ำ”

ซูเสี่ยวฝูตกใจ “พวกเธอจะช่วยหวานหว่านหางานเนี่ยนะ?”

ฉือเจียวพูดด้วยท่าทางเหมือนกำลังทำทาน “ใช่ ถึงแม้ว่าฉือหว่านจะไม่มีวุฒิการศึกษา แต่พวกเราก็จะพยายามช่วยหางานดีๆ ให้เธอ”

ซูเสี่ยวฝู “……”

ซูเสี่ยวฝูหัวเราะอย่างโกรธจัด “พวกเธอรู้ไหมว่าหวานหว่านเป็นใคร? หวานหว่านน่ะคือ…”

ฉือหว่านรีบดึงตัวซูเสี่ยวฝูไว้และหยุดเธอ “เสี่ยวฝู เราไปกันเถอะ”

ซูเสี่ยวฝูไม่พูดอะไรอีก แต่เธอหันไปมองฉือเจียวด้วยสายตาเหมือนมองตัวตลก “เดี๋ยวถึงเวลาเธอก็จะได้หน้าแตกเอง!”

ซูเสี่ยวฝูพาฉือหว่านออกไป

กู้เป่ยเฉินพูดอย่างโกรธจัด “ฉือหว่านคนนี้หมายความว่ายังไง? คนที่เลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 กล้าทำตัวโอหังแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงไม่กล้าเจอหน้าคนอื่นแล้ว”

ฉือเจียวไม่ได้โกรธ เพราะเธอไม่เคยให้ความสำคัญกับฉือหว่านเลย ฉือหว่านไม่มีคุณสมบัติพอจะเป็นคู่แข่งของเธอ

การโกรธฉือหว่านเท่ากับลดคุณค่าของตัวเอง

ฉือเจียวมองกู้เป่ยเฉินก่อนหัวเราะ “เป่ยเฉิน ช่างเถอะ คนไม่รู้ย่อมไม่กลัว”

กู้เป่ยเฉินพูด “พี่รอง รีบหย่ากับฉือหว่านเถอะ เธอไม่คู่ควรกับพี่เลย”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานไม่มีอารมณ์ใดๆ เขามองฉือเจียว “เราไปกันเถอะ”

ฉือเจียวพยักหน้า “ค่ะ”

ฉือเจียวและกู้เป่ยเฉินเดินตามฮั่วซือหานออกไป

...

เมื่อออกจากบาร์ เสียงหนึ่งดังขึ้น “ประธานฮั่ว?!”

ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้น และพบว่าเป็นคนคุ้นเคย ผอ. ไซ่อี้จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

ฮั่วซือหานเดินเข้าไปหา “อาจารย์ยี่ ทำไมท่านถึงมาไห่เฉิงได้?”

ฉือเจียวเคารพ ผอ. อี้อย่างมาก แม้ว่าเธอจะเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่มีโอกาสเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน