คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 42

จริงๆ แล้ว ตอนอยู่ที่คฤหาสน์ ฉือหว่านก็เดาไว้แล้วว่ารูปนี้ต้องเป็นฉือเจียวที่ส่งมา

เมื่อครู่ตอนอยู่ในห้องพักคนไข้ เธอค่อยๆ หลอกล่อให้ฉือเจียวเผยความจริงออกมา เพื่อให้ฮั่วซือหานได้ยินด้วยตัวเอง

ฮั่วซือหานวางสายโทรศัพท์ ก่อนจะเงยหน้ามองฉือหว่าน

ฉือหว่านจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา ริมฝีปากบางโค้งเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ประธานฮั่ว คงต้องทำให้คุณผิดหวังแล้วล่ะ รูปนั้นฉันไม่ได้เป็นคนส่ง แต่เป็นฉือเจียวต่างหาก”

คิ้วเข้มของฮั่วซือหานขมวดเล็กน้อย แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร

ฉือหว่านก้าวออกไป

แต่พอเดินผ่านตัวเขา ฮั่วซือหานก็ยื่นมือออกมาคว้าแขนเรียวของเธอไว้ทันที

ฉือหว่านสะบัดมือเขาออกด้วยสัญชาตญาณ เธอไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์ทางร่างกายกับเขาแม้แต่น้อย

“พอเธอไปแล้ว คุณย่าก็โมโหจนเป็นลม คุณย่าหลับไปแล้วยังละเมอเรียกชื่อเธออยู่เลย ถ้ามีเวลาก็กลับไปเยี่ยมคุณย่าบ้าง”

พูดจบ ฉือหว่านก็เดินจากไป

ขณะนั้น เลขาจ้าวเดินเข้ามา เอ่ยเสียงเบา “ท่านประธาน ดูเหมือนคุณผู้หญิงจะเข้าใจท่านผิดไปแล้วนะครับ จริงๆ แล้วท่านไม่ได้เชื่อคำพูดของฉือเจียวไปเสียทั้งหมด เมื่อครู่ท่านก็ยืนอยู่นอกห้องตลอด ต่อให้คุณผู้หญิงไม่โทรหาท่าน ท่านก็ได้ยินทุกอย่างอยู่ดี”

ชายที่มีไหวพริบเฉียบคมเช่นฮั่วซือหาน ไม่มีทางจะเชื่อใครง่ายๆ ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาแค่แสร้งทำเป็นออกจากห้องพักคนไข้ เพื่อเปิดโอกาสให้ฉือหว่านและฉือเจียวได้คุยกันตามลำพัง ที่จริงแล้ว เขายืนอยู่หน้าประตูเพื่อตั้งใจฟังว่าใครกันแน่ที่โกหก

สิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิดก็คือ ฉือหว่านดันคิดแบบเดียวกับเขา เมื่อครู่เธอใช้คำพูดโน้มน้าวให้ฉือเจียวเผยความจริงออกมาอย่างแนบเนียน เป็นผู้หญิงที่ฉลาดจริงๆ

ฉือเจียวคิดว่าเธอจะสั่งสอนฉือหว่านให้รู้สำนึก แต่สุดท้ายคนที่ถูกสั่งสอนกลับกลายเป็นตัวฉือเจียวเอง

เลขาจ้าวมองตามแผ่นหลังของฉือหว่านที่ค่อยๆ หายไป เอ่ยชมเชย “ท่านประธาน ผมว่า…คุณผู้หญิงไม่น่าจะเป็นแค่คนที่มาจากบ้านนอกธรรมดาๆ นะครับ”

เมื่อก่อน ฮั่วซือหานมองข้ามฉือหว่าน คิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงสวยไร้สมอง แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้เขาต้องเปลี่ยนมุมมอง

คุณนายใหญ่ฮั่วลูบหลังเธออย่างเอ็นดู “หวานหว่าน ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ย่ายังไปไหนไม่ได้ง่ายๆ หรอก ย่าจะต้องอยู่ปกป้องหนู ไม่ให้ยัยฉือเจียวมารังแกหนูได้!”

ดวงตากลมสวยของฉือหว่านเริ่มแดงก่ำ ความจริงแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครรังแกเธอได้อีกต่อไปแล้ว

แต่การถูกคุณย่ากอดด้วยความรักและความอบอุ่นเช่นนี้ ทำให้ฉือหว่านอดรู้สึกน้อยใจไม่ได้เลย ที่แท้ การได้รับความรัก จะทำให้คนเราอ่อนแอและเปราะบางขึ้นจริงๆ เธอกอดคุณนายใหญ่ฮั่วแน่นขึ้นด้วยดวงตาแดงก่ำ

ขณะนั้นเอง เสียงของลุงฝูดังขึ้นด้วยความยินดี “คุณชาย กลับมาแล้วเหรอครับ”

ฮั่วซือหานกลับมาแล้ว

ฮั่วซือหานจ้องมองฉือหว่าน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นนางออดอ้อนท่านย่าอย่างแนบแน่น ราวกับเด็กสาวที่ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่

ฉือหว่านรีบปล่อยตัวคุณนายใหญ่ฮั่ว ลุกขึ้นยืน "คุณย่า หนูขอกลับห้องไปพักก่อนนะคะ"