คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 47

เขาเตือนเธอว่าที่นี่อันตราย บอกให้เธอรีบหนีไป

แต่พวกที่ไล่ล่าตามมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หากเธอไม่หนีตอนนี้ เธอเองก็จะเอาชีวิตไม่รอด

ทว่าสาวน้อยกลับไม่หนี ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังพยายามลากเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี พาเขาไปซ่อนในถ้ำลับแห่งหนึ่ง

เธอบอกเขาว่า "พี่ชาย ที่นี่ปลอดภัย พวกนั้นหาไม่เจอหรอก"

เขามองดูเด็กหญิง เธอยังเด็กมาก ฤดูหนาวมาถึงแล้ว แต่เธอกลับใส่เพียงชุดกระโปรงบางๆ สีขาวซีดจากการซักซ้ำๆ ดูเหมือนเธออยู่ในป่านี้มานานแล้ว โดยมีเพียงตุ๊กตาผ้าเก่าๆ เป็นเพื่อน

เขาได้รับบาดเจ็บหนัก ร่างกายหนาวสั่น

ตอนนั้นเอง เด็กหญิงโอบกอดเขาไว้ "พี่ชาย หนาวใช่ไหมคะ ถ้าฉันกอดแบบนี้ พี่ก็จะไม่หนาวแล้วนะ"

เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ ดวงตาที่ใสกระจ่างราวกับน้ำ

เขาถามเธอว่า "ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่คนเดียว บ้านเธออยู่ไหน พ่อแม่เธออยู่ไหน?"

เด็กหญิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "ฉันไม่มีบ้าน ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีใครต้องการฉัน"

เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น "ถ้าฉันรอดจากที่นี่ไปได้ ฉันจะพาเธอออกไปด้วย ฉันจะรับเธอไว้เอง"

เขาถอดจี้หยกจากคอของตัวเองแล้วสวมให้เธอ

ทั้งสองนอนกอดกันในถ้ำเย็นยะเยือกคืนนั้น อาศัยไออุ่นจากกันและกันเพื่อเอาตัวรอด

แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น เด็กหญิงกลับหายไปแล้ว เขาหาเธอไม่เจอ

ไม่นานนัก หน่วยช่วยเหลือก็มาถึง เขาทำได้แค่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์และจากไป

"เธออยู่ที่ไหน... อย่าไป!"

ฮั่วซือหานพึมพำออกมา ก่อนจะลืมตาขึ้นทันที

เขาฝันไป

ฝันถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

ความจริง เขาตามหาเธอจนเจอนานแล้ว และเด็กคนนั้นก็คือฉือเจียว

ในวงสังคม ทุกคนรู้ว่าเขากับฉือเจียวเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุด นั่นก็เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาเลี้ยงดูเธอไว้ข้างกาย

ตอนนี้เป็นเช้าตรู่แล้ว แสงแดดยามรุ่งอรุณสาดลอดผ่านผ้าม่านเป็นชั้นๆ ส่องเข้ามาเติมเต็มห้องด้วยไออุ่น

ฉือหว่านนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าขาวเนียนเล็กจิ้มลิ้ม แม้แต่ไรขนอ่อนบนผิวก็ยังดูใสละมุน ขนตายาวงอนราวกับพัดเล็กๆ

เธอหลับอย่างสงบและอ่อนโยนอยู่ในอ้อมแขนเขา โดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไม ฮั่วซือหานรู้สึกว่าทั้งโลกเงียบสงบลง

ราวกับเด็กสาวในอดีตได้กลับมาข้างกายเขาอีกครั้ง

เขาจ้องมองเธอ มองอยู่นานแสนนาน

ขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิด ฉือหว่านก็ขยับตัวเล็กน้อย แม้เธอจะยังไม่ตื่น แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่เธอสวมอยู่กลับไหลลงจากไหล่ เผยให้เห็นผิวเนียนละเอียดที่เปล่งประกายอยู่ใต้แสงแดด

ดวงตาของฮั่วซือหานพลันมืดครึ้มขึ้น เขาหายป่วยแล้ว ร่างกายของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่ตื่นขึ้นในยามเช้าก็ไวต่อสัมผัสอยู่แล้ว และตอนนี้เธอกลับซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนเขาในสภาพเช่นนี้ เขารีบเบือนสายตาหนีทันที

ฮั่วซือหานนึกถึงบาดแผลที่เอวของเธอขึ้นมา

ผ้าห่มคลุมร่างของทั้งสองคนอยู่ เขาค่อยๆ เลิกชายเสื้อเชิ้ตของเธอขึ้นมาโดยไม่มองเลยสักนิด

และในที่สุด เขาก็เห็นเอวบางของเธอ บนผิวขาวเนียนราวหยกนั้น มีรอยฟกช้ำเป็นปื้นใหญ่ มันดูน่าตกใจจนใจเขาหดวูบ