คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 82

หวังกังหันหลังเตรียมจะเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน!” กู้เป่ยเฉินตะโกนเรียกหวังกังไว้

หวังกังชะงักฝีเท้า

กู้เป่ยเฉินหันไปมองฉือหว่านด้วยสายตาโกรธจัด ก่อนกล่าวตำหนิเธอเสียงดัง “ฉือหว่าน! เธอยังเป็นคนอยู่ไหม!? นี่คือพ่อบุญธรรมของเธอนะ แต่เธอกลับไม่ยอมรับเขา!”

กลุ่มทายาทเศรษฐีที่ยืนอยู่ต่างพากันเห็นด้วยและมองฉือหว่านด้วยสายตาเหยียดหยาม “ฉือหว่าน เธอมีพื้นเพแย่ก็ว่าแย่แล้ว ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนเห็นแก่ตัวขนาดนี้! เธอเป็นพวกดูถูกคนจน อยากเข้าหาแต่คนรวย!”

“ประธานฮั่วไปแต่งงานกับเธอได้ยังไงกัน? เธอเป็นแค่จุดด่างพร้อยของเขาเท่านั้น!”

เสียงตำหนิติเตียนดังระงมไปทั่ว ฉือหว่านกลายเป็นเป้าหมายของทุกคน

ฉือเจียวที่ยืนอยู่ข้างกู้เป่ยเฉิน แอบยิ้มอย่างพอใจ

ซูเสี่ยวฝูอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉือหว่านยกมือขึ้นรั้งเธอไว้

ขณะนั้นเอง หลี่หลันเดินเข้ามาข้างหน้า เธอมองฉือหว่านด้วยสีหน้าแสร้งทำเป็นห่วงใย “หวานหว่าน ที่จริงเรื่องนี้เธอผิดจริงๆ นะ หวังกังเป็นพ่อบุญธรรมของเธอ เธอควรจะพาเขากลับไปดูแลที่บ้าน”

หลี่หลันและฉือเจียวมั่นใจว่าฉือหว่านจะไม่กล้าเปิดเผยความเลวร้ายของหวังกัง พวกเธอรู้ดีว่าผู้หญิงส่วนใหญ่มักเลือกที่จะปิดบังบาดแผลในใจของตัวเอง

นี่คือแผนการอันชั่วร้ายของหลี่หลัน เธอต้องการให้หวังกังตามรังควานฉือหว่านไปชั่วชีวิต ต้องการให้เธอจมอยู่ในความมืดมิดตลอดไป

ฉือหว่านมองหลี่หลันด้วยสายตาเย็นชา นัยน์ตาของเธอสะท้อนประกายเยือกเย็น “คุณเป็นคนพาเขามาใช่ไหม?”

หลี่หลันเงียบไป ไม่ได้ตอบ

ฉือหว่านยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มที่มุมปากของเธอชวนขนลุก แต่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความอบอุ่นอยู่ในดวงตา “ที่แท้ คุณก็รู้ทุกอย่าง”

หลี่หลันเคยโยนเธอไปอยู่ชนบท แล้วปล่อยปละละเลยเธอมาโดยตลอด

ฉือเจียวมองตามด้วยสายตาพอใจสุดขีด เธอหันไปพูดกับกู้เป่ยเฉินอย่างอ่อนหวาน "เป่ยเฉิน ฉือหว่านเป็นแบบนี้ได้ยังไงนะ? พ่อบุญธรรมเลี้ยงเธอมากับมือแท้ๆ แต่เธอกลับไม่รู้จักบุญคุณเลยสักนิด"

กู้เป่ยเฉินแสดงสีหน้ารังเกียจเต็มที่ "เจียวเจียว เธอใจดีเกินไปแล้ว! ถ้าฉือหว่านมีจิตใจดีสักเสี้ยวของเธอ ก็คงจะดีไปแล้ว! ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่รองกับหนานเฉิง พวกเขาจะต้องเกลียดฉือหว่านแน่ๆ"

ฉือเจียวเผยรอยยิ้มพึงพอใจ "เป่ยเฉิน นายดีที่สุดเลย"

กู้เป่ยเฉินหัวเราะ "ฉันยังรอฉลองงานแต่งของพี่รองกับพี่สะใภ้เจียวเจียวอยู่นะ!"

กู้เป่ยเฉินพากลุ่มทายาทเศรษฐีเดินออกไป ฉือเจียวยิ้มอย่างพอใจ วันนี้เธอบรรลุเป้าหมายแล้ว

หลี่หลันมองไปทางหวังกัง เห็นเขาจ้องตามเงาของฉือหว่านที่หายไปอย่าง มีแววตาหื่นกระหายและน่าสะอิดสะเอียน

หลี่หลันหัวเราะเบาๆ “หวังกัง ถ้าแกคิดถึงฉือหว่านขนาดนั้น ก็หาทางเอาตัวเธอมาสิ หรือว่าแกทำไม่ได้? สุดท้ายก็แค่ไอ้ขี้แพ้ เมื่อสิบปีก่อนยังโดนฉือหว่านทำให้ตาบอดไปข้างหนึ่งเลย”

หวังกังแค่นหัวเราะเย็นชา “หนี้แค้นเรื่องตาของฉัน ฉันจะทวงคืนจากฉือหว่านให้สาสมแน่ เธอไม่มีทางหนีพ้นฉันไปได้หรอก ไม่ต้องห่วง ฉือหว่านมีจุดอ่อนอยู่ในมือฉัน เธอไม่มีทางกล้าขัดคำสั่งฉันเด็ดขาด”