คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 81

ฉือหว่านออกมาจากห้องน้ำ ฮั่วซือหานไม่อยู่แล้ว คาดว่าเขาคงถูกฉือเจียวโทรตามให้ไปหา เธอยกมุมปากขึ้น ยิ้มเย้ยหยันให้กับตัวเอง

ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายจากหลี่หลัน

ฉือหว่านกดรับสาย หลี่หลันพูดขึ้น "หวานหว่าน วันนี้เจียวเจียวชวนเพื่อนๆ มาที่บ้าน เธอเองก็มาด้วยสิ"

เธอจะมีน้ำใจขนาดนั้นเลย?

ฉือหว่านตอบกลับด้วยเสียงเรียบ "ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

ซูเสี่ยวฝูที่เพิ่งได้รับข่าว รีบวิ่งเข้ามาหาเธอทันที "หวานหว่าน ฉันว่าแปลกๆ นะ หลี่หลันไม่น่าจะหวังดี ตอนนี้ไอ้สัตว์เดรัจฉานหวังกังออกจากคุกแล้วด้วย เธอแน่ใจเหรอว่าจะไปบ้านตระกูลฉือ?"

ฉือหว่านสีหน้าสงบนิ่ง "ฉันมีเรื่องที่ต้องไปยืนยัน"

ซูเสี่ยวฝูเป็นห่วงมาก เธอจึงตัดสินใจไปกับฉือหว่าน

บ้านตระกูลฉือในวันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษ เพื่อนๆ ของฉือเจียวมาถึงกันหมดแล้ว ทั้งกู้เป่ยเฉินและกลุ่มทายาทเศรษฐีรุ่นที่สอง

ทันทีที่กู้เป่ยเฉินเห็นฉือหว่าน สีหน้าของเขาก็บูดบึ้งทันที "ฉือหว่าน! เธอมาทำอะไรที่นี่?"

ฉือเจียวยิ้มหวาน "เป่ยเฉิน ฉันเป็นคนเชิญฉือหว่านมาเอง"

กู้เป่ยเฉินทำหน้าเหม็นเบื่อสุดขีด "พี่สะใภ้เจียวเจียว ทำไมต้องเชิญเธอมาด้วย? พวกเราไม่อยากเล่นกับเธอ"

ฉือหว่านไม่ได้โกรธ เธอกะพริบตา มองเจ้าตัวป่วนอย่างกู้เป่ยเฉินด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ฉันก็ไม่อยากเล่นกับพวกไก่อ่อนเหมือนกัน"

กู้เป่ยเฉิน "..."

เขาไม่ใช่ไก่อ่อน!

เขาคือราชาเกมต่างหาก!

ความอัปยศจากการโดนฉือหว่านยำเละในเกมครั้งก่อนยังฝังลึกในใจของกู้เป่ยเฉิน เขากระโดดขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว "ฉือหว่าน! เธอกล้าลงแข่งกับฉันอีกสักรอบไหม!?"

ฉือหว่านมองภาพทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา ตอนนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าหลี่หลันและฉือเจียวกำลังวางแผนอะไร พวกเธอพาหวังกังมาที่นี่เพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง

หวังกังเดินตรงเข้าหาฉือหว่านทันที เขากางแขนออก หวังจะสวมกอดเธอ "หวานหว่าน! นี่พ่อนะ!"

แต่ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้เธอได้ ซูเสี่ยวฝูก็ก้าวมายืนขวางหน้าเธอ เธอถ่มน้ำลายลงพื้น "ไอ้สัตว์นรก! ถอยไป! เอามือสกปรกของแกออกไปจากหวานหว่านเดี๋ยวนี้!"

หวังกังชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งทำหน้าซื่อใส “หวานหว่าน ฉันเป็นพ่อบุญธรรมของเธอนะ! ตอนที่เธออยู่ชนบท ฉันเป็นคนเลี้ยงดูเธอจนเติบโตขึ้นมา ตอนนี้เธอไม่ยอมรับฉันแล้วเหรอ? ฉันรู้ว่าเธอแต่งเข้าไปในตระกูลเศรษฐี ได้ใช้ชีวิตสุขสบายแล้ว เธอคงคิดว่าฉันเป็นเรื่องน่าอับอายใช่ไหม?”

ฉือเจียวก้าวเข้ามาสมทบ “ฉือหว่าน เธอทำแบบนี้ไม่ถูกนะ เขาเป็นพ่อบุญธรรมของเธอไม่ใช่เหรอ? เธอควรพาเขาไปอยู่ด้วยกันที่บ้าน และดูแลตอบแทนบุญคุณเขาให้ดีสิ”

ฉือหว่านมองหวังกัง ใต้ใบหน้าซื่อๆ ที่เขาสวมใส่ไว้ มีรอยยิ้มสกปรกปรากฏขึ้น

ราวกับกำลังพูดว่า...ทั้งชีวิตนี้ เธอจะไม่มีวันหนีพ้นจากฉันได้!

หวังกังเปลี่ยนสีหน้าอีกครั้ง เขาทำท่าทางน่าสงสาร “หวานหว่าน ฉันไม่น่ามาหาเธอเลย ไม่น่าทำให้เธออับอายเลยจริงๆ...” “ขอแค่เธอมีชีวิตที่ดี ฉันก็พอใจแล้ว” “ฉันจะกลับชนบทเอง เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”