คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ นิยาย บท 89

หวังกังขับรถตู้สีขาวพุ่งทะยานไปบนทางด่วน เขาเหลือบมองกระจกมองหลังไปยังเบาะหลัง ฉือหว่านยังคงนอนอยู่ที่นั่น ไม่ได้สติ

สายตาของหวังกังเต็มไปด้วยความหยาบช้า เขากวาดมองรูปร่างโค้งเว้าของฉือหว่านด้วยความกระหาย ตอนนี้เขาแทบจะอดใจไม่ไหว อยากลงมือกับเธอเดี๋ยวนี้

แต่เพื่อความปลอดภัย เขาต้องพาเธอออกจากที่นี่ก่อน รอให้ถึงที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอ ทีนั้นเธอก็อย่าหวังว่าจะหนีไปได้

เขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ตามใจชอบ

แค่คิดถึงเรื่องนี้ หวังกังก็รู้สึกเลือดในกายเดือดพล่าน

แต่ทันใดนั้น รถที่อยู่ข้างหน้าก็หยุดกะทันหัน หวังกังรีบเหยียบเบรกทันที

เกิดอะไรขึ้น!?

ตรงนี้มีรถติด

คนขับรถคันอื่นต่างยื่นศีรษะออกมามองสถานการณ์ “เกิดอะไรขึ้น? ข้างหน้ามีอุบัติเหตุหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่อุบัติเหตุ มีคนปิดถนน ทางแยกข้างหน้าถูกปิดหมดเลย ตอนนี้กำลังตรวจสอบรถทุกคัน”

ปิดถนน!?

หวังกังหน้าถอดสี รู้สึกถึงลางร้ายอย่างแรงกล้า

“ใครกันที่มีอำนาจมากพอจะปิดถนนทั่วทั้งไห่เฉิงแบบนี้!?”

“ได้ยินว่าคนสั่งการคือประธานฮั่วซือหานแห่งฮั่วซื่อกรุ๊ป เจ้าพ่อของไห่เฉิง ที่นี่เป็นอาณาเขตของเขา เขาจะสั่งฟ้าฝนยังได้เลยไม่ใช่หรือไง?”

“ประธานฮั่วปิดถนนแบบนี้ หรือว่าจะตามล่าภรรยาตัวน้อยที่หนีไป?”

“อ่านนิยายมากไปแล้วมั้ง ฮ่าๆ”

บรรดาคนขับรถต่างพากันคุยเล่น

แต่ใจของหวังกังเย็นวาบราวกับจมลงสู่ก้นเหว แย่แล้ว! ฮั่วซือหานมาหาฉือหว่าน!

ฉือหว่านยังรู้สึกปวดบริเวณต้นคอ มือสกปรกที่ลูบไล้ใบหน้าเธอเหมือนงูพิษที่คอยรัดรึง มันทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียน เธอพูดเสียงเย็นชา "ไสหัวไป! เอามือสกปรกของแกออกไปจากตัวฉัน!"

หวังกังกลับไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย "หวานหว่าน ตอนที่เธอเพิ่งมาอยู่บ้านนอกครั้งแรก เธอสวยจนไม่น่าเชื่อ ตอนนั้นฉันคิดไว้แล้วว่า ถ้าเธอโตขึ้น คงมีผู้ชายมากมายที่อยากได้นอนกับเธอ ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันจะปล่อยให้คนอื่นได้เธอไปทำไม? เธอควรเป็นของฉัน เป็นเมียของฉัน"

"ทำไมเธอไม่เชื่อฟังฉันดีๆ? ทำไมเธอถึงทำจนตาฉันจนบอดข้างหนึ่ง? ทำไมเธอถึงทำให้ฉันต้องติดคุกตั้งสิบปี? แต่ดูสิ ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมอยู่ดี สุดท้ายเธอก็ต้องนอนอยู่ใต้ร่างของฉัน ให้ฉันย่ำยีเสียดีๆ เถอะ!"

ตอนนี้หวังกังคลั่งเต็มที่แล้ว ก่อนหน้านี้ที่เขายังไม่ลงมือก็เพราะรอให้ฉือหว่านฟื้นขึ้นมา เพื่อที่เขาจะได้ทรมานเธอให้สาสมเป็นการล้างแค้นที่เขาต้องเสียตาไปข้างหนึ่ง

หวังกังเอื้อมมือไปกระชากเสื้อผ้าของฉือหว่าน

ฉือหว่านดิ้นสุดแรง "ปล่อยฉัน! อย่ามาแตะต้องฉัน!"

หวังกังหายใจหนักขึ้น "หวานหว่าน เธอหวังให้ใครมาช่วยเธอ? สามีของเธอ ฮั่วซือหานเหรอ?"

เมื่อนึกถึงภาพที่ตัวเองต้องหนีหัวซุกหัวซุนเมื่อครู่ หวังกังแสยะยิ้มเย้ยหยัน ดวงตาเขาฉายแววอำมหิต "ไม่มีทางทันหรอก! กว่าเขาจะมาถึง ฉันก็ได้เธอไปแล้ว! ตอนนั้นเธอจะกลายเป็นผู้หญิงที่ถูกทิ้ง ขาดความบริสุทธิ์ไปแล้ว! เธอคิดว่าเขายังจะต้องการเธออีกเหรอ!?"