คุณหนูกับลุงยาม นิยาย บท 11

“คุณลุงคะ… ”

น้ำหวานเรียก

สายตาจับจ้องเรือนร่างกำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม ที่แผงอกมีเส้นขนสีดำเป็นแพแผ่กระจายไปทั่ว ขนบางส่วนเลื้อยลามลงมาที่กล้ามท้องอัดแน่นไว้ด้วยลอนซิกแพ็ก ก่อนจะลงไปกองรวบกันใต้ขอบปมผ้าขาวม้า

ผิวของลุงทองเป็นสีน้ำหวานคร้ามแดดอย่างคนที่ทำงานกลางแจ้งมานาน ทว่างานหนักก็ไม่ได้ทำให้ชายผู้นี้ดูแก่โทรม แต่ยิ่งทำให้สีผิวสีน้ำหวานดูเข้มสมชายชาตรี ไม่ว่าจะมองตรงไหนชายคนนี้ก็มีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว

“หนูทำงานบ้านเสร็จแล้วค่ะ… คุณลุงมีอะไรจะใช้อีกไหมคะ”

น้ำหวานถาม

ลุงทองขยับตัว ดวงตาคมกริบเปิดรับภาพ หูได้ยินเสียงของสาวน้อยตรงหน้า หยีตากับแสงสว่างสาดแยงเข้ามาทางประตู

“นี่กี่โมงแล้วจ๊ะ… ”

เขาถาม น้ำหวานสังเกตเห็นว่าใบหน้าของลุงทองซีดเผือดราวกับคนป่วย

“เที่ยงแล้วค่ะ… คุณลุงตื่นสายจัง ไม่สบายหรือเปล่าคะ ขอโทษนะคะ”

ด้วยความเป็นห่วง

คนตัวเล็กขยับเข้ามาใกล้ หล่อนสะโพกลงนั่งบนโซฟาใกล้ลำตัวเขา เอื้อมเอาหลังมือแตะหน้าผากกว้าง

“โห… ตัวร้อนนะคะนี่”

หญิงสาวอุทาน

“ลุงรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย… เมื่อวานโดนฝนตอนอยู่ในไร่ วันนี้ไข้ก็เลยเล่นงานอย่างที่เห็น”

“ได้กินยาบ้างหรือยังคะ”

“กินยาพาราสองเม็ดตั้งแต่เมื่อคืน”

คนตัวโตทำสีหน้าสำออยทันที รีบอ้อนเด็กเมื่อได้โอกาส

“ไปหาหมอนะคะ… ได้ฉีดยาลดไข้สักเข็มน่าจะหายไว”

“ไม่… ไม่ต้อง… เดี๋ยวกินยาอีกครั้งแล้วนอนพักก็น่าจะหาย”

คนที่กลัวเข็มฉีดยา กลัวการโดนฉีดยามาทั้งชีวิต แต่ชอบฉีดยาให้สาวๆ… รีบส่ายหน้า

“งั้นคุณลุงรอเดี๋ยวนะคะ”

น้ำหวานลงไปเอายาแก้ไข้ที่มีอยู่ในตู้ยาชั้นล่างของบ้านขึ้นมาให้

“กินยานะคะ… ”