คุณคนเดียวเท่านั้น นิยาย บท 6

ซ่งอีนั่วเพิ่งจะเดินไปที่ริมถนน ก็ถูกดึงกลับไปอย่างรุนแรง จนทำให้จมูกของเธอกระแทกกับอกแกร่งอย่างแรง เธอจึงจับจมูกอย่างเจ็บๆ

เสิ่นเฉินชีกำข้อมือของเธอแน่น และตะโกนอย่างแรงว่า “ยัยบ้า รู้รึเปล่าว่าทำอะไรอยู่”

เสียงของเขาดังเข้าไปถึงแก้วหูของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำหน้าจะฆ่าเธออย่างนั้น เธอหดคอลงด้วยความกลัว และตอบ “ฉัน....ฉันรู้สิ”

เสิ่นเฉินชีหลุบตาลงมองเธอ เธอมีดวงตากลมโต แต่เพราะว่าการร้องไห้ ทำให้ตาเธอบวมปูด แต่ก็ยังคงจ้องเขาอย่างน่าขัน เขาหัวเราะออกมาเสียงเย็น “งั้นก็บอกมาว่าคุณคิดจะทำอะไร”

ซ่งอีนั่วชี้ไปที่แหวนเพชรที่ตกบนถนน และพูดว่า “เมื่อกี้แหวนตกบนถนน ฉันเลยจะไปเก็บ”

เสิ่นเฉินชีมองไปตามที่เธอชี้ ก่อนจะเห็นแหวนเพชรอยู่ข้างถนน เขาจ้องแหวนเพชรเขม็ง และรู้สึกว่าท่าทางที่เขาทำไปเมื่อกี้มันน่าตลกที่สุด

เขาคิดว่าเธอจะคิดสั้น แต่ที่แท้เธอก็จะไปเก็บแหวนเจ้ากรรมนั่น

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เสิ่นเฉินชีทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ เมื่อเขาเข้าใจผิด เขาก็อึดอักจนแทบอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เขาก้มหน้าจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

ซ่งอีนั่วยืนอยู่กับที่ มองเขาที่ค่อยๆเดินโกรธๆจากไป เธอแอบคิดงงๆในใจว่าเขาเหมือนจะโกรธ เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดอะไรจนทำให้เขาขุ่นเคืองใจใช่มั้ย

ซ่งอีนั่วงงอยู่แปบหนึ่ง ก่อนจะหันหลับมาสนใจแหวนที่ตกอยู่ข้างถนนอีกครั้ง แหวนวงนี้แพงมาก จะทิ้งก็เสียดาย เก็บไปขายคงได้เงินไม่น้อย