คุณคนเดียวเท่านั้น นิยาย บท 7

ในห้องประชุมบริษัทป๋ออี้กรุ๊ป ซ่งอีนั่วใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆ และกระโปรงสีดำ เธออธิบายไอเดียของเธอคร่าวๆ พร้อมฉายภาพลงบนจอโปรเจคเตอร์ ทำให้เธออธิบายไอเดียได้อย่างเข้าใจง่าย

เฮ้อตงเฉินพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน พลางหมุนควงปากกาในมือเล่นไปมา เขาทำเหมือนตั้งใจฟังซ่งอีนั่วมาก แต่ถ้ามองดีๆ เขากำลังสนใจสีหน้าแปลกๆของเธออยู่

ซ่งอีนั่วหยุดพูด และเคาะมือตัวเองลงบนโต๊ะ “คุณเฮ้อ คุณคิดยังไงกับหน้าของฉันคะ”

‘หึหึ’ ผู้ช่วยส่วนตัวของเฮ้อตงเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ตั้งแต่ตอนที่ซ่งอีนั่วเดินเข้ามาในห้องประชุม คุณเฮ้อก็ไม่เคยละสายตาออกจากร่างกายเธอเลย เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ซ่งอีนั่วจะตรงขนาดนี้ ตรงจนทำให้คุณเฮ้อไปไม่เป็น

แต่เฮ้อตงเฉินก็ไม่ได้โกรธ เขาลุกขึ้นมานั่งหลังตรง พร้อมรอยยิ้มที่หายากบนใบหน้าของเขา เธอเปิดสัญญา ละเซ็นลงช่องว่างในหน้าสุดท้ายอย่างรวดเร็ว

เขาปิดสัญญาลง และดันเก้าอี้ออก และลุกขึ้น รูปร่างสมส่วนของเขาใส่สูทสีดำ ทำให้เขาดูสง่างาม เขาส่งเอกสารกลับไป “คุณซ่ง ผมจะรองานของคุณนถ”

ซ่งอีนั่วมองเขาด้วยความประหลาดใจ ตั้งแต่ที่เธอเข้ามา เฮ้อตงเฉินก็เอาแต่จ้องเธอ จ้องทำเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง วันนี้อารมณ์ของเธอไม่ดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ดังนั้นจึงโพล่งประโยคนั้นออกไปด้วยไม่ตั้งใจ ตอนแรกเธอก็คิดว่าจะทำให้เขาขุ่นเคือง และธุรกิจครั้งนี้ต้องล่มแน่ๆ แต่คิดไมถึงว่าเขาจะมีความอดทนขนาดนี้

เธอหยิบเอกสารกลับมาด้วยความสงบเสงี่ยม “คุณเฮ้อ ขอให้ร่วมงานกันด้วยดีนะคะ”

เฮ้อตงเฉินยิ้มออกมาน้อยๆ ใบหน้าของเขาหล่ออยู่แล้ว เมื่อยิ้มออกมาจึงยิ่งทำให้ดูยิ่งมีดาเมจรุนแรงขึ้นอีก เขายื่นมือมาจับมือกับเธอ และเดินออกไปพร้อมกับผู้ช่วย เมื่อเดินมาถึงประตูห้องประชุม เขาก็หยุดเดินเหมือนคิดอะไรได้ เขาหันกลับมามองซ่งอีนั่ว และพูด “คุณซ่งเหมือนผมเก่าผมคนนึงมาก”

“....” ซ่งอีนั่วไม่รู้ว่าควรจะดีใจมั้ย ใบหน้าของเธอเป็นที่นิยม และยังสามารถไปทุบหน้าได้อีก มันจึงบังเอิญมาก

“คุณซ่ง ไว้เจอกันครับ” เฮ้อตงเฉินพูดจบก็เดินออกจากห้องประชุม

ซ่งอีนั่วยืนส่งเขาจนกลับไป เธอยืนพูดสองชั่วโมง จนคอแห้งไปหมด ในที่สุดก็ได้รับสัญญามา เธอมองสัญญาในมือ และเปิดไปดูลายเซ็นต์ในหน้าสุดท้าย ก่อนจะโล่งใจขึ้นมา

ลือกันว่าเฉ้อตงเฉินเป็นคนเนี้ยบ และชอบหาข้อติติง จากนิสัยของเขา เธอจึงออกแบบมาแบบเรียบง่าย แต่ยังคงมีความทนทาน และแข็งแกร่งอยู่ เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะผ่านในครั้งแรก อย่างนี้เรียกว่าบังเอิญได้รึเปล่า

หลังจากลูกค้าเซ็นสัญญาแล้ว ต่อไปก็ต้องเริ่มทำงานอย่างจริงจัง ซ่งอีนั่วแบ่งงานลงไป จากนั้นก็เตรียมเลิกงาน

ไม่ว่าเธอจะลำบากใจแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ยังกลับไปที่บ้านตระกูลซ่งที่อยู่ตรงทางเหนือของวงแหวนรอบที่สาม ยังไม่ทันได้เข้าประตู ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของซ่งจื่อจินดังออกมา เธอรู้สึกคอตีบ แสบตาจนแทบอยากจะอ้วก

เธอยืนอยู่นอกประตู ยังไม่อยากเห็นหน้าแพศยาของซ่งจื่อจิน เธอหันหลังกลับ ก่อนจะตกใจผู้ชายที่อยู่ข้างหลัง จนต้องกุมหัวใจที่เต้นระรัวแน่น และพูดออกมาทันทีว่า “จะมาทำไมไม่มีเสียง ตกใจหมดเลย”

ดวงตาดำสนิทคมเข้มของเสิ่นเฉินชีมองเธอสักพัก จากนั้นก็ดึงสายตากลับมา “เข้าไปสิ โย่วหนานก็อยู่”