คุณคนเดียวเท่านั้น นิยาย บท 8

ซ่งอีนั่วมองไปทางห้องนั่งเล่น หน้าเล็กยุ่งยิ่งกว่าลูกมะระ หลังจากผ่านเรื่องรถสั่นเมื่อวาน และเรื่องท้องในวันนี้ ชื่อถังโย่วหนานก็เหมือนกับเป็นฟันคุด ที่ถ้าดึงออกก็ปวดแทบตาย ถ้าไม่ดึงออกก็ปวดเป็นพักๆ

เสิ่นเฉินชีสอดมือเข้าไปในกางเกง แล้วมองเธอเงียบๆ ไม่มีใครกลับมาบ้านตัวเองแล้วจะแสดงสีหน้าแบบนี้ ภายใต้ความกังวลยังมีความเจ็บปวด แต่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร เธอน่าสนใจจริงๆ

เธอกำหมัดแน่น แล้วรวบรวมความกล้าดันประตูเข้าไป ความรื่นเริงในห้องนั่งเล่นเงียบลงทันที ถังโย่วหนานกับซ่งจื่อจินนั่งเว้นระยะกันเล็กน้อย ดูแล้วไม่มีอะไรผิดปกติเลย ถ้าเธอไม่รู้เรื่องคาวๆของทั้งคู่มาก่อน เธอก็คงตาบอดกับท่าทางพวกนี้

ทันทีที่เธอปรากฏตัวในห้องนั่งเล่น เสียงหัวเราะสนุกสนานในห้องก็เงียบลง ตอนที่คุณนายซ่งเห็นเธอ จากที่อารมณ์ดีๆก็หายไปโดยพลัน คุณนายซ่งแสดงออกถึงความเกลียดแค้นไม่ปิดบัง จากนั้นก็ด่าเธอว่า “นังเด็กหอกหักนี่ แก...”

เสิ่นเฉินชีเดินตามหลังซ่งอีนั่วเข้ามา เมื่อได้ยินคำด่าของคุณนายซ่ง เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ เขาหันไปมองท่าทางสลดของซ่งอีนั่วแล้วรู้สึกเหมือนใจเขากำลังโดนบีบแน่น ไม่สบายใจเลย

คุณนายซ่งรีบหยุดคำพูดไว้ทันทีที่เห็นเสิ่นเฉินชีเดินเข้ามา ท่าทางของเธอเปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือราวกับได้เรียนการแสดงเปลี่ยนหน้ามาก่อน เธอยืนขึ้นยิ้ม และพูด “เฉินชีมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ทำไมไม่โทรมาบอกล่วงหน้า แม่จะได้ออกไปรอรับข้างนอก อย่ายืนอยู่เลย รีบเข้ามานั่งสิ”

ซ่งจื่อจินนึกไม่ถึงว่าเสิ่นเฉินชีจะมา ตอนที่คุณนายซ่งยืนขึ้น เธอก็ยืนขึ้นยืนห่างจากถังโย่วหนานไกลมาก ราวกับกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ไม่ว่าเธอจะหยิ่งยโสแค่ไหนตอนอยู่ต่อหน้าซ่งอีนั่ว แต่ตอนเธออยู่ต่อหน้าเสิ่นเฉินชีเธอก็ไม่กล้าทำอย่างนั้น

ยิ่งตอนนี้พวกเขาเข้ามาด้วยกัน ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือว่าตั้งใจ ซ่งอีนั่วจะบอกเรื่องที่เธอท้องกับเสิ่นเฉินชีรึยัง ไม่ว่าซ่งจื่อจินจะกล้าสักแค่ไหน แต่ตอนนี้เธอก็กลัวจนเหงื่อแตก

คุณนายซ่งไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เธอยืนข้างเสิ่นเฉินชี เตรียมดึงเขาเข้ามานั่ง แต่มือยังไม่ทันได้โดนตัวเขา เขาก็หลบเสียก่อน ทำให้มือเธอต้องค้างอยู่กลางอากาศ

เสิ่นเฉินชีหลบไม่ให้เธอแตะตัว และเดินผ่านหน้าคุณนายซ่งมานั่งตรงโซฟาที่นั่งได้สองคน เขาพูดเสียงเรียบว่า “เมื่อกี้ทำธุระแล้วผ่านตรงนี้ คิดได้ว่าไม่ได้เจอคุณกับคุณพ่อมานานแล้วก็เลยแวะเข้ามา คงไม่ได้มารบกวนพวกคุณใช่มั้ย”

คุณนายซ่งเอามือกลับมา และรีบยิ้มตอบ “ดูคำพูดคำจาสิ พวกเราอยากให้คุณมาทุกวันซะอีก หลังจากนี้ถ้าจะมาให้โทรมาบอกก่อน แม่จะได้ให้แม่ครัวทำอาหารที่คุณชอบไว้ให้”

ซ่งอีนั่วยังยืนอยู่กับที่ ไม่ได้รับความสนใจจากคุณนายซ่งแต่อย่างใด แต่เธอก็ชินแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเสิ่นเฉินชี เธอก็มองเขาอย่างแปลกใจ เมื่อกี้เขารู้ได้ยังไงว่าถังโย่วหนานก็อยู่ที่นี่

เธอกวาดสายตาไปมองถังโย่วหนาน และเห็นว่าเขาก็จ้องเธออยู่เช่นกัน สายตานั้นแฝงไปด้วยการข่มขู่และติเตือน เธอจึงได้แต่กรอกตาอย่างไม่ใส่ใจ

เสิ่นเฉินชีนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสูงส่งราวกับเป็นพระราชา เขาเหลือบไปมองซ่งอีนั่ว และเห็นเธอกลอกตาอยู่พอดี จึงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา และพูดมา “อีนั่ว มานั่งนี่”

คำพูดของเสิ่นเฉินชีทำให้ทุกคนให้ห้องนั่งเล่นกลับมาสนใจซ่งอีนั่วอีกครั้งปากของซ่งอีนั่วกระตุกเล็กน้อย ตอนแรกเธอตั้งใจแอบขึ้นข้างบนตอนทุกคนไม่สนใจ แต่ตอนนีทุกคนกำลังจ้องเธออยู่ ทำให้เธอทำได้แค่ฝืนเดินไป

เธอไม่อยากนั่งข้างถังโย่วหนาน และยิ่งไม่อยากนั่งข้างคุณนายซ่ง เลือกไปเลือกมาก็รู้สึกว่านั่งข้างเสิ่นเฉินชีเหมาะที่สุด เมื่อเลือกที่นั่งได้แล้ว เธอก็เดินไปนั่งข้างเสิ่นเฉินชีอย่างไม่ลังเล

แต่เธอไม่รู้เลยว่าการกระทำพวกนี้ จะทำให้ใครบางคนในห้องนั่งเล่นรู้สึกโกรธจนใจสั่น