คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 35

"ไม่เอาหรอกค่ะ"

มณิกาปฏิเสธทันที

ช่วงนี้เหนือเมฆช่วยเหลือเธอไว้เยอะ เธอไม่อยากจะเป็นหนี้บุญคุณ

"ทำไมล่ะ ดูถูกความสามารถของฉันเหรอ?"

เหนือเมฆพูดพลางเปิดประตูรถและเตรียมที่จะวางสัมภาระของเธอไว้ในรถ แต่มณิกาดึงไว้

"ทำไมล่ะ?"

เหนือเมฆรู้สึกสับสนเล็กน้อยกับพฤติกรรมของเธอและมองดูเธออย่างงงงวย

มณิกาหยิบสัมภาระจากมือเขาและพูดอย่างเคร่งขรึม: "เหนือเมฆ ฉันกับคุณเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ช่วงนี้ที่คุณดูแลฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณมาก และซาบซึ้ง รอหลังพ่อฉันฟื้นแล้ว ครอบครัวเราจะไปจากเมืองจันทรา ฉันติดค้างคุณไว้มาก คงไม่มีทางทดแทนได้หมด ดังนั้น ต่อไปคงไม่รบกวนคุณอีกแล้ว"

ต่อให้พ่อบุญธรรมของเธอแข็งแรงพอจะออกจากโรงพยาบาล แต่มณิกาก็คงไม่สามารถไปจากเมืองจันทราได้ในเวลาอันสั้น

เพียงแต่เธอแค่ไม่อยากจะเป็นหนี้บุญคุณเหนือเมฆซ้ำแล้วซ้ำเล่าเท่านั้นเอง

ไม่ว่าจะเป็นกำลังทรัพย์หรืออำนาจ เธอเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ จะมีแรงกำลังที่ไหนไปช่วยเหนือเมฆ?

สุดท้ายก็จะมีแต่เหนือเมฆที่ต้องเป็นฝ่ายเสีย

การเป็นเพื่อนคือการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มากกว่าการที่ฝ่ายหนึ่งจะต้องคอยช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา

มิตรภาพเช่นนี้มักไม่จีรัง

เธอจะไม่ทำให้เหนือเมฆต้องสูญเสียอีก

คำพูดของมณิกาทำให้เหนือเมฆตกตะลึงชั่วขณะหนึ่ง และไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรโดยที่จู่ๆ ก็พูดแบบนี้

เขาตามไม่ทันจนเห็นมณิกาออกไปพร้อมกับสัมภาระและจับมือเธอไว้ "คุณก็เหมือนกับคนพวกนั้นใช่ไหม เกลียดผม?"

ในเมืองจันทรา เหนือเมฆเป็นที่รู้กันดีในหมู่ลูกผู้ลากมากดีว่าเขาคือ 'อาเต๊าผู้ที่ไม่เป็นโล้เป็นพาย' เป็น 'สิ่ง' ที่ทุกคนในชนชั้นสูงเย้ยหยันและเยาะเย้ย

แต่เหนือเมฆไม่เคยสนกับคำพูดเย้ยหยันและสายตาดูถูกของคนเหล่านั้น ยังคงเป็นตัวของตัวเอง

ตอนที่เขาเห็นมณิกาครั้งแรก ก็รู้สึกได้ว่าแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะหน้าตาธรรมดา แต่กลับไม่ตีสองหน้ากับเขา อีกทั้งยังทำให้เขารู้สึกว่าเข้ากับเธอได้ดี และทำให้สบายใจมาก

เหนือเมฆค่อยๆ ตระหนักมากขึ้นว่ามณิกา 'คล้ายกับ' จะทำให้เขาถือว่าเธอเป็นเพื่อน

ดังนั้นสิ่งที่มณิกาจู่ๆ ก็พูดขึ้นมาเมื่อครู่นั้น ทำให้เขาคิดไปแบบนั้นจริงๆ

ได้ยินอย่างนั้น มณิกาก็หยุดและมองย้อนกลับไปที่เหนือเมฆอย่างไม่น่าเชื่อ

"ฉัน...ไม่ได้หมายความอย่างนั้น"

เมื่อสักครู่นี้ เธอรู้สึกได้ถึงออร่าที่ต่ำต้อยจากคำพูดของเหนือเมฆ

นี่...

มันไม่เหมือนกับคุณชายผู้มีความยโสโอหังแห่งตระกูลโยธิน ในเวลาปกติเลย

"ในเมื่อไม่ใช่ งั้นเธอทำกับฉันแบบนี้ทำไม?"

เหนือเมฆจับข้อมือมณิกาไว้แน่นและกล่าวอย่างเคร่งขรึม: "ให้เธอไปทำงานที่บริษัทฉัน เพราะรู้สึกว่าเธอน่าสนใจมาก อยากให้เธอเป็นเพื่อนฉันเพื่อที่วันๆ มันจะได้ไม่ผ่านไปอย่างน่าเบื่ออย่างนั้น"

"ใช่เหรอคะ?"

มณิกาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

"นี่มันดูเหมือนโกหกเหรอ" เหนือเมฆสะบัดมือออกและกลอกตา

"งั้นฉันคงทำไม่ได้ คุณก็รู้ว่าฉันเป็นรปภ. ไนต์คลับก็เพราะอยากจะมีเวลาช่วงกลางวันเพื่อไปดูแลพ่อแม่ ไม่อย่างนั้นฉันคงไปหางานช่วงเวลาปกติทำไปแล้ว ถ้าหากฉันไปบริษัท ฉันก็จะไม่มีเวลาดูแลพวกท่าน"

มณิกาจำใจต้องไปทำงานที่คลับดิมไลท์ ไม่เช่นนั้นเธอจะมีอุดมคติและความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่กว่านี้

"บริษัทของฉัน อยู่ในความดูแลของฉัน เธอไม่ต้องคิดถึงเรื่องพวกนั้นเลย"

เหนือเมฆกอดคอเธออย่าง 'เพื่อนซี้' แล้วพาเธอเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นก็ทิ้งสัมภาระไว้ที่เบาะหลัง แล้วพูดกับเธอ: "กูหมดอาลัยตายอยากอยู่ทุกวัน เธอแค่อยู่เป็นเพื่อนฉันก็พอ นี่คืองานของเธอ"

เขาไม่เปิดโอกาสให้มณิกาได้พูดอะไรและปิดประตูรถอย่างแรง

แล้วเดินอ้อมไปที่นั่งคนขับหลัก เหนือเมฆสตาร์ทรถและออกจากโรงพยาบาลอย่างช้าๆ

หลังจากส่งมณิกากลับบ้านแล้ว เหนือเมฆก็รับโทรศัพท์และจากไปเพราะมีธุระ