คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 143

เธอที่เป็นคนชอบกินโจ๊กมาก คอยกินโจ๊กที่ตัวเองทำ แต่กลับนึกถึงโจ๊กที่วายุทำอย่างไร้สาเหตุ

ถึงไอ้ชาติชั่วคนนั้นต้มโจ๊กเป็นแค่อย่างเดียว แต่ต้องยอมรับว่าโจ๊กที่เขาต้ม รสชาติดีมากจริงๆ

ทานข้าวเสร็จ เธอได้เก็บข้าวของแล้วเช็คตั๋วรถไฟผ่านในเน็ต คิดไปคิดมาก็ได้ซื้อตั๋วกลับบ้านเกิดที่ตำบลธารมิตร อำเภอปัตโคมในอีกสามวันข้างหน้า

พอทำทุกอย่างเสร็จ ก็ใกล้จะสิบโมงแล้ว

มณิกาหยิบมือถือขึ้นมา กำลังเตรียมจะโทรบอกนายหญิงเนตรว่าไม่อยากจัดแต่งงานแต่งให้วายุกับธิกานต์ แต่ปรากฏว่านายหญิงเนตรก็ได้โทรเข้ามาเสียก่อน

"คุณย่าคะ หนูกำลังจะโทรหาคุณย่าพอดี คุณย่าก็ได้โทรเข้ามาเสียก่อน?"

มณิกาอดหัวเราะไม่ได้ รู้สึกว่ามีวาสนาต่อกันมาก

"ฮ่าๆ ใช่เหรอ?ย่ายังคิดอยู่เลยว่าเด็กคนนี้เนี่ยถ้าย่าไม่โทรหา หนูก็ไม่รู้จักโทรหาย่าเลย"

นายหญิงเนตรที่อยู่ในสายยิ้มแย้มแจ่มใส อารมณ์ดีมาก

"ที่ไหนคะ ก็หนูกำลังจะโทรหาคุณย่า มีเรื่องจะคุยกับคุณย่าอยู่นี่ไงคะ"

"เรื่องอะไร?"

"เอิ่ม คุณย่าคะ......คือ......ช่วงนี้หนูจะกลับบ้านเกิดแล้ว เพราะฉะนั้นงานแต่งของธิกานต์กับวายุหนูไม่สามารถช่วยวางแผนแล้วค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ"

มณิกาค่อนข้างละอายใจ รู้สึกละอายใจต่อนายหญิงเนตรจากใจจริง

บุญคุณการช่วยเหลือหลายครั้งของท่าน ไม่สามารถใช้อะไรมาตอบแทนจริงๆ

"เฮ้อ ย่าอยากบอกเรื่องนี้กับหนูอยู่พอดีเลย หนูอยู่ไหน ย่าไปหาหนู"

นายหญิงเนตรถาม

"ไม่ๆๆ ไม่ต้องค่ะคุณย่า คุณย่าอยู่ไหนคะ เดี๋ยวหนูไปหาคุณย่าเอง"

"ย่าก็อยู่สวนสาธารณะที่คราวก่อนหนูช่วยย่าเอาไว้เนี่ยแหละ"

"โอเคค่ะ งั้นคุณย่ารอหนูนะคะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

มณิกาวางสายทิ้ง จากนั้นได้ไปเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกาย แล้วขี่จักรยานไฟฟ้าตรงดิ่งไปที่สวนสาธารณะ

ยี่สิบนาทีต่อมา ได้เห็นนายหญิงเนตรอยู่ที่ริมทะเลสาบของสวนสาธารณะ

มณิกาเดินมาที่ตรงหน้าของนายหญิงเนตรแล้วทักทายกับนายหญิงเนตรด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "สวัสดีค่ะ คุณย่า?"

"หืม ยัยเด็กคนนี้หนิมาไวจังเลย ฮ่าๆ ......"

นายหญิงเนตรเห็นมณิกามาแล้วได้ยิ้มอย่างอ่อนโยน และเป็นฝ่ายดึงมือของมณิกาไว้ หลังจากถอนหายใจทีหนึ่งแล้วพูดว่า:"ที่ย่าเรียกหนูมาคือมีเรื่องอยากจะบอกหนู ตอนนี้สมองของย่าเฉื่อยช้าแล้ว วันนั้นอยู่บ้านเก่าถึงได้พูดจาเลอะเลือน ให้หนูไปช่วยจัดการวางแผนงานแต่งของกานต์กับวายุ หนูอย่าโทษย่าเชียวนะ"

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้ารันทดของเธอแฝงด้วยความรู้สึกผิดและละอายใจ มือที่กุมมือของมณิกาไว้ไม่เคยปล่อยเลย

มณิการู้สึกได้อย่างว่องไวว่าเรื่องค่อนข้างผิดสังเกต เธอคิดเชื่อมโยงไปถึงคราวก่อนจู่ๆ นายหญิงเนตรได้ถามเธอว่ารู้หรือเปล่าว่า'ลูกสาวคนเล็กของเธออยู่ที่ไหน'

เธอได้ถามว่า:"คุณย่า คุณย่าเป็น......"

คุณย่าเป็นอัลไซเมอร์หรือเปล่า?

คำนี้เธอไม่กล้าพูดออกมา กลัวจะทำร้ายจิตใจนายหญิงเนตร

ใครจะไปคิดว่านายหญิงเนตรจะส่ายหัว แล้วถอนหายใจอย่างหนักใจทีหนึ่ง จากนั้นได้ดึงเธอมาที่เก้าอี้ยาวที่อยู่ข้างๆ "ใช่ ตอนแรกย่าก็ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้สมองยิ่งอยู่ยิ่งใช้การได้ไม่ดีแล้ว ชอบจำผิดอยู่เรื่อยเลย ก็จำเป็นต้องยอมรับความจริงกับเรื่องที่ย่าเป็นโรคอัลไซเมอร์ คนเราน้อ กลัวอะไรก็มักจะเจออย่างนั้น"

เรื่องที่มณิกาสงสัยมาโดยตลอดได้รับการพิสูจน์ เธอกลับไม่ได้ประหลาดใจเกินกว่าเหตุ แต่ได้ยอมรับทุกอย่างๆ สงบ

"คุณย่ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ วายุรู้หรือเปล่าคะ?"

"หลายเดือนแล้ว ย่าไม่กล้าให้วายุรู้" ดวงตาขุ่นมัวของเธอเฝ้ามองมณิกา ไว้ พร้อมลูบหลังมือเธอเบาๆ "หนูห้ามบอกวายุเด็ดขาดเชียวนะ ไม่งั้นเดี๋ยวเขาจะเป็นห่วงอีก วายุเด็กคนนี้ก็ชีวิตอาภัพเหลือเกิน"

นั่งอยู่ในสวนสาธารณะ นายหญิงเนตรคอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบมณิกา แล้วคุยเรื่องธรรมดาทั่วไปและพูดความในใจ

มณิกาคอยเป็นผู้ฟังอย่างเงียบๆ และคอยตอบอยู่เป็นครั้งคราว