คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1212

ฟอร์ดฝึกฝนจนกลายเป็นผู้บ่มเพาะที่อยู่ในขั้นสูง ดังนั้นร่างกายของเขาจึงไม่เน่าเปื่อยเมื่อเขาตายแล้ว ศพของเขายังมีเนื้อหนังราวกับว่าเขากำลังนั่งหลับตาลงพักผ่อนอยู่

“ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์!” แดร์ริลรีบพุ่งไปข้างหน้าและกอดร่างของฟอร์ดเอาไว้ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

แดร์ริลสัมผัสได้ถึงร่างกายที่เย็นเยียบของฟอร์ด ในขณะที่เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ได้หลอมละลายเข้าไปในเนื้อหนังจนกลายเป็นหนึ่งเดียว มันเป็นภาพที่ช่างน่าสยดสยอง

“ท่านอาจารย์ผมขอโทษที่ผมมาช้าเกินไป...”

แดร์ริลหลั่งน้ำตาออกมาราวกับสายฝน

หัวใจของแดร์ริลรู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถอธิบายได้เมื่อเขาได้เห็นการตายที่น่าสังเวชของ อาจารย์ของเขา

โมนิก้าเองก็รู้สึกเศร้าโศกเมื่อได้เห็นฉากตรงหน้า

ร่างกายของฟอร์ดเต็มไปด้วยบาดแผลนับไม่ถ้วนนั่นหมายความว่าอาจารย์ของเขาต้องอดทนต่อความเจ็บปวดอันแสนสาหัสก่อนที่เขาจะสิ้นใจ

“เสียใจด้วยนะแดร์ริล” โมนิก้าปลอบโยนแดร์ริลอย่างอ่อนโยน แม้เธอจะว่ารู้ว่าคำพูดของเธอจะไม่สามารถทำให้แดร์ริลรู้สึกดีขึ้นมาเลยก็ตาม

แดร์ริลโอบกอดร่างของฟอร์ดเอาไว้แน่น เขาร้องไห้อย่างเศร้าโศกและร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน!

“ดูนี่สิท่านอาจารย์ ผมนำไวน์และไก่ย่างมาฝากคุณด้วย…” น้ำตาของแดร์ริลยังคงไหลรินขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น

ในเวลานั้น โมนิก้าก็อุทานขึ้นว่า "แดร์ริลดูนั่นสิ มีคำถูกเขียนเอาไว้บนกำแพง"

มีอักษรที่เขียนด้วยเลือดหลายแถวถูกเขียนเอาไว้บนกำแพงหินด้านหลังของฟอร์ด อย่างไรก็ตามถ้อยคำเหล่านั้นถูกเขียนเอาไว้เป็นเวลานาน ดังนั้นตัวหนังสือจึงมืดและดำ ถ้าหากพวกเขาไม่สังเกตให้ดี พวกเขาก็แทบจะมองไม่เห็นมัน

แดร์ริลจดจ่ออยู่ที่ฟอร์ดดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นมัน

ดูเหมือนว่าถ้อยคำเหล่านั้นจะเป็นข้อความที่ฟอร์ดเขียนเอาไว้ก่อนตาย

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแดร์ริลก็รีบหันมองไปที่บนกำแพงทันที

เมื่อได้อ่านถ้อยคำเหล่านั้นใบหน้าของแดร์ริลก็มืดลง ในขณะที่จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น!

ที่บนกำแพงมีถ้อยคำถูกเขียนเอาไว้ซึ่ง เป็นถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความโกรธแค้น!

'ฉัน ฟอร์ด เซาธ์ ฉันคือมารกระบี่ที่อยู่ยงคงกระพัน ฉันเลือกที่จะวางมือและใช้ชีวิตอย่างสันโดษโดยไม่รบกวนผู้ใด แต่แล้ววันหนึ่งกองทัพโลกใหม่กลับทำร้ายฉันด้วยวิธีที่น่ารังเกียจ…ฉันไม่สามารถจากไปอย่างสงบได้!’