คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 128

เขาหงุดหงิดกับการถูกดูหมิ่นจากชายหนุ่มตรงหน้าเขา

"อะไร? ฉันผิดตรงไหน? ปล่อยเด็กไปซะถ้าแกยังพอมีความรู้สึกผิด มีจิตสำนึกและความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง" แดร์ริลยังคงหน้านิ่งและกล่าวออกมาพร้อมกับขยับเข้าหาพวกโจร

"ไอ้เ-ี้ย! หยุดซะ -ึงหยุดตรงนั้นเลย!" แลนซ์ตะโกน ความเคียดแค้นลุกโชนในดวงตา

'แดร์ริลกำลังทำอะไร?'

เมแกนกังวล เธอคิดไม่ตกเลย เธอคิดว่าแดร์ริลต้องบ้าไปแล้ว ถ้าพวกโจรจนมุมจนพวกมันทำร้ายเด็กล่ะ?

แดร์ริลฉีกยิ้ม "ด้วยความสัตย์จริงนะ ฉันชื่นชมความกล้าของแกพอตัว แกกล้าปล้นธนาคารด้วยคนแค่นี้ แต่ทว่า มันน่าสมเพชมากที่ใช้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นตัวประกัน เป้าหมายพวกแกคือหนีใช่ไหม? ทำไมไม่เอาตัวฉันไปแล้วปล่อยเด็กหญิงคนนั้นไปแทนล่ะ?"

แลนซ์ไม่ตอบสนอง ดวงตาของเขาโชติช่วงด้วยโทสะ

แดร์ริลยังคงยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง เขากล่าวต่อ "แกเกลียดฉันนี่ ใช่ไหม? เด็กน้อยคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรด้วย แกไม่มีความแค้นหรือเกลียดเธอสักหน่อย"

"ดี ดี ดีมาก!"

ดวงตาของแลนซ์แดงก่ำ เขาเกลียดแดร์ริลมาก!

'ในเมื่อแกอยากจะเป็นตัวประกันนักหนา ฉันก็จะสงเคราะห์แกให้!'

แลนซ์กำหมัดแน่น เขาส่งเสียงลอดไรฟันออกมา "อยากเป็นฮีโร่เหรอ? แกคิดว่าแกเท่มากสินะ? ฉันจะทำให้แกร้องไห้ในวันนี้! เข้ามาช้า ๆ อย่ามาเล่นแง่กับฉัน"

แดร์ริลยิ้มแล้วอ้าแขนของตัวเองออกเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีอาวุธ จากนั้น เขาก็เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ

"แดร์ริล!"

ใบหน้าของเมแกนกลายเป็นปั้นยาก เธอตะโกนเสียงดัง

แดร์ริลถึงขนาดรับกระสุนแทนเด็กนักเรียนหญิงแปลกหน้าแล้ว

และเขายังจะพาตัวเองไปเสี่ยงเพื่อเด็กหญิงตัวเล็กอีก

'นี่เขาไม่กลัวอะไรเลยเหรอ?'

เมแกนกัดริมฝีปากของเธอในขณะที่มองแผ่นหลังของแดร์ริล

เขาถูกรู้จักกันในนามลูกเขยไร้ค่า นั่นมันไม่จริงเลย เขาเป็นชายที่ดีต่างหาก...

แดร์ริลเดินเข้าไปทีละก้าว