คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 129

"คุณ...บาดแผลคุณ..."

เมแกนเดินเข้ามาหาแดร์ริลอย่างรวดเร็ว เธอถามเขาด้วยความกังวลเกี่ยวกับแผลของเขา

"ไม่เป็นไร" แดร์ริลส่ายหัว เขาดูผ่อนคลาย

แต่ความจริง เขาแค่กำลังฝืนความเจ็บปวดอยู่

แผลของเขาเปิดอีกครั้งจากการใช้ดาบกลินโลหิตก่อนหน้านี้ เขากำลังเจ็บปวดมาก

เมแกนพยักหน้าและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เธอยังคงดูกังวลมาก ในดวงตาของเธอ ตอนที่เธอพาเด็กน้อยไปที่รถ

ในตอนที่แดร์ริลขึ้นรถของเขา เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทนได้จากหัวไหล่ เขาสบถในใจ กระสุนมันฝังอยู่ในแผลเขานานเกินไป หากเขานำมันออกไม่ทันเวลา เขาอาจจะเสียเลือดมากเกินไป

แทนที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์ เขากลับดึงผ้าที่พันรอบไหล่ของเขาออก แล้วใช้พลังภายในพยายามฝืนดันกระสุนออก

เมื่อกระสุนหลุดออกมาจากบาดแผล แดร์ริลก็สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ 'เ-ี้ย! โชคดีนะที่เราเป็นผู้บ่มเพาะ ไม่งั้น เราคงนอนนิ่งไปแล้วเพราะกระสุนฝังในนานเกินไป'

เมแกนเป็นห่วงมาก เธอต้องการอาสาช่วยเหลือ แต่เธอไม่กล้าเพราะรอบข้างมันมืดมาก เธอกลัวว่าเธอจะทำให้แดร์ริลเจ็บเพิ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะเธอไม่เห็นแผลชัดเจน ดังนั้น เธอจึงต้องปล่อยให้แดร์ริลจัดการมันด้วยตัวเขาเอง

หลังจากที่กระสุนหลุดออกมาแล้ว แดร์ริลก็เริ่มขับรถออกจากภูเขา

เขามองผ่านกระจกมองหลังไปแล้วเห็นเด็กน้อยกำลังถือกุญแจรถของเขาอยู่ เธอพยายามจะผูกตุ๊กตาผ้าที่ดูละเอียดอ่อนเข้ากับกุญแจเขา

แดร์ริลสงสัย เขาจึงถามเธอด้วยรอยยิ้ม "หนูน้อย เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?"

เด็กหญิงตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ขอบคุณพี่ใหญ่ที่ช่วยหนูไว้ค่ะ นี่คือของเล่นโปรดของหนู หนูเอามันไปกับหนูด้วยทุกที่ หนูจะมอบมันให้พี่ค่ะ พี่ใหญ่ มันจะช่วยปกป้องให้พี่ใหญ่ปลอดภัย"

เมื่อได้ยินคำพูดที่ใสซื่อ เมแกนก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วยื่นมือออกไปลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อย

บรรยากาศในรถนั้นทั้งหวานและอบอุ่น เหมือนพวกเขาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์อันตราย

แต่ด้วยอะไรบางอย่าง แดร์ริลยังคงค้างคาใจ

เขาคิดว่าเด็กอายุน้อยแบบนี้ควรจะหวาดผวาหลังจากพบเจอประสบการณ์ที่น่ากลัว

อย่างไรก็ตาม เด็กหญิงคนนี้ดูจะฟื้นตัวจากความกลัวได้รวดเร็ว เมื่อเทียบกับความหวาดกลัวในตอนแรก

'เด็กสมัยนี้มีจิตแข็งเหรอ?'

หลังจากที่เด็กหญิงถูกตุ๊กตาของเธอกับกุญแจรถของเขาแล้ว แดร์ริลก็หยิบกุญแจมาแล้วสตาร์ทรถ

เขาหันหัวรถแล้วขับลงจากภูเขา เมแกนกล่าวเสียงเบา "หนูน้อย บ้านของหนูอยู่ที่ไหน? รู้ทางกลับบ้านไหมจ๊ะ? พวกเราจะไปส่งหนูที่บ้านเอง โอเคไหม?"

เด็กหญิงเอียงคอใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปาก "แค่ส่งหนูที่หน้าทางเข้าธนาคารก็พอแล้วค่ะ หนูจะกลับบ้านเอง"