คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1476

”ก็ได้ ก็ได้…”

เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ คาร์ลก็รู้สึกได้ถึงความหวาดหวั่นในใจ เขาไม่กล้าที่จะอยู่ต่อจึงวิ่งหนีจากไปอย่างเร็วหลังจากที่กล่าวจบ

‘ฉันไม่กลัวลูก้าหรอก แต่ฉันไม่กล้าทำให้แอชเชอร์ไม่พอใจ’

เฮ้อ!

แอชเชอร์ถอนใจหนักหน่วงเมื่อเขาเห็นคาร์ลวิ่งหนีไปไกลแล้ว จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับแดร์ริลอย่างนอบน้อมว่า “นายท่านครับ ให้ผมช่วยนายท่านตามหาโอสถเล่นแร่แปรธาตุเถอะครับ ผมจะช่วยให้นายท่านได้ครองมันอย่างเหมาะสมแน่”

“ไม่จำเป็นหรอก!” แดร์ริลยิ้มพร้อมส่ายหน้า “เราควรจะแยกกันไปคนละทาง”

‘ในสายตาคนอื่นฉันก็เป็นแค่คนไม่สำคัญอะไร ชาวบ้านต้องสงสัยแน่ ถ้าอยู่ดี ๆ คนอื่นเห็นฉันไปกับแอชเชอร์’

“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรครับ”

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นแอชเชอร์ก็ไม่เซ้าซี้ เขาโบกมืออำลาแดร์ริลและจากไป แดร์ริลเองก็ไม่ได้รั้งรออยู่นานหลังจากที่เขาเห็นแอชเชอร์จากไป เขาก็หันหลังและเดินลึกเข้าไปในป่า

เมื่อเดินผ่านป่าเข้าไป แดร์ริลก็มองเห็นโพรงขนาดใหญ่อยู่บนพื้นใกล้กับซากอาคารปรักหักพังตรงหน้า หมาป่าวิญญาณแห่งวายุจำนวนหนึ่งวนเวียนอยู่รอบ ๆ ปากทางเข้าโพรงนั้น

ในกลุ่มของพวกนั้นมีสองตัวที่เป็นปราชญ์ยุทธ

‘วันนี้ฉันดวงดีจัง แค่ไม่นานก็เจอหมาป่าอีกสามตัวแล้ว’

แดร์ริลรู้สึกยินดีมาก เขาเคลื่อนไหวและพุ่งเข้าใส่อย่างไม่ต้องหยุดคิด

ปัง! ปัง!

เพียงแค่ไม่กี่ชั่วลมหายใจแดร์ริลก็สังหารหมาป่าวิญญาณแห่งวายุไปได้สองสามตัวและได้โอสถเล่นแร่แปรธาตุมาอีกสองชิ้น

แต่ตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงคำรามของหมาป่าดังขั้น ตามด้วยเงาร่างขาวดุจหิมะมากมายพุ่งเข้ามาโจมตี!

‘เวรเอ๊ย นี่หมาป่าวิญญาณแห่งวายุเยอะเกินไปแล้ว! ฉันบุกเข้ามารังมันหรือไงกันเนี่ย’

เมื่อเห็นเช่นนั้นแดร์ริลก็ทั้งตกใจและยินดี ในเมื่อมีหมาป่าวิญญาณแห่งวายุมากมายขนาดนี้ ก็ต้องมีโอสถเล่นแร่แปรธาตุอีกเยอะด้วยเหมือนกัน