คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1484

”ฉัน…” อีเวตต์กัดริมฝีปากดูท่าทางเบื่อหน่าย “ฉันไม่สนใจลูก้าอะไรนี่เลยสักนิด พี่สโลนได้โปรดให้ฉันอยู่คนเดียวเถิด”

เธอไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด ๆ ขณะที่พูด

แดร์ริลที่รักของเธอนั้นจากไปแล้ว ไม่มีใครที่สามารถเรียกร้องความสนใจจากเธอได้ไม่ว่าคนนั้นจะน่าสนใจสักเพียงใดก็ตาม

สโลนถอนใจเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น “เพคะ หม่อมฉันจะไม่รบกวนพระองค์อีก ได้โปรดอย่าเข้าบรรทมดึกนักเลยนะเพคะ”

‘เจ้าหญิงรักแดร์ริลมากจริง ๆ’ สโลนคิด

เมื่อพูดจบสโลนก็รู้สึกเศร้าเมื่อเธอหันหลังเดินออกจากห้องไป

อีเวตต์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เหม่อมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน

‘แดร์ริล คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณแค่ไหน?’

เวลาเดียวกันนั้น แดร์ริลก็กลับไปที่พักก่อนเข้านอนทันทีหลังอาหารค่ำ

แดร์ริลรู้สึกผ่อนคลายมากหลังจากที่ผ่านรอบรองชนะเลิศของการประลองยุทธ์ไปได้ เขานอนหลับสนิทมาก

วันต่อมาแดร์ริลก็มาที่สนามประลองรอบรองชนะเลิศตั้งแต่เช้า

‘โอ้โห’ แดร์ริลขณะที่อึ้งไปกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้าเมื่อเขามาถึงแท่นบูชาเก้าตะวัน

เขาเห็นเสาไม้ติดตั้งอยู่ทั่วทั้งบริเวณสนามประลอง เสาไม้พวกนั้นสูงสองฟุตแล้วตั้งอยู่ใกล้กันจำนวนมากจนนับไม่ถ้วน การติดตั้งจัดวางนี้ทำให้สนามประลองดูเหมือนเป็นเขาวงกตขนาดใหญ่

แดร์ริลเพียงเห็นว่าเสาไม้พวกนี้มีโซ่เหล็กพ่วงกันไว้ แม้ว่าจะดูสับสนอลหม่านแต่ก็มีการจัดวางไว้อย่างมีแบบแผน

‘ค่ายกลเก้าวังทองคำเหรอ?’ เขาคิดขณะที่กวาดตามองอย่างรวดเร็ว