คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1692

สิ่งที่น่าหงุดหงิดกว่านั้นก็คือแดร์ริลทำให้เขาต้องอับอายหลายหน

แต่ตอนนี้แดร์ริลโดนจับมาแถมเขายังบาดเจ็บหนัก ในที่สุดเขาก็สามารถทวงหนี้เก่าได้

ยิ่งเคนท์คิดถึงเรื่องนี้มากัท่าไหร่เขาก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น เขาแค่นเสียงเยาะขณะที่เดินเข้าไปหาแดร์ริล ก่อนพูดอย่างชั่วร้ายว่า “แดร์ริล ก่อนนี้นายแข็งแกร่งมากไม่ใช่เหรอ? ท่านประมุขสำนักประตูสุราลัยแถมเป็นวีรบุรุษของจักรวาลโลกด้วยใช่ไหม? แล้วตอนนี้มันหายไปไหนหมดแล้วล่ะ?”

‘ไอ้โง่’

แดร์ริลไม่สนใจจะเสียเวลากับเคนท์เมื่อเขาเห็นท่าทางสุขใจของชายคนนี้ที่มีต่อความทุกข์ของคนอื่น เขาก็อดแอบก่นด่าในใจไม่ได้

“นายยังอยากวางท่าอยู่อีกเหรอ?” เคนท์ตะโกนเกรี้ยวกราดจากนั้นเขาก็ยกขาเตรียมเตะแดร์ริล

แดร์ริลกำหมัดแน่น เขาเสียพลังและความได้เปรียบไปแล้ว ตอนนี้นอกจากจะโดนจับตัวไว้แล้วยังจะโดนไอ้โง่เคนท์มาหยามหมิ่นอีก

เขารู้สึกเสียใจมาก

ลิลี่ที่อยู่ข้างกายเขาตัวสั่นเทา เธออยากจะไปยืนหน้าแดร์ริลและขวางไม่ให้เขาโดนทำร้าย แต่ว่าเธอเองก็โดนมัดไว้จนไม่สามารถขยับตัวได้

“ถอยไปอยู่ข้าง ๆ” เมแกนด่า

ขาของเคนท์ง้างค้างอยู่กลางอากาศก่อนที่เขาจะถูกสั่งให้ถอยไปอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเขาก็มองเมแกนอย่างสับสน “หัวหน้าพันธมิตรคาสเทลโล แดร์ริลมันดื้อด้าน ผมแค่จะช่วยคุณสั่งสอนมันเท่านั้น”

เคนท์ไม่ลืมที่จะขึงตาใส่แดร์ริล

“ฉันไม่ต้องการให้คุณมาช่วย” ใบหน้าของเมแกนไม่แสดงอารมณ์ใด เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “ไปให้พ้น!” เสียงของเธอไม่ดัง แต่ว่ามันมีอำนาจและไม่อาจโต้แย้งได้ แถมยังมีกลิ่นอายของอำนาจแฝงอยู่

แม้ว่าเมแกนจะเกลียดแดร์ริล แต่เธอก็อยากเป็นคนเดียวที่ได้หยามหมิ่นเขา คนอื่นไม่สามารถมาทำเช่นนั้นได้

อึก

เคนท์ถอยออกไปเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีของเธอ เขากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอขณะที่ก้มหัวลงต่ำ เขาไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาและจากไปอย่างเงียบเชียบ

แดร์ริลลอบถอนใจเมื่อชายอีกคนออกไป

‘เคนท์มันเป็นไอ้ขี้แพ้ เขาอาศัยอำนาจของเมแกนมาทำตัวจองหอง ถ้าไม่มีเธอเขาก็ไม่มีอะไรสักอย่าง’