คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1695

”ไปซะ” แดร์ริลพูดนิ่ง ๆ ขณะที่มองวัตสัน จากนั้นเขาก็หลับตาลงพักผ่อนต่อ

แดร์ริลไม่ใส่ใจที่จะพูดอะไรไปมากกว่านั้นเมื่อต้องรับมือกับคนอย่างวัตสัน

แม้ว่าข้อเสนอของวัตสันนั้นจะน่าสนใจก็ตามแต่แดร์ริลเกลียดพวกคนตีสองหน้าแบบนี้มาก เขายอมตายดีกว่าที่จะต้องทำตัวขัดกับหลักการของตนเอง

ที่สำคัญกว่านั้นคนอย่างวัตสันก็เชื่อถือไม่ได้ แม้ว่าเขาจะมอบง้าวสวรรค์ให้ เจ้าหมอนั่นก็อาจจะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปก็ได้

‘ให้ตายสิ ไอ้คนไม่สำนึกบุญคุณ’

วัตสันร้อนรนจากนั้นก็กลายเป็นโมโห เขาชักดาบยาวออกมาและชี้ไปที่คอแดร์ริล เขาขู่ “เอาง้าวสวรรค์ของแกออกมา!”

ดวงตาของวัตสันฉายแววสังหาร

เขาเสี่ยงมากที่แอบเข้ามาที่นี่และมาต่อรองกับแดร์ริล แต่ว่าเขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของง้าวสวรรค์ ไม่มีใครทนอยู่เฉยได้แน่เมื่อเจอเรื่องแบบนี้

เฮือก!

ลิลี่ตัวสั่นเทา เธอสูดหายใจเฮือก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากอก ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

เซลีนเองก็นิ่วหน้า เธอแอบรู้สึกเป็นห่วงแดร์ริลด้วย

แม้ว่าเธอจะไม่คุ้นเคยกับวัตสันแต่เธอก็รู้ว่าเขาจะเล่นลูกไม้สกปรกและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ หากว่าแดร์ริลไม่มอบง้าวสวรรค์ให้เขาไป เธอก็กลัวว่าวัตสันจะฆ่าแดร์ริล

แต่ว่าสีหน้าของแดร์ริลก็ยังคงสงบนิ่ง

ฟู่

ขณะที่รู้สึกได้ถึงคมดาบเย็นเฉียบจ่ออยู่ที่เขา แดร์ริลก็พ่นลมหายใจออกมาและพูดกับวัตสันอย่างสงบว่า “ไม่มีง้าวาสวรรค์หรอก มีแค่ชีวิตของฉันเท่านั้น ถ้านายอยากได้ก็เอาไปเลย”

หลังจากที่เขาผ่านเรื่องมากมายมาหลายปี แดร์ริลก็เป็นผู้บ่มเพาะมากประสบการณ์ เขารู้ชัดเจนว่าวัตสันคิดอะไรอยู่

วัตสันไม่มีทางทำอะไรเขาแน่ตราบใดที่ยังไม่ได้ง้าวสวรรค์ไป