คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1696

เอื้อก!

วัตสันตัวสั่นและกลืนน้ำลายเสียงดังเมื่อรับรู้ได้ถึงโทสะในแววตาของแดร์ริล

แดร์ริลนั้นเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยและเขาเป็นคนรักษาคำพูด ตอนที่อยู่ในโถงสถาบันหกวิถี แดร์ริลสาบานว่าเขาจะทำลายคุนหลุนในสามวันต่อหน้าผู้บ่มเพาะแข็งแกร่งมากมายและเขาก็ทำได้ตามที่พูด

นิกายทักเกอร์นั้นเป็นแค่ตระกูลผู้บ่มเพาะชั้นสอง หากว่าแดร์ริลต้องการกำจัดพวกเขาก็ทำได้ในพริบตา

แต่วัตสันก็เปลี่ยนความคิด ตอนนี้แดร์ริลเป็นแค่นักโทษเท่านั้น ดังนั้นวัตสันจึงกล้าจะลงมือ

“ไอ้เวร!”

วัตสันตวาดเสียงดังและตบแดร์ริลเข้าที่หน้าอย่างแรงโดยไม่บอกกล่าว

เพียะ!

ตบฉาดนั้นเปี่ยมไปด้วยโทสะของวัตสัน แดร์ริลเซและเกือบล้มคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าแดร์ริลแดงก่ำเป็นรอยฝ่ามือทันที

วัตสันกัดฟันกรอด แดร์ริลไร้สำนึกจนเกินไปแล้ว ไม่ใช่แค่ไม่ยอมฟังคำพูดของเขาเท่านั้น แต่ยังถึงกับเมินใส่และข่มขู่เขาด้วย นี่มันเกินจะทน

เฮือก!

ลิลี่สะท้านเฮือก เธอร้องไห้ออกมา “หยุดนะ หยุด อย่าตีสามีของฉันนะ”

เซลีนนิ่วหน้า เธอรู้สึกโมโหมากเช่นกัน และในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

แดร์ริลแทบปกป้องตัวเองไม่ได้แต่เขาก็ออกหน้าปกป้องเธอ

ฟู่

แดร์ริลกัดฟันและจ้องวัตสันเขม็ง เขาโมโหมากแต่ว่าก็กดข่มโทสะเอาไว้ในใจ

‘เวรเอ๊ย ถ้าฉันไม่ได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้หรือหากว่าพลังภายในฉันฟื้นมาเต็มที่หรือแค่คลายจุดได้ ฉันไม่มีทางยอมให้คนชั่วช้าแบบวัตสันมาหยามฉันแบบนี้แน่’

แต่ว่าตราบใดที่เซลีนยังปลอดภัย แดร์ริลก็ไม่สนใจหากจะโดนตบ

“แกยังกล้าจ้องฉันอีกเหรอ?” วัตสันแค่นเสียงด้วยสีหน้าชั่วร้าย “ถึงแกจะเคยเป็นหัวหน้าพันธมิตรของจักรวาลโลกแล้วก็มีชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่วเก้าทวีป แต่ตอนนี้แกก็เป็นแค่นักโทษชั้นต่ำ ไอ้ขี้แพ้ แกอยากจะโค่นล้มนิกายทักเกอร์ของฉันเหรอ? ตอนนี้แค่จะปกป้องตัวเองแกยังทำไม่ได้เลย แล้วแกจะมาโค่นพวกฉันยังไง? ขอถามหน่อย?”

สีหน้าวัตสันเปลี่ยนเป็นคลุ้มคลั่ง

อย่างไรเขาก็ล่วงเกินแดร์ริลไปแล้ว ชายคนนี้ขู่ว่าจะกวาดล้างนิกายทักเกอร์ในฐานะของศัตรูแล้วไม่ว่าเขาจะตบฉาดนั้นไปหรือไม่

ตราบใดที่ได้ง้าวสวรรค์มาครองวัตสันก็ไม่กลัว แม้ว่าอนาคตแดร์ริลจะตามมาล้างแค้นก็ตาม

ดวงตาวัตสันเย็นเยียบขณะที่เขาง้างมือขึ้นอีกครั้ง

“หยุดนะ!”

ลิลี่ตระหนกเธอไม่รู้ว่าหาเรี่ยวแรงมาจากไหนแต่ว่าเธอก็ถลันเข้าไปปกป้องแดร์ริล

ไม่มีใครสกัดจุดเธอไว้เพราะว่าทุกคนคิดว่าเธอน่าเกลียดเกินไป แม้ว่าเธอจะโดนมัดแต่เธอก็ยังขยับไปมาได้ เมื่อได้เห็นว่าแดร์ริลโดนทำร้ายเธอก็ตื่นตระหนก ลิลี่ทนรับไม่ไหวอีกแล้ว

“ไสหัวไปให้พ้น”

วัตสันผลักเธอออกไป ลิลี่ล้มคว่ำลงกับพื้น หน้าผากของเธอกระแทกผนังหินและมีเลือดซึมออกมา

“ลิลี่!” แดร์ริลใจสลาย เขาตะโกนออกไปเสียงดัง

เขาเป็นผู้ชายไร้ประโยชน์

ลิลี่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา เขายังไม่ได้ชดใช้ให้เธอเลยและตอนนี้เขายังต้องให้เธอมาปกป้องอีก

ขวับ

แต่ว่าวัตสันยังเกรี้ยวกราดอยู่ เขาจ้องลิลี่แววตาชั่วร้าย “นังขี้เหร่ แกรนหาที่ตายแล้ว”

เพียะ!

จากนั้นวัตสันก็ตบหน้าลิลี่อย่างแรง!

ลิลี่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นก่อนที่เธอจะโดนตีจนล้มลงไปอีกครั้ง ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอบวมและริมฝีปากก็แตกจนมีเลือดออก