คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1802

แอมโบรสเป็นกังวลและอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไปอีกสองสามครั้ง สิ่งเดียวที่ตอบเขากลับมาก็คือเสียงของสายลมเย็น ๆ ยามค่ำคืน

ตอนนี้แอมโบรสอยากจะวิ่งออกไปพบชายชราผู้ใจดีผู้นั้น แต่ทว่าเขาคงจะไม่อาจเดินออกไปจากค่ายกลได้เร็วนัก แม้ว่าเขาจะมีวิธีแก้แล้วก็ตาม เขาเริ่มรู้สึกหมดความอดทน

เขายังคงไม่รู้ความจริงที่ว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของเขาเป็นคนช่วยเขาแก้ค่ายกลนี้

ในตอนนั้นเองเมแกนก็เดินเข้าไปใกล้ ๆ และพูดกับแอมโบรสเบา ๆ ว่า “พอได้แล้ว! นายต้องหยุดตะโกนได้แล้ว นายอาจดึงดูดความสนใจของราชองครักษ์มาก็ได้ ในเมื่อนายรู้วิธีแก้ค่ายกลนี้แล้วก็รีบออกไปกันเถอะ สำหรับคนที่มีน้ำใจช่วยเหลือเราไว้ มันคงไม่สายเกินไปที่นายจะตามหาเขาและขอบคุณเขาในตอนหลังหรอก”

ในขณะที่เธอพูดเช่นนั้นใบหน้าของเมแกนดูสงบนิ่ง แต่เธอรู้สึกตื่นเต้นเกินว่าที่ในใจจะบรรยายออกมาได้

‘นี่มันช่างตลกจริง ๆ ฉันติดอยู่ที่นี่มาสองสามวันและไม่มีใครมาช่วยเลย แต่แอมโบรสที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นานนี้ ความช่วยเหลือก็ปรากฏขึ้นมาหน้าตาเฉย ชายหนุ่มคนนี้นี่ช่างโชคดีจริง ๆ’

แอมโบรสทำตามวิธีในการแก้ค่ายกลและพาเมแกนมองหาทางเข้าของพื้นที่ต้องห้าม

ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีทั้งคู่ก็เดินออกมาจากพื้นที่ต้องห้ามได้สำเร็จ แอมโบรสถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกับความเครียดทั้งหมดของเขาได้หายไปในทันที

ความรู้สึกของเมแกนนั้นท่วมท้น เธอรู้สึกทึ่งมากเมื่อมองไปที่พระราชวังโมอาน่าเหนือที่อยู่ตรงหน้าเธอ

‘ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระ’

เมื่อเมแกนนึกถึงแดร์ริลเธอไม่อาจซ่อนความโกรธในใจและแสดงมันออกมาทางสีหน้าได้

‘นายจะได้เห็นดีกันแน่ แดร์ริล! ฉันจะหาทางแก้แค้นในวันที่นายขังฉันไว้ที่นี่ ไม่ช้าก็เร็ว!'

ในตอนนั้นเองแอมโบรสอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เมแกน! คุณมาติดอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แดร์ริลเป็นคนขังคุณไว้งั้นเหรอ?”

เขาเป็นเพียงคนเดียวในทั้งเก้าทวีปนี้ที่ทำเช่นนี้กับเมแกนได้