คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1803

“เอาล่ะ! รีบไปกันเถอะ ผมเกรงว่าแฟนนี่และคนอื่น ๆ อาจรั้งไว้ต่อไปอีกไม่ไหวแล้วถ้าเรายังคงชักช้าอยู่” แอมโบรสรีบพูดเมื่อเห็นเมแกนมองมาที่เขา

เมแกนยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “กำลังกังวลอะไรงั้นเหรอ? ฉันขอถามหน่อย ทำไมนายถึงต้องเสี่ยงมากขนาดนี้เพื่อมาช่วยฉันด้วยตัวนายเองด้วย? นายหลงรักฉันหรือไง?”

เมื่อเธอพูดประโยคสุดท้ายจบ เมแกนช่างดูงดงามและแววตาของเธอก็ดูหยอกเย้า

ความเงียบกัดกินเป็นเวลานาน เมแกนไม่ควรหยอดแอมโบรสเล่นแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุเธอไม่อาจควบคุมตัวเองได้เมื่อสังเกตเห็นว่าเขามีบางมุมที่คล้ายกับแดร์ริลอยู่

เมแกนเป่าลมร้อน ๆ ออกจากปากของเธอ และแอมโบรสรู้สึกคัน ๆ ในหู เขาไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้

ในวินาทีต่อมาแอมโบรสก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามสงบสติอารมณ์อย่างสุขุม เขาตอบอย่างอึกอักว่า “เลิกล้อเล่นสักทีเถอะน่า เราอยู่กันที่พระราชวังโมอาน่าเหนือนะ เราไม่ควรอยู่ที่นี่อีกแล้ว เราต้องรีบออกไปจากที่นี่”

ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น แอมโบรสก็เดินนำทางไป

“เดี๋ยวก่อน…” เมแกนหยุดแอมโบรสหลังจากที่เขาเดินไปได้เพียงสองก้าว

จากนั้นเธอก็กอดแขนของแอมโบรสและพยายามหยอดเขาอีกครั้ง

“เจ้าชายยอดรัก นายเขินงั้นเหรอ? บอกฉันหน่อยสิว่าเป็นอะไรไปน่ะ?” เธอพูด

ด้วยเหตุผลบางอย่างยิ่งเมแกนพยายามหยอดเขามากเท่าไหร่แอมโบรสก็ยิ่งพยายามหลบเลี่ยงเธอ

“นี่คุณ…” แอมโบรสหน้าแดงก่ำพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนช่าและเขาก็เริ่มรู้สึกอึดอัด

เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในตอนนั้น แม้ว่าเขาจะผ่านเหตุการณ์มากมายตั้งแต่ยังเล็กและมีประสบการณ์ท่วมท้น แต่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับวิธีการจัดการกับผู้หญิง

“นั่นใครน่ะ?”

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!”

ทันใดนั้นเององครักษ์ลาดตระเวนกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขา คนพวกนั้นตะโกนเมื่อมองเห็นเมแกนและแอมโบรสและล้อมพวกเขาเอาไว้พร้อมกัน

แอมโบรสไม่คิดอะไรต่อพร้อมกับตะโกนใส่เมแกน “เร็วเข้า ไป!”