คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1926

ตึก ตึก ตึก

แดร์ริลเดินขึ้นบันไดไปช้า ๆ ทีละขั้นอย่างไม่เร่งร้อนสู่บัลลังก์มังกรแต่ว่าแต่ละย่างก้าวนั้นเหมือนว่ากำลังเหยียบลงบนหัวใจของทุกคน

จากทางเดินของโถงหลักไปสู่บัลลังก์มังกรนั้นยาวนับร้อยก้าวและแดร์ริลก็ร่างโชกไปด้วยเลือดและแผลบาดเจ็บอยู่ ในทุกก้าวที่เขาเดินไปนั้นมีหยาดเลือดไหลนอง

แดร์ริลนั่งลงช้า ๆ เมื่อเขาไปถึงบัลลังก์ สีหน้าเขาสงบนิ่งเหมือนผืนน้ำ เขายกมือขึ้นและพูดนิ่ง ๆ ว่า “ทุกคนยืนขึ้น เราขอสั่งให้ทุกคนทุ่มเทกำลังทั้งหมดจัดการโดน็อก ห้ามมีข้อผิดพลาดใดทั้งสิ้น”

แดร์ริลไม่มีกระแสน้ำเสียงของความตื่นเต้นที่ได้เป็นจักรพรรดิเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีความโหดเหี้ยมที่บรรยายไม่ได้แฝงอยู่แทน

‘โดน็อก ฉันยังต้องการชีวิตแกถึงแกจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียวก็ตาม’

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” บรรดาเสนาบดีต่างก็ตอบพร้อมเพรียงกันก่อนที่จะพากันเดินออกไปจากห้องโถงเพื่อออกคำสั่งให้ล่าโดน็อก

“เฮ้อ”

ตอนนั้นแดร์ริลก็สูดหายใจเข้าลึกและมองซูซาน

“น้าซูซานครับ” สีหน้าแดร์ริลเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาบอกว่า “ผมขอโทษที่มาช้าและปล่อยให้น้าต้องทรมาน”

ซูซานยิ้มและปลอบเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องตำหนิตัวเองหรอก เธอไม่ได้มาช้า ฉันก็ยังไม่ได้เป็นอะไรนี่ใช่ไหม?”

แม้ว่าซูซานจะยิ้ม แต่ในใจของเธอก็ปวดร้าวมาก

หัวใจของซูซานเจ็บปวดสาหัสเมื่อคิดถึงการตายของสามี

“น้าซูซาน ผมแน่ใจว่าช่วงที่ผ่านมาน้าต้องเจ็บปวดทรมานมาก เร็วเถอะครับ รีบไปพักก่อน” สีหน้าแดร์ริลรู้สึกผิดและพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะต้องจับโดน็อกให้ได้และจัดการแก้แค้นให้พ่อทูนหัวด้วยดัวเอง”

อืม

ซูซานตอบรับและเดินออกจากห้องโถงหลักไปพร้อมการช่วยดูแลของบรรดานางกำนัล

“ฝ่าบาท”

ขันทีเดินเข้ามาหลังจากที่ซูซานจากไปและพูดกับแดร์ริลอย่างนอบน้อมว่า “โดน็อกหนีไปได้แต่ว่าเขาทิ้งนางสนมทั้ง 108 ไว้ ไม่ทราบว่าฝ่าบาทจะให้ทำยังไงกับพวกนาง”

‘นางสนม 108 เหรอ?’

แดร์ริลอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น ‘ไอ้ชั่วโดน็อกนั่นรู้แค่วิธีเสพสุขตอนเป็นจักรพรรดิสินะ ทำไมถึงได้กล้ารับนางสนมมาขนาดนั้น?’