คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1927

โดน็อกนั้นอยู่ที่เวสต์ริงตันมานานจนเขาคุ้นเคยกับธรรมเนียมของที่นี่ เขาเดาได้ทันทีว่าพวกเสนาบดีต้องตั้งให้แดร์ริลขึ้นเป็นจักรพรรดิตอนที่เขาหลบหนีมา หนึ่งวันก่อนหน้าเขายังเป็นจักรพรรดิที่สูงส่งและทรงอำนาจ เพียงพริบตาเขาก็กลายเป็นนักโทษหลบหนีขณะที่ศัตรูคู่แค้นอย่างแดร์ริลยึดบัลลังก์ของเขาและกลายเป็นจักรพรรดิ

เรื่องที่ทำให้โดน็อกยิ่งโมโหก็คือพวกที่ไล่ตามเขาอยู่นี่เคยเป็นคนที่เคารพเขามาก่อน พวกนี้เริ่มไล่ล่าเขาทันทีที่เขานั้นหมดอำนาจ

โดน็อกไม่สามารถรับชะตาชีวิตที่พลิกผันหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ได้

‘ไอ้เวรแดร์ริล แกรอก่อนเถอะ ฉันจะต้องกลับมาจัดการกับแกแน่ถ้าฉันได้มีอำนาจอีกครั้ง’

โดน็อกกัดฟันกรอดขณะที่คิดเช่นนั้นและรีบเร่งฝีเท้า

พวกผู้บ่มเพาะที่กวดตามเขามาต่างก็หัวเสียเมื่อได้เห็นเช่นนั้น

“แกยังกล้าหนีอีกเหรอ?”

“เวร แกไม่มีที่ไหนให้หนีไปอีกแล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมแพ้อีกโดน็อก? แกคิดว่าตัวเองจะมีโอกาสรอดไปได้เหรอ?”

“เลิกพูดพล่ามไร้สาระแล้วไล่ตามมันไป”

บรรดาผู้บ่มเพาะต่างก็ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวและเร่งฝีเท้าไล่ตามโดน็อกไป

ก่อนหน้านี้โดน็อกโดนแดร์ริลทำให้บาดเจ็บและก็โดนฟลอเรียนโจมตีซ้ำตอนอยู่ในพระราชวัง เขานั้นต้องหนีเอาชีวิตรอดแถมตอนนี้ก็เหนื่อยแทบขาดใจ ตอนนั้นเขาหลงทิศและวิ่งสะเปะสะปะไปด้วยความตื่นตระหนกและโมโห สุดท้ายเขาก็ไปหยุดที่หน้าผาโดยไม่รู้ตัวและมีบรรดาผู้บ่มเพาะกลุ่มหนึ่งยังไล่ตามมา

“โอ้”

โดน็อกไม่รู้ว่าเขากำลังมุ่งหน้าไปไหนเพราะว่าตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วตอนที่เขามาถึงหน้าผา เขาก้าวพรวดไปสู่ความว่างเปล่า ไม่สามารถทำอะไรได้ทันก่อนที่จะโผร่วงลงไปจากหน้าผา

‘บ้าเอ๊ย’

โดน็อกตกใจและโมโหมากขณะที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ เขาจับขวานแยกนภาไว้แน่นพร้อมปัดป่ายมืออีกข้างไม่หยุด พยายามที่จะคว้าจับอะไรก็ได้ไว้ แต่ว่าผนังของหน้าผาที่เขารู้สึกนั้นราบเรียบเหมือนแผ่นกระจก

‘ฉันจบสิ้นแล้ว ตกมาจากความสูงขนาดนี้ฉันไม่มีทางรอดแน่’

โดน็อกนั้นสิ้นหวังจนเกินบรรยายขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง เขารู้สึกได้ว่าหน้าผานั้นสูงมาก หากว่าเขาไม่สามารถหยุดยั้งการตกนี้ได้ เขาก็ต้องตายแน่ ๆ เพราะว่าพลังภายในของเขานั้นยังไม่ฟื้นตัว

“โอ้”

เวลาเดียวกันนั้น กลุ่มผู้บ่มเพาะบนหน้าผาก็ต่างมองหน้ากัน