คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1994

เมแกนรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเมื่อวัตสันจ้องมองลามเลียเธอ

“วัตสัน ถ้านายมองฉันแบบนั้น ฉันจะควักตานายออกมา” เมแกนพูดอย่างเย็นชา “นิกายทักเกอร์ก็เป็นแค่นิกายเล็ก ๆ หากไม่มีฉันพวกนายก็คงไม่เติบโตได้เร็วขนาดนี้ ตอนนี้พอฉันล้ม นายก็มาเอาเปรียบฉัน วัตสัน คนขี้ขลาดอย่างนายกล้าดียังไงมายืนตรงหน้าฉันแล้วมาตั้งเงื่อนไขแบบนี้? แถมนายยังต้องการขลุ่ยหยกนางฟ้าอีก? นายคิดว่าตัวเองคู่ควรเหรอ? นายก็แค่คนเลวตาขาว ไปซะ ฉันไม่อยากเห็นนาย”

คำพูดของเธอเหมือนมีดที่มองไม่เห็นซึ่งทิ่มแทงความทะนงตนของวัตสันจนแหลกเป็นชิ้น ๆ

ทันใดนั้นหน้าวัตสันก็เขียวคล้ำ เขานั้นโมโหจนตัวสั่น เขาไม่เสแสร้งอีกต่อไปก่อนแค่นเสียงหยันเมแกน “ฉันน่ะเหรอคนขี้ขลาด? เมแกน เธอกล้าดียังไงมาด่าฉัน? ก่อนนี้เธอใช่วิธีสกปรกบังคับให้ทุกสำนักกินโอสถโลกมืดมิดและให้ทุกคนเรียกเธอว่าหัวหน้าพันธมิตร ตัวเธอเองไม่เลวหรือไง? เธอทำเรื่องชั่ว ๆ มากี่เรื่องในโลกของผู้บ่มเพาะนี่? คนอย่างเธอมีหน้ามาด่าฉันได้ยังไง?”

เขาเดือดจัด เขาให้ความเคารพผู้หญิงชั่วช้าอย่างเมแกน แต่เธอกลับหันมาทำให้เขาอับอาย เธอไม่สำนึกบุญคุณเลย

“นาย…” เมแกนโมโหมาก เธอจ้องวัตสันแต่ไม่รู้จะด่าอะไร นั่นเป็นเพราะว่าวัตสันพูดถูกแล้ว ตั้งแต่ที่เธอได้เป็นหัวหน้าพันธมิตรเธอก็ทำเรื่องเลวร้ายมามากมาย

เมื่อเห็นว่าเมแกนพูดไม่ออก วัตสันก็รู้สึกจองหอง เขาหยันเธอต่อไปว่า “เธอไม่มีอะไรจะพูดเหรอ? เธอเป็นคนมั่นใจนักไม่ใช่เหรอ? ปกติเธอคิดว่าทุกอย่างที่ตัวเองทำมีเหตุผลนักนี่ ทำไมตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดล่ะ?”

จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ ก่อนสายตาจะไปตกที่แดร์ริล เขาหัวเราะชั่วร้าย “แดร์ริล นายเป็นวีรบุรุษ ฉันจะบอกให้นะว่าเมแกนทำอะไรไปบ้าง ให้นายเป็นคนตัดสินแล้วบอกว่าใครกันแน่ที่ไร้ยางอาย ตาขาว”

จากนั้นวัตสันก็ไล่รายการเรื่องเลวร้ายต่าง ๆ ที่เมแกนทำมา

ไหน ๆ เมแกนกับเขาก็ย้อนกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แถมเธอยังมาทำให้เขาอับอาย เขาก็อยากจะทำให้เธอต้องอายบ้างเช่นกัน

แดร์ริลสีหน้าไม่เปลี่ยนและไม่ใส่ใจจะจัดการกับวัตสัน

ถึงอย่างไรเขาก็รู้เรื่องทุกอย่างที่เมแกนทำอยู่แล้ว มันก็ไม่สำคัญว่าเขาจะฟังไหม