คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 2058

”น้องสาว”

แอมโบรสสงบลงนิดหน่อยและหันไปมองเอร่า เขาพูดอย่างใส่ใจ “หากว่าเธออยากจะอยู่ ก็อยู่ได้ แต่ฉันจะไปพร้อมกับทัพโมอาน่าเหนือ”

แอมโบรสไม่แม้แต่จะมองแดร์ริลตอนที่เขาพูด

ความทรงจำและความรู้สึกเก่า ๆ พากันย้อนกลับมาทำให้เขาไม่อยากจะมองแดร์ริล อย่าว่าแต่อยู่ด้วยกับเขาเลย

เอร่ากัดริมฝีปากและจับมือแอมโบรส “พี่ชาย อย่าเศร้าไปเลย ฉันจะไปกับพี่”

เอร่าเดินผ่านกองทัพไปช้า ๆ เมื่อเธอไปอยู่ต่อหน้าแดร์ริลเธอก็กระซิบว่า “พ่อคะ หนูคงอยู่กับพ่อตอนนี้ไม่ได้ พี่ชายอารมณ์ไม่ค่อยมั่นคง หนูกลัวว่า เขาจะทำร้ายตัวเอง อย่าห่วงไปเลยนะคะ หนูจะพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเอง”

อืม

แดร์ริลฝืนยิ้มและพยักหน้า เขารู้สึกขมขื่น

ลูกสาวของเขาเป็นเด็กมารยาทดีและมีเหตุผล เขาคงไม่ต้องห่วงแอมโบรสมากหากว่าเอร่าอยู่ข้างกายเขา

เอร่าไม่ได้พูดอะไรอีก เธอหันหลังแล้วเดินไปหาแอมโบรส

“จงฟัง”

หยางเจียนที่มองเรื่องครอบครัวน้ำเน่านี้เหมือนเป็นเรื่องตลก ยกมือขึ้นและตะโกนว่า “ถอยทัพ”

หยางเจียนมองแแดร์ริลและแค่นเสียงหยัน “เจ้าหนุ่ม ข้ายอมรับว่า เจ้าเป็นคนมีความสามารถและมีโชค แต่ว่าชีวิตของเจ้านั้นเละเทะนัก”

หยางเจียนเกือบจะได้โลกใต้เมฆามาครองแล้ว แต่แดร์ริลกลับทำแผนของเขาพัง หยางเจียนโมโหมากแต่เพราะว่าแดร์ริลมีกุ่ยกู่จืออยู่ หยางเจียนเลยไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เขานั้นหัวเสียมากที่โดนบังคับให้ต้องถอย

หยางเจียนเยาะหยันแดร์ริลเพื่อระบายความโกรธเมื่อเขาสังเกตเห็นความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียดระหว่างแดร์ริลกับลูกชาย

เขาหัวเราะงอหายหลังจากที่เขาพูดจบ จากนั้นเขาก็นำทัพค่อย ๆ จากไป

แดร์ริลยังไม่ละสายตาจากแอมโบรสขณะที่ลูกชายของเขาจากไปพร้อมกองทัพโมอาน่าเหนือ ขณะที่แผ่นหลังของแอมโบรสค่อย ๆ ห่างออกไป แดร์ริลก็รู้สึกขมขื่นและอ้างว้าง เขารู้สึกอยากร้องไห้

‘เราชนะศึกนี้แล้วมันยังไง? แอมโบรสก็ยังไม่ยอมให้อภัยฉันและทำเหมือนฉันเป็นศัตรู…’

‘สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังเป็นไอ้ขี้แพ้’

ในที่สุดกองทัพโมอาน่าเหนือก็หายไปท่ามกลางหุบเขาและผืนป่า จากนั้นพวกเขาก็หายไปจากสายตา

ซี๊ด

แดร์ริลอ้าปากค้างเมื่อเห็นเหตุเหลือเชื่อนี้

‘ให้ตายสิ เขาไปไกลเป็นร้อย ๆ เมตรเพียงแค่พริบตา นี่มันทักษะอะไรกัน?’

กุ่ยกู่จือนั้นสมกับสมญานามผู้เป็นปรากฏการณ์ เขามีทักษะที่น่าทึ่ง

ทุกคนต่างก็มองไปทางกุ่ยกู๋จื่ออย่างทึ่ง ๆ พวกเขาต่างตกใจและพูดไม่ออก

ทักษะของเขาเหลือเชื่อจนน่าสะพรึง

เกินที่พวกเขาจะจินตนาการได้

ก่อนที่ใครจะทันทำอะไร กุ่ยกู่จือก็หายไปแล้ว ราวกับว่าเขาไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน

แดร์ริลขยับตัว เขาโค้งคำนับไปทางทิศที่กุ่ยกู่จือจากไป พร้อมกันนั้นเขาก็ตะโกนว่า “ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของท่าน เป็นความยินดีที่ได้น้อมส่งท่าน”