คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 221

งานกาล่าค่อนข้างน่าเบื่อ มันเป็นเพียงงานที่ดาราจะขึ้นไปแสดงบนเวที

แดร์ริลเดินไปรอบที่จัดงาน แต่เขายังไม่พบจีเซลล์และลาน่า เขาคิดว่าพวกเธอต้องอยู่หลังเวทีเพื่อรอให้ถึงตาของพวกเธอในการแสดง

เขาตัดสินใขไม่รอพวกเธอ เขาต้องการกลับไปที่บ้าน อาบน้ำ แล้วเข้านอน

เขาออกจากตึกโทรทัศน์ดาวเทียมตงไห่แล้วจุดบุหรี่ใกล้ ๆ ทางเข้า มันเป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ไฟเริ่มริบหรี่ไม่ต่างกับคนที่เดินไปมาบนถนน

แดร์ริลกำลังจะเรียกแท๊กซี่ในขณะที่เขาสังเกตเห็นชายสองคนที่ดูน่าสงสัยข้างรถตู้ขนาดเล็กสุดหรู

หนึ่งในนั้นผอมกว่าอีกคน และพวกเขาวางกระเป๋าไว้ข้างหลังท้ายรถตู้ก่อนที่จะเข้าไปซ่อนหลังเสาไฟฟ้า

'สองคนนั้นทำอะไร?' แดร์ริลสูบบุหรี่ของเขาในขณะที่มองด้วยความสนใจ

สาวสวยในชุดขาวเดินไปไม่ไม่นาน เธอดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย

ด้วยกุญแจในมือของเธอ เธอขึ้นไปบนรถตู้ เธอจุดเครื่อยนต์รถแล้วถอยออกจากที่จอด

*ปัง*

ชายสองคน ที่ซ่อนอยู่หลังรถตู้พลันออกมาเมื่อรถชนเข้ากับถุงบนพื้น

"เฮ้ นี่เธอขับรถเป็นรึเปล่า? ไม่เห็นเหรอว่ามีบางอย่างอยู่ด้านหลังรถเธอ? ออกมาเดี๋ยวนี้!" ชายร่างอ้วนเคาะกระจกรถซ้ำ ๆ ด้วยท่าทางจริงจังในขณะที่เขากระตุ้นให้หญิงสาวออกมาจากรถ

ชายร่างผอมหมอบลงในขณะที่เปิดกระเป๋าออกด้วยท่าทางเจ็บปวด "แจกันโบราณของฉัน! ฉันเพิ่งซื้อมันมาในราคาสองล้านเหรียญ! มันแตกแล้ว!"

กระเป๋านั้นเต็มไปด้วยเศษแจกันที่แตกเป็นชิ้น ๆ

'ตลกจริง! มิจฉาชีพสมัยนี้มีทักษะไม่น้อย' แดร์ริลมองดูต่อไปด้วยความกระตือรือร้น

เสียงตะโกนของชายร่างอ้วนดึงดุดคนที่ผ่านไปมา และพวกเขาก็เริ่มรวมตัวกันรอบที่เกิดเหตุ

หญิงสาวอยู่ในอาการงุนงง เธอออกมาจากรถแล้วจ้องดูเศษแจกัน เธอดูมึนงงไม่น้อย

"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ..." ใบหน้าของเธอซีดเพราะความตกใจ ชายร่างอ้วนกล่าวว่าแจกันโบราณนี้มีมูลค่าสองล้านเหรียญ เธอจะไปหาค่าชดใช้มาจากไหนให้พวกเขา?

ดอร่า ซิมป์สัน กัดริมฝีปากของเธอ เธอกระวนกระวาย เธอเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยตงไห่ และเธอก็ทำงานพาร์ทไทม์เป็นคนขับรถเพื่อหาค่าเล่าเรียน เพราะว่าเธอไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย

เธอไม่คิดว่าเธอจะพบปัญหาทันทีในวันแรกที่เธอได้งาน

"ฉันไม่เห็นมัน ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริง ๆ..." ดอร่าเหงื่อไหลไม่หยุดในขณะที่ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ไม่มีทาง! แจกันมูลค่าสองล้านเหรียญของฉันแตกนะ! เธอต้องรวยแน่ในเมื่อเธอขับรถคันนี้! จ่ายฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!" ชายร่างผอมกรอกตาของเขาแล้วทำท่าทางอันตราย

'อะไรนะ?'

'สองล้าน?'

ฝูงชนอ้าปากค้าง นั่นเป็นจำนวนเงินที่เป็นไปไม่ได้สำหรับคนธรรมดาทั่วไป

เหล่าคนที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ต่างถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพวกเขาเห็นชนิดของรถที่เธอขับ

"สาวน้อย คุณรวยอยู่แล้วนี่ ก็แค่จ่ายเขาไปเท่านั้นเอง"

"ใช่แล้ว! เธอเป็นคนทำแจกันเขาแตกนะ"

ดอร่ากลัวมาก เธอตื่นตระหนกแล้วกล่าว "ฉันไม่มีเงินหรอก ฉันเป็นแค่คนขับรถ..."

มันเป็นเงินสองล้านเชียวนะ

เธอไม่มีทางหาเงินได้มากขนาดนั้นต่อให้เธอทำงานทั้งชีวิต

ชายร่างผอมยังคงมีใบหน้านิ่ง เขากล่าวขัดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร "สาวน้อย เธอต้องแก้ไขเรื่องนี้ เธอต้องจ่ายฉันคืน!"

ชายร่างอ้วนเองก็กล่าวต่อ "ใช่แล้ว! สาวน้อย เราไม่ได้อยากสร้างปัญหาหรอกนะ แล้วเราก็ไม่ได้เรียกราคาแพงเกินกว่าราคาของแจกันเองด้วย เราจ่ายไปสองล้านกับแจกันนี้ เรามีแม้แต่ใบเสร็จและใบรับรองของมัน ดู!"

เขาส่งใบเสร็จและใบรับรองสินค้าที่พวกเขาเตรียมไว้ใหเหญิงสาว จากนั้นเขาก็กล่าว "เธอดูมีการศึกษานะ เธอจะปฏิเสธความจริงที่ว่าเธอทำลายแจกันดินเผานี้ไม่ได้"

ดอร่าหยิบใบรับรองนั้นมาดูอย่างหมดหนทาง เธอกำลังใกล้จะร้องไห้

ผู้หญิงคนหนึ่งในฝูงชนทนไม่ไหวกับสถานการณ์นั้น เธอกล่าว "สาวน้อย คุณต้องจ่ายค่าชดเชยที่ทำให้แจกันพวกเขาแตก แต่มันมีราคาสองล้านเหรียญจริงเหรอ? สองล้านเหรียญ? นั่นอาจเป็นใบรับรองปลอมก็ได้ มันหาได้ทุกที่และหาได้ง่ายมาก!"

ฝูงชนเริ่มคิดได้ คนส่วนใหญ่เห็นด้วยกับหญิงสาว "จริงด้วย พวกนายไม่มีหลักฐานว่าแจกันนั่นมีราคาสองล้าน ต่อให้มันเป็นวัตถุโบราณก็ตาม?"