คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 222

"นายตั้งราคาสูงเกินไปเพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นยังอายุน้อยไม่ได้หรอกนะ"

มิจฉาชีพทั้งสองไม่ได้กังวลกับการพูดคุยกันของฝูงชนเลย

พวกเขาเป็นโจรมืออาชีพ พวกเขาเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดี ใบรับรองนั่นอาจเป็นของปลอม แต่แจกันนั่นเป็นวัตถุโบราณจากราชวงศ์หยวนจริง ถึงแม้พวกเขาจะจ่ายไปแค่พันเหรียญเพื่อซื้อมันตามที

ทั้งสองจงใจเลือกจะลงมือกับคนที่มีรถหรู พวกเขาวางกระเป๋าไว้ข้างหลังของรถแล้วรอให้คนขับมาชนมันเข้าตอนที่พวกเขาถอยรถ จากนั้นพวกเขาก็จะปรากฏตัวแล้วกล่าวหาว่าคนขับรถชนแจกันของพวกเขา

คนขับรถคงขมขื่นใจหากรู้เรื่องนี้

"เธอไม่เชื่อว่ามันมีมูลค่าสองล้านเหรียญจริง? มีใครในวงการวัตถุโบราณที่นี่บ้าง? เข้ามาตัดสินใจได้เลยว่าพวกเราโกหกหรือเปล่า" ชายร่างผอมมองผ่านกลุ่มคนแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ

"ฉันทำงานในพิพิธภัณฑ์เมืองตงไห่ ฉันดูมันได้"

ชายวัยกลางคนสวมแว่นกรอบทองเข้าไปหาพวกเขาแล้วแสดงบัตรพนักงานให้ดู

ฝูงชนพลันเงียบลงทนัที

ชายวัยกลางคนหยิบเศษเครื่องดินเผาขึ้นมาแล้วพิจารณามัน จากนั้นเขาก็หันไปหาชายร่างอ้วนแล้วกล่าว "คุณรู้ไหมว่าแจกันนี้มาจากสมัยราชวงศ์ไหน?"

"แน่นอน มันเป็นเครื่องชามในพระราชวังจากสมัยราชวงศ์หยวน" ชายร่างอ้วนกล่าวโดยไร้ซึ่งความลังเล

ชายวัยกลางคนพยักหน้า "ถูกต้อง มันเป็นเครื่องชามหลวงจริง ๆ แจกันหลวงนี้มาจากสมัยราชวงศ์หยวนจากร่องรอยของอายุมัน รูปแบบของแจกันนี้ก็ดูลักษณะสำคัญ องค์ประกอบมีความสมบูรณ์และเป็นชั้น แต่ไม่ยุ่งเหยิง มันเรียบง่ายและสง่างามกว่าเครื่องชามจากราชวงศ์ถังและซ่งมาก"

เขายกเศษเครื่องดินเผาขึ้นด้วยมือเพื่อให้กลุ่มคนตรวจดูมันในขณะที่เขากล่าวต่อ "นี่ ดูนี่สิ รูปแบบหนา ๆ นี่ ที่แสดงบนเครื่องชามหลวงนั้นเกิดจากการลากเส้นที่แข็งแรงแต่ลื่นไหล ผมกล้ายืนยันเลยว่าเครื่องชามดินเผานี้มาจากสมัยราชวงศ์หยวน และมันควรมีมูลค่าสองล้านเหรียญ!

ฝูงชนอ้าปากค้างทันทีที่พวกเขาได้ยิน

มันเป็นเครื่องชามหลวงจากราชวงศ์หยวนจริง

ฝูงชนหันสายตาไปที่ดอร่าหลังจากได้ยินการเปิดเผย

'สาวน้อยผู้เลินเล่อคนนี้ซวยแล้วที่ไปทำแจกันแตก'

ดอร่าตะลึงสุด ๆ และกำลังจะร้องไห้ "ฉันไม่มีเงินเลย ฉันเป็นแค่นักศึกษา และฉันก็ทำงานเป็นคนขับรถ นี่เป็นรถของเจ้านายของฉัน"

เธอกังวลว่าสองคนนี้จะไม่เชื่อเธอ เธอจึงนำบัตรนักษึกษาออกมาแล้วส่งให้พวกเขาดู "บางทีฉันอาจทำสัญญากู้หนี้แล้วจ่ายคืนเป็นงวดได้ไหม? ฉันสามารถนำบัตรนักศึกษาของฉันไปจำนำได้"

มิจฉาชีพทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะส่ายหัวอย่างพร้อมเพรียง

สัญญากู้หนี้? ไม่มีทาง!

พวกเขาจะหนีทันทีที่ได้เงิน ไม่มีทางที่พวกเขาจะต้องการสัญญากู้หนี้!

"เราจะเอาบัตรนักศึกษาของเธอไปทำอะไรได้? เธอบอกครอบครัวของเธอให้นำเงินให้เราก็ได้ถ้าเธอไม่มี" ชายร่างผอมกล่าวอย่างไม่สนใจแล้วดันบัตรนักศึกษาออกไป

ชายอ้วนกล่าว "เราไม่ได้จะแบล็คเมลเธอหรอกนะ ทุกคนก็กำลังมองพวกเราอยู่เหมือนกัน! อย่าทำให้มันยากสำหรับพวกเราทั้งสองเลย เงินไม่ได้ออกมาจากต้นไม้นะ เราเองก็เสียใจที่แจกันของพวกเราแตก"

ดอร่าตอบไม่ถูก เธอกัดริมฝีปากของเธอในขณะที่น้ำตาเริ่มไหล

เธอจะไปนำเงินสองล้านมาจ่ายพวกเขาจากไหนกัน?

แดร์ริลทนยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ไหว เขาเดินออกมาสองก้าวแล้วยิ้มพร้อมกล่าว "เอาล่ะ พวกนายหยุดแสดงได้แล้ว"

พวกมิจฉาชีพนี่ไม่มีคุณธรรมเอาซะเลย

พวกเขาไม่ยอมให้เด็กสาวคนนี้ไปแม้ว่าเธอจะเป็นนักศึกษาจน ๆ

"แกเป็นใครวะ?!"

มิจฉาชีพโกรธและด่าเขา

แดร์ริลยังคงรอยยิ้มอ่อนบนใบหน้าในขณะที่ก้าวไปข้างหน้าอีก เขาเมินทั้งสองไป เขาหยิบเศษเครื่องดินเผาออกจากกระเป๋าแล้วกล่าวอย่างสุขุม "ฉันยอมรับว่าทักษะการแสดงของพวกนายไม่เลว แต่ชั้นเชิงการต้มตุ๋นของพวกนายมันน่ารังเกียจเกินไปหน่อย"

แดร์ริลเดินไปด้าหน้าชายวัยดลางคนผู้ซึ่งอ้างว่าตัวเองเป็นพนักงานของพิพิธภัณฑ์แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "คุณพูดถูก มันเป็นเครื่อชามหลวงจากสมัยราชวงศ์หยวนจริง แต่คุณเพียงแค่ดูมันจากผิวนอก คุณไม่ได้ดูมันให้ลึกไปกว่านั้น ให้ผมสอนคุณสักบทเรียนว่าต้องดูวัตถุโบราณยังไงแล้วกัน"

ชอว์น ลาร์สัน คิดว่าแดร์ริลนั้นน่าขัน มันเป็นครั้งแรกที่มีใครบางคนเสนอจะสอนวิธีดูวัตถุโบราณหลังจากที่เขาทำงานในพิพิธภัณฑ์มา 20 ปี

ภรรยาของชอว์นหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าว "หนุ่มน้อย นี่เธอพยายามจะสอนสามีของฉันในการตรวจดูวัตถุโบราณงั้นเหรอ?"