คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 250

แน่นอนว่าเขาต้องไม่ทิ้งแดร์ริลไว้อย่างหลัง มันคงสนุกหากพวกเขาทั้งคู่ได้เข้าไปเรียนด้วยกัน!

"ฮ่าฮ่า! ถ้านายไป แน่นอนว่าฉันต้องไปด้วยสิ!" แดร์ริลตอบอย่างไม่ลังเล เขาส่งข้อความหาเพิร์ลให้ช่วยเขาสมัครเข้าสถาบัน

แด๊กซ์ยกแก้วไวน์ด้วยความยินดี "นั่นเป็นเรื่องดีมาก! นี่แหละที่ฉันต้องการได้ยิน!"

แนนซี่อดไม่ได้ที่จะต้องกล่าวเสริม "อาา ดูพวกคุณทั้งคู่สิ เหมือนพี่น้องฝาแฝดเลย!"

ด้วยความสัตย์จริง เธอเองก็ไม่แน่ใจเรื่องที่สามีของเธอจะกลับไปเรียน เธอได้ยินมาว่าตระกูลใหญ่จากทั้งในและนอกเมืองได้เข้าสมัครศึกษากับสถาบันของเมืองตงไห่ นั่นหมายความว่าตระกูลดิกสันเองก็จะส่งคนของพวกเขามาเช่นกัน ไม่ใช่ความคิดที่ดีนักสำหรับแด๊กซ์ที่จะไปเข้าร่วมพร้อมกับพวกดิกสันที่มีความแค้นกับตระกูลแซนเดอร์สของพวกเธอ ถึงแม้ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาจะไปด้วย แต่ในท้ายที่สุดพวกเธอสองคนก็เป็นแค่ผู้หญิง ดังนั้นแนนซี่จึงวางใจมากขึ้นเมื่อได้ยินว่าแดร์ริลเองก็จะไปด้วยเช่นกัน

ในขณะเดียวกัน เดซี่ก็วิจารณ์ออกมา "โอ้ แดร์ริล ฉันไม่ได้จะดูถูกนายหรอกนะ แต่สถาบันนี้ไม่ใช่ที่สำหรับทุกคน ฉันสงสัย ว่านายเป็นผู้บ่มเพาะรึเปล่า?"

แดฟนีพยักหน้าด้วยความเห็นด้วยและเสริมอย่างเย็นชา "เหมือนกัน ฉันกลัวว่าพวกเขาอาจจะดูถูกนายจากเสื้อผ้าถูก ๆ นั่นของนาย"

แดร์ริลยิ้มแต่ไม่ได้ตอบพวกเธอ เขาเคยชินกับการวิจารณ์อันน่ารังเกียจพวกนั้นมาสามปี อีกอย่าง พวกเธอก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของแด๊กซ์ ดังนั้นเขาจึงไม่แม้แต่จะสนใจลดตัวไปยุ่งกับพวกเธอ เขาโบกมือแล้วหัวเราะออกมาพร้อมหกับเปลี่ยนเรื่องโดยการนำเม็ดยาเทวะออกมามอบให้แด๊กซ์ "พี่น้องแด๊กซ์ ยานี่เป็นของนาย นายจะต้องแปลกใจกับฤทธิ์ของมัน"

แด๊กซ์ยังคงเป็นปรมาจารย์ขั้นห้า หากเขาจำไม่ผิด แด๊กซ์ต้องการซื้อเม็ดยาเทวะในช่วงที่พวกเขาอยู่ที่งานประมูล แต่แดร์ริลหยุดเขาจากการประมูลเสียก่อน

นี่...

แด๊กซ์รับยามาด้วยท่าทางสับสน สัญชาตญาณแรกของเขาคือการเดาว่าแดร์ริลได้มอบยาที่ทำจากมูลสัตรว์ให้เขาอีกแล้ว

ก่อนที่แด๊กซ์จะพูด ลูกพี่ลูกน้องของเขาก็หัวเราะ "แด๊กซ์ อย่ากินทุกอย่างที่นายเห็นสิ"

"ใช่ ยานั่นดูสกปรกจะตาย โยนมันทิ้งไป" แดฟนีกล่าวในขณะที่ขมวดคิ้วใส่แดร์ริล เจ้าคนจนแบบเขาต้องการให้ลูกพี่ลูกน้องของเธอกินยาสกปรกนี่เหรอ? เขาล้อเล่นกับใครอยู่?

ทันใดนั้น ปู่ของพวกเขาก็ยืนขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นอันตื่นเต้น "หลานชาย ให้ปู่ดูยานั่น!"

แด๊กซ์ส่งยาให้เขา

ซูดดด...

ปู่ของพวกเขาสูดหายใจอย่างหนาวเย็นในตอนที่เขารับยามา มือที่เหี่ยวชราของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

"นี่… นี่มันเม็ดยาเทวะใช่ไหม? นี่ใช่เม็ดยาเทวะรึเปล่า?" เขาบ่มเพาะมามากกว่าสิบปีและติดอยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้ามามากกว่าปี หลังจากที่ไม่สามารถทะลวงระดับไปได้

เขาได้ยินว่ายาที่ถูกเรียกว่าเม็ดยาเทวะนั้นสามารถช่วยให้ผู้บ่มเพาะทะลวงระดับไปได้ และเขาก็ตามหามันมาตลอดหลายปีแต่ก็ไร้ซึ่งโชคใด ๆ วันนี้ เขาได้พบมันตรงหน้าของเขา เขาแทบร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นเต้น

หือ?

เม็ดยาเทวะ?

ทั้งห้องอาหารเงียบกริบเป็นป่าช้า

ยานั่นเป็นเม็ดยาเทวะจริงเหรอ? ยาที่แสดงอยู่ในงานประมูลนั่นน่ะเหรอ?

ในทันใดนั้น ทั้งแด๊กซ์และแนนซี่ก็ตกใจจนพูดไม่ออก พวกเขาเห็นยานี่ถูกประมูลในราคา 5 หมื่นล้านเหรียญ ยานี่ทั้งหายากและแพงมาก พวกเขาไม่สามารถหามันมาได้ แต่แดร์ริลกลับมีอยู่กับตัวเม็ดหนึ่ง!

สองสาวพี่น้องยืนข้างกันแล้วขมวดคิ้วเมื่อคิดดังนั้น ทำไมคนท่าทางจน ๆ อย่างแดร์ริลถึงครอบครองเม็ดยาเทวะ?

เดซี่หัวเราะออกมา "ยานี่หายากมาก นายไปขโมยมันมาจากไหน?"