คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 255

เมแกนช่วยเคนท์ให้ลุกขึ้น เขาเป็นคู่หมั้นของเธอ เธอจะไปรู้สึกดีได้ยังไงกับการยืนมองเขาโดนทุบตี?

เมแกนและแด๊กซ์ 'ทำงาน' ใกล้ชิดกัน ในขณะที่แด๊กซ์รู้จักกันดีในด้านชื่อเสียงด้านไม่ดีในเมือง เมแกนเองก็มีชื่อเสียงในด้านการเป็นตำรวจหญิงที่น่าหลงไหล เส้นทางของพวกเขาพากผ่านกันเป็นบางครั้ง แด๊กซ์เปรียบเสมือนราชาแห่ง 'ท้องถนน' ในเมืองตงไห่ แต่เมแกนก็ไม่สามารถตามจับเขาได้หากเขาไม่ได้ทำผิดกฎหมายร้ายแรง

แด๊กซ์ถ่มน้ำลายลงพื้นในขณะที่เดินออกข้างไป "เวรเอ๊ย เขาวอนเองนะ!"

เคนท์น้ำตาตกใน หมัดนั้นเจ็บมากจนหัวของเขายังรู้สึกมึน ๆ อยู่เลย ไม่ว่าเขาจะรู้สึกหงุดหงิดขนาดไหน เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

เมแกนถอนหายใจออกมาขณะที่มองแด๊กซ์เดินจากไป เธอคว้ามือของแดร์ริลไว้แล้วดึงเขาไปข้าง ๆ

"เฮ้ ทำไมคุณมาดึงผมล่ะเนี่ย?" แดร์ริลถาม

จากนั้น ทั้งคู่ก็ออกไปไกลจากฝูงชน เมแกนหยุดลง

"พี่ชายที่แสนดีของฉัน ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย" เมแกนกล่าวเสียงแผ่วเบา เธอกัดริมฝีปากของเธอ

"อะไรนะ?"

ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เมแกนขอให้เขาช่วย เธอจะเรียกเขาว่า 'พี่ชายที่แสนดีของฉัน' และเมื่อไม่มีเรื่องที่เธอต้องการให้ช่วย เธอก็จะเรียกเขา 'น้องชายที่แสนดีของฉัน' แทน

"นายยังพอมีเม็ดยาเทวะเหลืออยู่ไหม? ช่วยให้มันกับฉันได้รึเปล่า?" เมแกนถามเสียงแผ่ว

'หือ? เม็ดยาเทวะอีกแล้ว?' แดร์ริลคิด

เขายังคงรู้สึกหงุดหงิดในวันที่เขาต้องให้มันกับเคนท์ไปเม็ดหนึ่งอยู่เลย

เขายิ้ม "ผมไม่มีมันอยู่กับตัวตอนนี้ แต่ผมจะบอกคุณอีกที"

เขาไม่มีมันกับตัวจริง ๆ เขาให้สองเม็ดสุดท้ายไปกับแด๊กซ์และคุณปู่แล้ว

เมแกนกัดริมฝีปากแล้วขอร้อง "พี่ชายที่แสนดีของฉัน ได้โปรด นายต้องช่วยฉันนะ!"

ในอีกสัปดาห์ สำนักง้อไบ๊กำลังจะจัดงานประชุมในเมืองตงไห่ เพื่อนสนิทของเมแกน มิรันดา ฟ็อกซ์ เป็นผู้อาวุโสของสำนักง้อไบ๊ มิรันดาอายุประมาณสามสิบและมีพรสวรรค์มาก เพราะเธอเป็นผู้อาวุโสที่อายุน้อยที่สุดในสำนัก ไม่เพียงเท่านั้น แต่เธอยังเป็นผู้อาวุโสที่สวยที่สุดอีกด้วย เธอติดอยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้ามานาน และเมแกนก็รู้ว่ามิรันดาจะต้องยินดีมากหากเธอสามารถมอบเม็ดยาเทวะให้เธอได้ในงานประชุม

ในขณะเดียวกัน ยามรักษาความปลอดภัยก็เดินออกมาจากทางเข้าแล้วพูดใส่ไมโครโฟน

"ทุกท่านโปรดฟัง โปรดฟัง ชั้นเรียนถูกเปิดแล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนเดินตามทางของคุณเข้าไปในสถาบันแล้วเข้าไปในชั้นเรียนของพวกคุณด้วยครับ"

ด้วยคำกล่าวนั้น คนนับพันก็เร่งเข้าไปที่ทางเข้าพร้อมกัน มันน่ากลัวเหมือนกับคลื่นสึนามิ แต่ก็ดูอลังการจากระยะไกล

ทุกคนเต็มเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังจะได้เรียนที่นี่และได้รับอนาคตที่สดใส

'เวรเอ๊ย! พวกเขาเข้าไปแล้ว!' แดร์ริลคิด

แดร์ริลรีบกลับไป "ก็ได้ ก็ได้ ค่อยพูดกันพรุ่งนี้ ผมต้องไปแล้ว!"

"พี่ชายที่แสนดีของฉัน ได้โปรดอย่าลืมนะ! ฉันจะโทรหานายพรุ่งนี้" เมแกนร้องบอกในขณะที่เขาจากไป

...

มีนักเรียนอย่างน้อยหมื่นคนในปีนี้ที่ถูกจัดสรรให้เรียนในห้องต่าง ๆ แดร์ริลถูกจัดให้อยู่ห้องสิบหก ซึ่งตั้งอยู่ที่ชั้นสาม เมื่อพวกเขามาถึงห้องเรียน ที่นั่งเกือบทุกที่ก็ถูกนั่งไปหมดแล้ว นักเรียนทุกคนล้วนพูดกันอื้ออึงด้วยความตื่นเต้น ทั้งห้องเสียงดังเหมือนตลาดสด ถึงมันจะไม่น่าแปลกใจนัก เพราะการเรียนในสถาบันหกวิถีนั้นเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นจริง

"แดร์ริล มาตรงนี้สิ!" แดร์ริลได้ยินเสียงเมื่อเขาเข้ามาในห้อง

แด๊กซ์โบกมือให้เขาพร้อมรอยยิ้ม เขานั่งอยู่แถวกลาง

แดร์ริลยิ้มแล้วเดินไปทางนั้น ทันใดนั้น ร่างสง่าและเย็นชาก็จับสายตาของเขา ที่นั่งอยู่ตรงหน้าของแด๊กซ์คือหญิงสาวผู้น่าหลงไหล และปลดปล่อยบรรยากาศหนาวเย็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง เธอคือเซอร์ซี นิวแมน เทียบกับคนรอบ ๆ เธอแล้ว เธอค่อนข้างเงียบ และเสน่ห์ของเธอก็ดึงดูดบุรุษทุกคน

เธอสวย สวยมาก ๆ

เธอมีความงามโดยธรรมชาติด้วยเครื่องหน้าที่ละเอียดอ่อนและผิวที่เนียนดั่งหยก

'ใครจะไปคิดว่าจะมีสาวงามในห้องนี้?' แดร์ริลคิด

แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะต้องมองเธออีกหลายครั้ง "ไม่เลวนี่แด๊กซ์ ตรงนี้เป็นจุดที่ดี ไม่ห่างจากสาวงามคนนี้! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

แด๊กซ์ตอบด้วยรอยยิ้มภูมิใจ "แน่นอนอยู่แล้ว! มีเพียงเราสองคนที่ควรนั่งในจุดที่ยอดเยี่ยมแบบนี้!"

ในขณะเดียวกัน หญิงสาวในชุดทางการก็เดินขึ้นโพเดียม เธออายุประมาณสามสิบและมีทรวดทรงน่าเย้ายวนที่ซ่อนอยู่ภายใต้เครื่องแบบนั้น ยังไงก็ตาม เธอมีใบหน้าที่ดูเข้มงวดมากทีเดียว

"ลดเสียงลงด้วย"

ทั้งห้องพลันเงียบเป็นเป่าสากในทันที

หญิงสาวเหลือบมองไปทั่วห้องแล้วแนะนำตัวเอง "ฉันชื่อแคทเธอรีน คีธ ผู้อาวุโสจากสำนักไทชิ และฉันเป็นอาจารย์ประจำชั้นนี้"

'ว้าว' ทั้งห้องคิด