คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 262

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจดก็จ้องไปที่แจ็ค "พวกแกรอบ้าอะไรอยู่? ไสหัวไปสิ!"

แจ็คตัวสั่นแล้วรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เขาเสีนใจและท้อแท้เพราะเขาคิดว่าเขาจะมีช่วงเวลาที่ดีกับลิซ่าในวันนี้ แต่เรื่องนี้กลับเกิดขึ้นแทน

'นี่มันเป็นความผิดของลิซ่าที่ชอบเป็นนักขุดทองนัก!' แจ็คคิด

หลังจากเดินออกมา ลิซ่าก็ถามเขาเสียงอ่อย "เราจะไปที่ไหนกันดีคืนนี้?"

"นังบ้า! ไปที่เธออยากจะไปเถอะ แล้วไปให้พ้น! ฉันอยากไม่อยากเห็นเธออีก!" แจ็คตะโกน

หากไม่ใช่เพื่อเติมเต็มความรู้สึกเหนือกว่าของเธอ แจ็คคงไม่ต้องไปล่วงเกินคนที่เขาไม่ควรเข้าแน่ เขาถึงขนาดทำให้เจดมีปัญหาไปด้วย หลังจากตะโกนใส่ลิซ่า เขาก็คว้ากระเป๋าเขากลับมาแล้วเดินออกไปทันที

ในขณะเดียวกัน ดอร่าก็มองแดร์ริลด้วยความสงสัย 'เขาเป็นใครกันแน่?'

แดร์ริลไม่อยากสำรวจสถานที่อีกแล้ว เขากล่าวลากับดอร่าแล้วไปซื้อผลไม้ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เขาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วกลับบ้าน

ยังไงก็ตาม ในจังหวะที่เขากำลังก้าวเข้าบ้าน ซาแมนธาก็เดินออกมาจากห้องของเธอ เมื่อเห็นแดร์ริล เธอก็รู้สึกถูกกระตุ้นทนัที "นี่แกยังหน้าด้านเข้าบ้านมาอีกเหรอ? แกทิ้งลูกสาวฉันแล้วต้องขโมยของเพื่อเอาชีวิตรอดด้วยซ้ำ"

เมื่อเขาขโมยมือถือ ตำรวจได้มาที่นี่แล้วแจ้งพวกเธอ มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับซาแมนธามาก

เธอมองตะกร้าผลไม้ในมือของแดร์ริล

"ฉันจะไม่กินผลไม้ที่ซื้อด้วยเงินที่ขโมยมา ไปหย่ากับลูกสาวฉันพรุ่งนี้ เข้าใจไหม?" ซาแมนธาเยาะเย้ย

แดร์ริลยิ้มแต่ไม่พูดอะไร สามปีที่ผ่านมา แดร์ริลคุ้นเคยกับคำพูดหยาบคายของซาแมนธาดี ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกอะไร เขาวางตะกร้าผลไม้ลงบนโต๊ะแล้วมองไปรอบวิลล่า มันดีกว่าที่ที่พวกเขาเคยอยู่มาก่อนมาก

เมื่อเห็นท่าทางสงบของแดร์ริล ซาแมนธาก็ตะโกน "ฉันพูดกับแกอยู่นะ! นี่แกได้ฟังฉันไหมเนี่ย? แกโง่หรือหูหนวกกันแน่?"

'ไอ้ขยะนี่ไม่ได้กลับบ้านมานาน เขาลืมมารยาทไปแล้ว' ซาแมนธาคิด

ในขณะเดียวกัน ลิลี่ก๋รีบออกมาจากห้องของเธอ "แม่ ได้โปรดอย่างเอะอะได้ไหม หนูบอกให้เขากลับมาเอง"

ซาแมนธานึกว่าเธอได้ยินผิด

'ลิลี่เป็นอะไรไปวันนี้? ทำไมเธอถึงบอกให้ไอ้ขยะนี่กลับบ้าน?' ซาแมนธาฉงน

"ทำไมฉันถึงมีลูกสาวที่น่าผิดหวังแบบแกกันนะ? ทำไมแกไปคิดถึงขยะแบบมัน? ไม่ใช่ว่าโดน็อกคนนั้นส่งของขวัญให้แกมากมายตอนที่พวกแกเจอกันเหรอ? ไม่ใช่ว่าแกบอกว่าเขายอดเยี่ยมหรือไง? ทำไมถึงกลับไปหาเจ้าขยะนั่น?" ซาแมนธาเย้ยหยัน

ลิลี่หน้าแดง เธออับอาย เธอไม่อยากบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนกับซาแมนธา เพราะเธอไม่อยากให้แม่เธอกังวล ซาแมนธาจึงยังคงคิดว่าโดน็อกเป็นคนดี

"แม่ อย่าพูดถึงโดน็อก หนูจะไม่ทิ้งแดร์ริล" ลิลี่ตื่นตระหนก

และนั่นทำให้ซาแมนธาหัวเสีย เพราะว่าลูกสาวของเธอทำตัวแปลก ๆ เธอจึงล้อเลียนแดร์ริล "แดร์ริล บอกฉันซิ แกวางยาอะไรให้ลูกสาวฉัน? ทำไมเธอคิดไม่เป็น?"

แดร์ริลยิ้มแต่ไม่ตอบ เขาเอนกายลงบนโซฟาอย่างเมินเฉย ไม่สนใจซาแมนธาที่กำลังแหกปากใส่เขา

ซาแมนธากระทืบเท้าแล้วดึงข้อมือของลิลี่ "ไปที่ห้องนอนกับฉัน"

ซาแมนธาตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอต้องการให้ลูกสาวเธอหย่ากับขยะนี่วันนี้ ลิลี่ตามเธอไปที่ห้องนอนอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากพวกเธอจากไป แดร์ริลก็เดินไปที่ห้องครัวอย่างช้า ๆ เขาทานอาหารข้างนอกมาหลายวัน ในเมื่อเขากลับมาบ้าน เขาจึงต้องการทำอาหารสักหน่อย เขาหยิบหม้อตุ๋นที่เพิ่งซื้อใหม่ในครัวแล้วหัวเราะกับตัวเอง 'ฮึ่ม เจ้าหม้อตุ๋นนี่เหมาะกับการกลั่นยาเลย! ฮ่าฮ่า!'

แดร์ริลสวมผ้ากันเปื้อนแล้วเริ่มกลั่นยาในขณธที่ทำมื้อค่ำไปด้วย

สิบนาทีต่อมา แดร์ริลปิดหม้อตุ๋นแล้วรอข้าวที่เขากำลังหุง เขาเบื่อในขณธที่รอ เขาจึงนำ "วิชาเงา" ออกมาจากกระเป๋า เขาไม่มีเวลาอ่านมันตั้งแต่ที่นายหญิงแห่งนิกายมอบให้เขาเลย นี่จึงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการอ่านมัน

ในหน้าแรก คำนำกล่าวว่า: [ชายผู้ขโมยของถูกเรียกว่าหัวขโมย เป็นปัญญาชน หัวขโมยผู้เหาะเหิน มีนิกายของเหล่าหัวขโมย ดังเช่น...]

"บัดซบเถอะ! ทำไมพวกเขาเป็นเหมือนกันหมด? อวดดีซะจริง" แดร์ริลพึมพำ แต่มันก็ไม่นานนักก่อนที่เขาจะถูกหนังสือดึงความสนใจไป นายหญิงพูดถูก มันเป็นคัมภีร์ที่น่าสนใจจริง ๆ

เทคนิคการขโมยที่ถูกใช้โดยหัวขโมยในสมัยนี้นั้นเรียกได้ว่ามือสมัครเล่น มันต้องใช้อุปกรณ์อย่างแหนบยาวในการขโมยมือถือจากกระเป๋าของผู้หญิงสักคน

ยังไงก็ตาม มันมีมากกว่าหมื่นเทคนิคการโขมยที่ถูกบันทึกไว้ในบันทุกความทรงจำนี้ อย่างเช่น "ชนเพื่อลัก" คือเมื่อหัวขโมยชนกับเป่าหมายเพื่อขโมย อีกเทคนิคเรียกว่า "ตัดเพื่อลัก" ซึ่งคือการใช้มีดตัดรูเล็ก ๆ เพื่อเปิดกระเป๋าของผู้หญิงแล้วนำของออกมา อีกเทคนิคเรียกว่า "ผงเพื่อลัก" คือการทาผงบางอย่างที่ผิวหนัง เมื่อเป้าหมายเดินผ่านหัวขโมย สติของเหยื่อจะขาดหายไปหนึ่งวินาที ในหนึ่งวินาทีนั้น หัวขโมยจะขโมยของทันที

แดร์ริลพยักหน้าดว้ยความตื่นเต้น 'นี่มันเป็นสมบัติของแท้เลย! คนที่เขียนมันต้องเป็นอัจฉริยะแน่!'