คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 264

เขากำลังส่งข้อความอยู่ใต้โต๊ะ เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย?

แดร์ริลถอนหายใจออกมา "มิสแคทเธอรีน ผมไม่ได้เล่นมือถือ ผมแค่ดูเวลาเท่านั้นเอง"

ด้วยเหตุนั้น เขาจึงทำท่าจะเก็บมือถือลง

"อย่ามาเถียงฉันเวลาที่เธอทำผิด เอามือถือของเธอมา" แคทเธอรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา และนั่นชัดเจนว่าคำสั่งของเธอไม่อนุญาตให้ต่อรอง

เธอฉกมือถือของเขาไป "แดร์ริล เธอเป็นลูกเขยบ้านคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมถึงยังทำตัวไม่มีสำนึกอีก? เธอควรจะดีใจที่มีโอกาสได้เรียนในสถาบันหกวิถีและตั้งใจทำงานหนัก คนอื่นยังทำตัวไร้สาระได้เพราะพวกเขามาจากตระกูลร่ำรวย ต่อให้เขาไม่สำเร็จ เขาก็ยังไมไม่เป็นไร แต่เธอ? เธอทำตัวไร้สาระ ไม่แปลกเลยที่ว่าทำไมคนอื่นถึงหัวเราะเยาะเธอ!"

แคทเธอรีนหันหลังไปแล้วเดินไปที่โพเดียม

แดร์ริลหมดหนทาง เขาพึมพำ "เป็นลูกเขยบ้านคนอื่นแล้วมันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง? ชีวิตฉันก็สบายดีนี่"

ถึงแม้เสียงของเขาจะเบา แต่แคทเธอรีนได้ยินมันอย่างชัดเจน และนักเรียนรอบ ๆ เขาก็เช่นกัน

'หือ? หมอนี่ชอบการเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น?' ทุกคนคิด

ทันใดนั้น นักเรียนหลายคนรอบเขาก็หัวเราะออกมา

แคทเธอรีนตะโกนอย่างโมโหแล้วชี้ไปที่ประตู "เธอมันเกินไปจริง ๆ! ออกไปยืนข้างประตู! เธอไม่ได้รับอนุญาตให้นั่งตลอดทั้งวัน!"

'เวรเอ๊ย ฉันโดนลงโทษให้วิ่งเมื่อวาน แล้วยังโดนสั่งให้ยืนวันนี้อีก ช่างเป็นโรงเรียนที่โชคร้ายซะจริง!' แดร์ริลคิด

เขาถอนหายใจออกมา คิดว่าเมื่อใดที่เขาขโมยคัมภีร์ได้ เขาจะไม่มีทางกลับมาที่ห้องนี้อีก

หลังจากที่แดร์ริลเดินออกจากห้องไป แคทเธอรีนก็ไม่เหลือบมองเขาอีกเป็นครั้งที่สอง

"ในเมื่อห้องเรียนเราใกล้หมดคาบแล้ว ฉันจะแจ้งว่าพวกเธอต้องเลือกหัวหน้าห้องในวันพรุ่งนี้" แคทเธอรีนเหลือบมองไปรอบห้องด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "เมื่อฉันไม่อยู่ หัวหน้าห้องจะดูแลห้องนี้แทน เช่นกิจกรรมของสถาบัน หรืออื่น ๆ ดังนั้นเราจึงต้องการคนที่เหมาะสม"

ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเมื่อเธอพูดถึงเรื่องการเลือกหัวหน้าห้อง!

ถึงแม่ว่ามันจะมาพร้อมความรับผิดชอบ แต่มันก็ทำให้ได้รับมาซึ่งอำนาจในมือ ทุกคนต้องฟังและเคารพหัวหน้าห้องเมื่อแคทเธอรีนไม่อยู่

นักเรียนหลายคนดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

...

พวกเขายังมีคาบเรียนอีกหลายคาบตลอดทั้งวัน หลังจากชั่วโมงการเรียนจุดเส้นลมปราณของมนุษย์จากแคทเธอรีน ก็ยังมีชั่วโมงปรุงยา, วรรณกรรม, กลยุทธ์สงคราม, และค่ายกล ยังไงก็ตาม วิชานี้นั้นถูกสอนโดยชายชราที่สวมชุดโบราณพร้อมกับมีทัศนคติที่ดื้อรั้นและชุดความคิดแบบโบราณ ไม่ใช่เพียงเหล่าชายหนุ่มเท่านั้น แม้แต่เหล่าหญิงสาวก็ไม่สนใจฟัง

ยังไงก็ตาม เมื่ออาจารย์วิชาปรุงยาปรากฏตัว ทุกคนก็ดูตื่นเต้นทันที อาจารย์คนนั้นมีชื่อว่า อิซาเบลล่า มอนเต เหมือนเช่นแคทเธอรีน เธอเป็นสาวงามในช่วงอายุสามสิบ เธอทั้งเซ็กซี่และมีเสน่ห์ ทว่าเธอนั้นแตกต่างจากแคทเธอรีน เธออ่อนโยนและใจเย็น ทั้งยังมีน้ำเสียงชวนผ่อนคลาย ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เธอดูน่ารัก เธอไม่เข้มงวดเลย หลังจากเรียนกับเธอไปเพียงคาบเดียว นักเรียนทุกคนก็ตกหลุมรักเธอทันที

หลังจากยืนมาทั้งวัน ในที่สุดระฆังก็ดังขึ้น ทำให้แดร์ริลถอนหายใจออกมายาวเหยียด

'ในที่สุดก็จบสักที!' เขาคิด

หลังจากยืนมาทั้งวัน ขาของเขาล้ามาก เขารู้สึกเหมือนจะทรุดได้ตลอดเวลา ยังไงก็ตาม นักเรียนคนหนึ่งก็วิ่งไปที่โพเดียมก่อนที่ทุกคนจะกลับ "เฮ้ ทุกคน รอก่อน ฉันมีบางเรื่องจะพูด"

เขาคือเดคแลน โนเอล เขาเป็นเด็กผู้ร่ำรวยจากเมืองอื่น

เขาเคลียร์ลำคอแล้วกล่าวเสียงดัง "ทุกคน มันต้องเป็นโชคชะตาแน่ ที่ทำให้พวกเราได้มาอยู่ร่วมห้องเดียวกัน ฉันจึงอยากจะเลี้ยงมื้อค่ำพวกนายทุกคนในคืนนี้"

เมื่อแคทเธอรีนกล่าวว่าจะมีการเลือกหัวหน้าห้อง เดคแลนก็ต้องการถูกเลือก เขาตัดสินใจจะเลี้ยงมื้อค่ำทุกคนในคืนนี้เพื่อที่เขาจะได้รับเลือกเป็นหัวหน้าห้องในวันพรุ่งนี้

"ฮ่าฮ่า! ฟังดูดี!" นักเรียนคนหนึ่งยืนขึ้น แล้วปรบมือ

นั่นคือไมเลส มอร์ริสัน ถึงแม้ว่าตระกูลของเขาจะไม่ได้ยากจน แต่เขาก็เทียบไม่ได้กับพวกเด็กผู้ร่ำรวยทั้งหลาย ยังไงก็ตาม เขาเป็นเด็กฉลาด ภายในวันเดียว เขาคบกับเดคแลนเป็นเพื่อนแล้วเริ่มตามเขาต้อย ๆ ไปทุกที่ เมื่อเดคแลนประกาศว่าเขาจะเลี้ยงมื้อค่ำทุกคน ไมเลสจึงสนับสนุนเขาทันที

เมื่อไมเลสกล่าวขึ้นมา ทุกคนจึงร่วมด้วยเช่นกัน

"แน่นอน! ฉันจะไป!"

"ขอบคุณนะเดคแลน!"

ในทันใดนั้น ทุกคนก็ตกลงจะไป เดคแลนยิ้มออกมาแล้วมองมิสแคทเธอรีน "ในเมื่อทุกคนตกลงจะไป คุณต้องการจะไปกับพวกเราด้วยไหมครับ?"

แคทเธอรีนพิจารณาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า "แน่นอน ฉันจะไปร่วมกับพวกเธอด้วย"

เมื่อทุกคนในห้องไป เธอจึงอยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับนักเรียนของเธอในงานครั้งนี้เพิ่มขึ้น นี่จะเป็นประโยชน์ต้อการสอนของเธอในอนาคต

เดคแลนพอใจเมื่อแคทเธอรีนตอบตกลง เขาโบกมือ "ไปโอเรียนทอล เพิร์ล กันเถอะ"