คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 264

เขากำลังส่งข้อความอยู่ใต้โต๊ะ เธอรู้ได้ยังไงเนี่ย?

แดร์ริลถอนหายใจออกมา "มิสแคทเธอรีน ผมไม่ได้เล่นมือถือ ผมแค่ดูเวลาเท่านั้นเอง"

ด้วยเหตุนั้น เขาจึงทำท่าจะเก็บมือถือลง

"อย่ามาเถียงฉันเวลาที่เธอทำผิด เอามือถือของเธอมา" แคทเธอรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา และนั่นชัดเจนว่าคำสั่งของเธอไม่อนุญาตให้ต่อรอง

เธอฉกมือถือของเขาไป "แดร์ริล เธอเป็นลูกเขยบ้านคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมถึงยังทำตัวไม่มีสำนึกอีก? เธอควรจะดีใจที่มีโอกาสได้เรียนในสถาบันหกวิถีและตั้งใจทำงานหนัก คนอื่นยังทำตัวไร้สาระได้เพราะพวกเขามาจากตระกูลร่ำรวย ต่อให้เขาไม่สำเร็จ เขาก็ยังไมไม่เป็นไร แต่เธอ? เธอทำตัวไร้สาระ ไม่แปลกเลยที่ว่าทำไมคนอื่นถึงหัวเราะเยาะเธอ!"

แคทเธอรีนหันหลังไปแล้วเดินไปที่โพเดียม

แดร์ริลหมดหนทาง เขาพึมพำ "เป็นลูกเขยบ้านคนอื่นแล้วมันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง? ชีวิตฉันก็สบายดีนี่"

ถึงแม้เสียงของเขาจะเบา แต่แคทเธอรีนได้ยินมันอย่างชัดเจน และนักเรียนรอบ ๆ เขาก็เช่นกัน

'หือ? หมอนี่ชอบการเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น?' ทุกคนคิด

ทันใดนั้น นักเรียนหลายคนรอบเขาก็หัวเราะออกมา

แคทเธอรีนตะโกนอย่างโมโหแล้วชี้ไปที่ประตู "เธอมันเกินไปจริง ๆ! ออกไปยืนข้างประตู! เธอไม่ได้รับอนุญาตให้นั่งตลอดทั้งวัน!"

'เวรเอ๊ย ฉันโดนลงโทษให้วิ่งเมื่อวาน แล้วยังโดนสั่งให้ยืนวันนี้อีก ช่างเป็นโรงเรียนที่โชคร้ายซะจริง!' แดร์ริลคิด

เขาถอนหายใจออกมา คิดว่าเมื่อใดที่เขาขโมยคัมภีร์ได้ เขาจะไม่มีทางกลับมาที่ห้องนี้อีก

หลังจากที่แดร์ริลเดินออกจากห้องไป แคทเธอรีนก็ไม่เหลือบมองเขาอีกเป็นครั้งที่สอง

"ในเมื่อห้องเรียนเราใกล้หมดคาบแล้ว ฉันจะแจ้งว่าพวกเธอต้องเลือกหัวหน้าห้องในวันพรุ่งนี้" แคทเธอรีนเหลือบมองไปรอบห้องด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "เมื่อฉันไม่อยู่ หัวหน้าห้องจะดูแลห้องนี้แทน เช่นกิจกรรมของสถาบัน หรืออื่น ๆ ดังนั้นเราจึงต้องการคนที่เหมาะสม"

ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเมื่อเธอพูดถึงเรื่องการเลือกหัวหน้าห้อง!

ถึงแม่ว่ามันจะมาพร้อมความรับผิดชอบ แต่มันก็ทำให้ได้รับมาซึ่งอำนาจในมือ ทุกคนต้องฟังและเคารพหัวหน้าห้องเมื่อแคทเธอรีนไม่อยู่

นักเรียนหลายคนดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

นั่นคือไมเลส มอร์ริสัน ถึงแม้ว่าตระกูลของเขาจะไม่ได้ยากจน แต่เขาก็เทียบไม่ได้กับพวกเด็กผู้ร่ำรวยทั้งหลาย ยังไงก็ตาม เขาเป็นเด็กฉลาด ภายในวันเดียว เขาคบกับเดคแลนเป็นเพื่อนแล้วเริ่มตามเขาต้อย ๆ ไปทุกที่ เมื่อเดคแลนประกาศว่าเขาจะเลี้ยงมื้อค่ำทุกคน ไมเลสจึงสนับสนุนเขาทันที

เมื่อไมเลสกล่าวขึ้นมา ทุกคนจึงร่วมด้วยเช่นกัน

"แน่นอน! ฉันจะไป!"

"ขอบคุณนะเดคแลน!"

ในทันใดนั้น ทุกคนก็ตกลงจะไป เดคแลนยิ้มออกมาแล้วมองมิสแคทเธอรีน "ในเมื่อทุกคนตกลงจะไป คุณต้องการจะไปกับพวกเราด้วยไหมครับ?"

แคทเธอรีนพิจารณาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า "แน่นอน ฉันจะไปร่วมกับพวกเธอด้วย"

เมื่อทุกคนในห้องไป เธอจึงอยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับนักเรียนของเธอในงานครั้งนี้เพิ่มขึ้น นี่จะเป็นประโยชน์ต้อการสอนของเธอในอนาคต

เดคแลนพอใจเมื่อแคทเธอรีนตอบตกลง เขาโบกมือ "ไปโอเรียนทอล เพิร์ล กันเถอะ"