คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 341

เอเวอลินกระทืบเท้าของเธอแล้วแค่นเสียง "อยากให้ฉันขอร้องนายงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!"

ฮึ่ม

แดร์ริลยักไหล่ "ก็ไม่เป็นไร ไปหาคนอื่นกลั่นยาเอาแล้วกัน ลาก่อน"

แดร์ริลหันหลังแล้วเดินจากไป ยังไงก็ตาม เซอร์ซีหยุดเขาในตอนที่เขาเกือบจะถึงประตูแล้ว

"แดร์ริล ได้โปรดอย่าโมโหสิ เอเวอลินต้องการยานี้จริง ๆ นะ" เซอร์ซีอ้อนวอนเสียงอ่อน

แดร์ริลหัวเราะ เขารู้ว่าพลังหยินที่มากเกินไปจะส่งผลให้การปวดประจำเดือนรุนแรง และเอเวอลินจะต้องทรมานมากในทุกเดือนหากเธอไม่มีเม็ดยาหยาง แดร์ริลเพียงแค่อยากจะปั่นหัวเอเวอลินเล่นเมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมเปิดปากขอ เขาหันหลังแล้วเตรียมจะเดินจากไป

"ฉัน-ฉันขอร้องนายแทนเธอล่ะ ได้ไหม?" เซอร์ซีตื่นตระหนก เธอกลัวว่าแดร์ริลจะไป เธอกัดริมฝีปากแล้วอ้อนวอนเสียงอ่อย "ฉันขอร้องนายแทนเอเวอลิน ด-ได้โปรด ช่วยเอเวอลินกลั่นยาด้วยนะ"

เซอร์ซีไม่เคยจินตนาการถึงเลยว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา! ปกติแล้วเธอมักจะเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง โดดยเฉพาะกับผู้ชาย แต่เธอกลับมาอ้อนวอนแดร์ริลวันนี้

"เซอร์ซี!" เอเวอลินดึงแขนของเธอก่อนจะตะโกนใส่แดร์ริล "แก! แกระวังไว้เถอะ! ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากแก!"

"อา..." แดร์ริลหัวเราะ เขารู้สึกว่าเธอน่ารักมากและอดไม่ได้ที่จะปั่นหัวเธอเล่น "เพื่อนรักของเธอ เซอร์ซีถึงกับขอร้องฉันเลยนะ แน่นอนว่าฉันต้องช่วยถึงเธอจะไม่ต้องการก็เถอะ"

หญิงสาวรอบ ๆ พวกเขาขมวดคิ้วด้วยความสับสน

"เซอร์ซี หมอนี่ดูไม่น่ารู้เรื่องการกลั่นยาเลยนะ เขาโกหกรึเปล่า?"

"ใช่ เขาคงรวยไปแล้วถ้าเขารู้วิธีกลั่นยาพวกนั้นจริง ดูเขาสิ เสื้อผ้าเขาถูกและเขาไม่ได้ดูรวยเลยสักนิด"

"ใช่ไหม! นอกจากนั้น สูตรเม็ดยาหยางก็หายไปนานแล้วด้วย"

เซอร์ซียิ้มแล้วกล่าวกับเขาในตอนที่เขาออกมาจากห้อง "แดร์ริล หาที่กลั่นยาได้ตามสบายเลยนะ เพื่อน ๆ ของฉันจะไม่รบกวนนายหรอก" เซอร์ซีไปที่พื้นที่ว่ายน้ำหลังจากที่กล่าวจบ

แดร์ริลยิ้มแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน มันมีศาลาที่สวนด้านหลังซึ่งดูจะเป็นสถานที่ที่ดี แดร์ริลเริ่มการกลั่นยาหลังจากเขาหาหม้อดินเผาเจอ เขามีสมาธิในตอนแรก แต่ไม่นานหูของเขาก็เริ่มได้ยินเสียงหัวเราะของเหล่าสาว ๆ จากพื้นที่ว่ายน้ำซึ่งทำให้เขารำคาญและเสียสมาธิ!

ให้ตาย เขาต้องมากลั่นยาที่นี่ด้วยตัวเอง ในขณะที่สาวงามพวกนั้นกำลังสนุกอยู่ในสระว่ายน้ำ!

เสียงปิ๊งดังขึ้นก่อนที่เม็ดยาสามเม็ดจะบินออกมาจากหม้อ

ฮ่าฮ่า! สำเร็จ!

แดร์ริลหยิบยาที่บืนอยู่ทั้งสามเม็ดด้วยรอยยิ้มภูมิใจบนใบหน้า